Ρήγας Ακραίος
"Αναμφισβήτητα το υψηλότερο στοιχείο που επηρεάζει καθοριστικά την ύπαρξη μιας κοινωνίας είναι ο πολιτισμός της.
Στην πραγματικότητα ο πολιτισμός οποιασδήποτε κοινωνίας καθορίζει την ταυτότητα και την ύπαρξη αυτής της κοινωνίας και εάν η κοινωνία αποκλίνει από τον πολιτισμό της, θα είναι μια κενή κοινωνία ακόμη και εάν είναι οικονομικά, πολιτικά, βιομηχανικά και στρατιωτικά ισχυρή"
Αγιατολάχ Χομεϊνί
Σε ό,τι αφορά τον Ευρασιανισμό ως Πολιτικό Κίνημα - ειδικά δε ως Κίνημα Αντίστασης εντός των χωρών εκτός του άμεσου Ευρασιατικού Γεωπολιτικού Μεγάλου Χώρου και κυρίως εντός των χωρών που τελούν υπό την άμεση Ευρώ-Ατλαντική κυριαρχία - υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ της Ευρασιατικής γεωκρατικής Σκέψης, της πολιτισμικής ταυτότητας ως καθοριστικής του γεωπολιτικού στρατοπέδου, με την σκέψη του Γκράμσι, του πολιτιστικού εποικοδομήματος ως καθοριστικού των πολιτικών σχέσεων, ο Ευρασιανισμός ως ένας γεωπολιτικός Γκραμσισμός, και της υπαρξιακής γεωπολιτικής του Κάρλο Τερρατσιάνο.
Ο Ευρασιανισμός δλδ είναι πρώτα απ' όλα ιδεοκρατικός. Είναι η πνευματική και πολιτισμική σφαίρα των ιδεών κυρίως που καθορίζει τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, όχι τόσο η οικονομία και εν γένει η υλική κατάσταση. Ας το έχουμε υπόψη μας αυτό όταν σκεφτόμαστε το εθνοκράτος και την θέση του στην παγκόσμια κατανομή ισχύος.
Μια Τεταρτοθεσίτικη Υπαρξιακή Πολιτισμική και Πολιτιστική Γεωπολιτική. Άρνηση της Δυτικής Παρακμής, Ανανέωση της Παράδοσης, αλλά και ξεσκέπασμα των simulacra, των φτιαχτών, φυτεμένων, με την λειτουργία του social engineering, πειραμάτων της "ανανέωσης" αυτής. Τα παραδείγματα πολλά και πρόσφατα...
Στις χώρες εκείνες όπου η εθνική (national) ταυτότητα αναδύθηκε εκτός του πυρήνα του Διαφωτισμού αλλά υπό την άμεση επιρροή του ( πολιτισμική αποικιοκρατία, "ευρωκεντρισμός" και πολιτιστική κυριαρχία της Δύσης ) τα πολιτισμικά στοιχεία που δεν θεωρήθηκαν αρκετά "διαφωρισμένα", αφού πρώτα υπέστησαν την απαξίωση του Μοντερνισμού και στριμώχθηκαν στο λούμπεν περιθώριο, στην Αυγή του Μεταμοντερνισμού, τα λούμπεν στοιχεία, επιστρέφουν σαν δήθεν εμπνεόμενα από την Παράδοση, στην πραγματικότητα λεηλατώντας και παρωδόντας την, ενώ ένα άλλο μέρος του περιθωρίου αυτού, αποβάλλοντας το στίγμα της λουμπενοποίησης, επιστρέφει ως Ανανέωση της Παράδοσης.
Στην πολιτιστική σφαίρα κατασκευάζεται ένα νέο ψεύτικο δίπολο - στα πρότυπα του Αριστερά Δεξιά και που τείνει να πάρει την θέση τους στην απολιτίκ δημόσια σφαίρα - μεταξύ Μοντερνισμού, μια "καθωσπρέπει" δυτική εθνική ταυτότητα του Διαφωτισμού, και Μεταμοντερνισμού, μια λούμπεν αντιγραφή της Παράδοσης. Στην πραγματικότητα και τα δύο ανήκουν στην θαλασσοκρατική "κυβελική" - Ευνουχιστική Μεγάλη Μητέρα - πολιτισμική σφαίρα. Για να το θέσουμε με μια εικόνα, είναι σα να παρακολουθούμε ένα "κυβελικό" χυδαίο χορό τουέρκ μέσα σε ένα σατανιστικό τελετουργικό της "Λευκής Ανωτερότητας".
Τα παραπάνω ισχύουν και στο ζήτημα της αναμόχλευσης ζητημάτων "μειονοτήτων". Το μοντέρνο μονολιθικό εθνοκράτος παραχωρεί την θέση του στο μεταμοντέρνο κράτος βαζάλο της Δυτικής Πολυπολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης. Από την μια ο εθνικισμός και από την άλλη ο Σόρος - που με την σειρά του ενισχύει όψιμους εθνικισμούς.
Ποιά θα μπορούσε να είναι η απάντηση ενός Ευρασιανικού Κινήματος; Της Τέταρτης Θέσης;
Πρώτα απ' όλα η ίδια η έννοια της μειονότητας είναι συνυφασμένη με την έννοια του βεστφαλιανού και "βαστιλιανού" εθνοκράτους. Αν δεν υπάρχει μονολιθικό εθνοκράτος δεν υπάρχουν μειονότητες και για να υπάρξει ομοιογενές μονολιθικό εθνοκράτος, οι Τριαντακονταετείς Πόλεμοι, η Βανδέα, ο Κεμάλ, με μια λέξη η γενοκτονία, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Μερικές φορές η "γενοκτονία" είναι απλά πολιτιστική, εκσυγχρονιστική.
Η Τέταρτη Θέση αμφισβητεί το ευρωκεντρικό σύστημα αξιών του Διαφωτισμού, το Βεστφαλιανό σύστημα Διεθνών Σχέσεων, το Εθνοκράτος ως υποκείμενο της Ιστορίας. Συνεπώς εκλιπόντος του εθνοκράτους, εκλείπουν και οι "μειονότητες" ως μη πλήρως μετέχοντες του εθνικού κορμού πληθυσμοί ή πληθυσμοί που μετέχουν σε ξένο - θου Κύριε - εθνοκρατική ταυτότητα. Εκλείπει έτσι και η αντίστοιχη παράνοια που το σύστημα αυτό φυτεύει στα μυαλά των ανθρώπων.
Αντίθετα, στον Ευρασιανισμό, με την έμφαση του στον εθνοπλουραλισμό αλλά και τον ταυτοτισμό της κατανόησης αντί του μίσους, οι ιδιοπροσωπίες μπαίνουν στην θέση των "μειονοτήτων". Ούτε δλδ το μονολιθικό εθνοκράτος, ούτε η συνειδητή υπονόμευση του για λογαριασμό της Ευρώ-Αντλαντικής εμπέδωσης. Με μια λέξη η Αυτοκρατορία.
Και αντίστοιχα στην πολιτιστική σφαίρα, στην γκραμσική σφαίρα της πολιτιστικής αναπαραγωγής ως πεδίο σύγκρουσης ιδεών και διαμόρφωσης συνειδήσεων, ο Ευρασιανισμός
προάγει την Ανανέωση της πλουραλιστικής Παράδοσης, όχι τον λούμπεν εκχυδαϊσμό και την λεηλασία της στο όνομα της Πολυπολιτισμικότητας.
"Παράδοση είναι η Διατήρηση της Φλόγας, όχι η Λατρεία της Στάχτης"
