ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

του Ρήγα 

Σκέψεις και σχόλια με αφορμή την ομιλία του π. Λουδοβίκου " Η Ελλάδα ως Ανατολή της Δύσης και ως Δύση της Ανατολής: Ο Ρικαίρ, ο Ντούγκιν κι εμείς", στο Συνέδριο "Ο Ελληνικός Πολιτισμός ως Οικουμενική Πρόταση".

Παρά πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που λέει εδώ ο πατέρας Λουδοβίκος. Η ορθόδοξη θεολογία του προσώπου, η συνέργεια, ο διάλογος και διαλεκτική με άλλους πολιτισμούς... Πολύ αξιόλογος ο π. Λουδοβίκος αλλά και πολύ απογοητευτικός, όσον τουλάχιστον αφορά την αναφορά του στον Ντούγκιν.¹

Ναι, πολύ σωστά λέει ο π. Λουδοβίκος, ότι ο Ντούγκιν λέει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την Δύση πάση θυσία. Αν όμως αυτή η δήλωση πληροφορία μένει εκεί είναι λειψή, είναι παραπλανητική. Διότι ο Ντούγκιν επίσης λέει ότι η Δύση δεν είναι ούτε τόπος, ούτε λαός, ούτε πολιτισμός και σίγουρα η Δύση δεν είναι όχι μόνο η Ευρώπη - και σίγουρα όχι η Ελληνογενής Ευρώπη, αυτή που εδώ ο π. Λουδοβίκος ονομάζει Ελληνο-Δυτικός και  Έλληνο-Χριστιανικός Πολιτισμός - αλλά ούτε καν η ίδια η (Βόρεια) Αμερική, η Δύση είναι η Παγκόσμια Αποικιοκρατία.

Γενικά στην Ευρώπη μπερδεύουμε την Ευρώπη με την Δύση και τον Αντλαντισμό και είναι το ίδιο σαν οι Ινδοί να μπέρδευαν τον Ινδικό Πολιτισμό με το Βρετανικό Ιμπέριουμ, είμαστε δλδ αποικιοκρατημένοι, του π. Λουδοβίκου μη εξαιρουμένου. Και για αυτό είναι απογοητευτικός, διότι είναι σπάνιος και πολύ αξιόλογος πνευματικός ταγός. Θα περίμενα και από αυτόν να αναδείξει μια ελληνική διάσταση των ντουγκικών ιδεών, υιοθετώντας και απορρίπτοντας, προσαρμόζοντας και διορθώνοντας όπου χρειάζεται και όχι να ξεμπερδεύει μαζί τους έτσι εύκολα και, εμμέσως πλην σαφώς, απαξιωτικά. 

Αναφέρει για παράδειγμα τον Σεργκέι Χορούζυ, τον οποίο δεν τον γνωρίζω, αλλά λέει για αυτόν ότι είναι ο ιδρυτής της Σχολής της Συνεργειακής Ανθρωπολογίας και ότι ενώνει για παράδειγμα τον Φουκώ με τους Ασκητικούς!  Να χαρώ! Μα αυτό ακριβώς κάνει και ο Ντούγκιν! Όχι δλδ ακριβώς να ενώνει τον Φουκώ με τους Ασκητικούς, αλλά για παράδειγμα ενώνει τον Μεταμοντερνισμό με τον Νεοπλατωνισμό και θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι γνωρίζει τον συγκεκριμένο στοχαστή. Τόσο στην Νοομαχία του όσο και την Εθνο-Κοινωνιολογία του, αλλά και αλλού, μελετά τη φαινομενολογία των Εθνο-Πολιτισμών και προτείνει ερμηνείες και μέσα από τέτοια ακριβώς "συνεργειακά" σχήματα. 

Και γενικά ο Ντούγκιν κάνει ακριβώς αυτό που εδώ ο π. Λουδοβίκος ισχυρίζεται ότι δήθεν δεν κάνει. Δλδ τον Διάλογο των Πολιτισμών, αντί μάλιστα την επιβολή της καθολικότητας/οικουμενικότητας ενός πολιτισμού, την οποία ο ίδιος ο π. Λουδοβίκος επιχειρεί. Η απόρριψη της καθολικότητας/οικουμενικότητας της Δύσης από μέρους του Ντούγκιν όχι μόνο δεν είναι άρνηση του διαλόγου μεταξύ πολιτισμών, όπως εντελώς εσφαλμένα ισχυρίζεται εδώ ο π. Λουδοβίκος, αλλά αποτελεί και την βασική του προϋπόθεση. 

Πού οφείλεται λοιπόν αυτή η παρεξήγηση; Που οφείλεται αυτή η τόσο στρεβλή εικόνα που ο π. Λουδοβίκος έχει για τον Ντούγκιν; Διότι δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο π. Λουδοβίκος έχει την γνωστή εμπάθεια πολλών Νεοελλήνων και Δυτικών κατά του οτιδήποτε ρωσικού και ευρασιατικού εν γένει. Και προσέξτε πως, αναφερόμενος στην Ανατολή, μιλάει κατευθείαν για Ινδουισμό και Βουδισμό, το Ισλάμ πού είναι;². Η απάντηση, νομίζω πως, βρίσκεται στο γεγονός ότι στην Δύση, άρα κι εδώ σε μας, υπάρχει στην Νοόσφαιρα αυτή η εμπάθεια κατά του οτιδήποτε δεν είναι δυτικό και κυρίως απέναντι σε οτιδήποτε δεν είναι αλλά θα έπρεπε να είναι κατ' αυτούς δυτικό, ό,τι δλδ ξέφυγε από το μαντρί, είναι δλδ στον αέρα που αναπνέουμε, δεν χρειάζεται να την αγκαλιάσει κανείς, αλλά αν δεν θελήσει συνειδητά να απαλλαγεί από αυτήν, την αναπαράγει άθελα του. 

Συνεπώς κάποιος ο οποίος βλέπει τον εαυτό του ως εκπρόσωπο του Ελληνο-Δυτικού πολιτισμού, ό,τι και να σημαίνει αυτό, θα έπρεπε να ενθουσιάζεται στην προτροπή του Ντούγκιν να απαλλαγούμε από την Σύγχρονη Δύση πάση θυσία, διότι αυτό θα απελευθέρωνε και τον όποιον Ελληνο-Δυτικό πολιτισμό από την Δυτική επικυριαρχία και τον σφετερισμό, απ'αυτήν την νοσηρή Νοόσφαιρα.

Επιπλέον, μιας και αναφερθήκαμε στην Συνέργεια, αν και δεν ξέρω τί ακριβώς προκύπτει από την ένωση Φουκώ και Ασκητικών, θα ήθελα να δω συνέργειες μεταξύ Πλήθωνα και Γρηγορίου Παλαμά, Πλήθωνα και Ρουμί και Γρηγορίου Παλαμά, (Νεο)Παγανιστών Νεοπλατωνικών και Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Διονυσίου Φιλοσόφου και Μπεντρεντίν, Ίωνος Δραγούμη και Corneliu Codreanu, Μαρμαρωμένου Βασιλιά και Κράλλη Μάρκου, π. Ιωάννη Ρωμανίδη και Mircea Eliade, Ιουλιανού και Χομεϊνί... 

Αυτές θα ήταν και θα είναι συνέργειες που θα μας χρειαστούν στο εγγύς μέλλον, διότι, έχω την εντύπωση, ότι ο Ελληνό-Δυτικός πολιτισμός του π. Λουδοβίκου, η Ανατολή της Δύσης, όπως την λέει - και επιμένει σε αυτήν θυμίζοντας κάπως μια κουλτουριάρικη εκδοχή του Προκεχωρημένο Φυλάκιο της Δύσης στην Ανατολή, αντί του Καθ'ημάς Ανατολή -, είναι ένα αφήγημα που απευθύνεται αποκλειστικά στο κομμάτι εκείνο της ελίτ και των μεγαλομεσαίων στρωμάτων (στα οποία ακόμα μεγάλο μέρος της νεοελληνικής κοινωνίας φαντασιώνεται ότι ανήκει και σε μεγάλο βαθμό και σε αυτό το κοινωνιολογικό φαινόμενο οφείλεται εν πολλοίς η ταύτιση με την Δύση) που δεν έχουν χάσει ακόμα πλήρως την ταυτοτική τους συνείδηση αλλά και δεν θέλουν να χάσουν την ευρωπαϊκή τους προοπτική. 

Πιο πολύ με χάιδεμα στα αυτιά μου ακούγεται, παρά ρεαλιστική προοπτική. Η Ευρώπη, αν συνεχίσει άλλη μια γενιά μέσα στην Δύση ή μούμια θα καταντήσει ή μουσουλμάνα θα γίνει, εξού και η ανάγκη για τις συνέργειες που προτείνω. Είμαστε κυριολεκτικά η τελευταία γενιά Ευρωπαίων όπως την ξέρουμε την Ευρώπη εδώ και μερικούς αιώνες, αν και η περίπτωση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι αρκετά διαφορετική, εξού και η ανάγκη για αναφορές περισσότερο σε μια Καθ' ημάς Ανατολή, παρά σε Ανατολή της Δύσης.

ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΠΛΟΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Ναταλία Μελέντιεβα

Αυτό το άρθρο γράφτηκε πριν από 10 χρόνια. Τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει από τότε. Φιλοσοφικά μιλώντας, η Ρωσία παραμένει μια έρημος και αυτό παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια προφανής. Αλλά κανείς δεν το ακούει ακόμα και δεν θέλει να το ακούσει. Δεν είναι δυνατόν να αποκαλείται "φιλοσοφικό" το ατμόπλοιο της εποχής ΕΣΕ. Οι απλοί αρουραίοι του "βασιλείου των αρουραίων" τρέχουν μακριά (και μένουν στη θέση τους).

Πριν από ενενήντα χρόνια, οι Μπολσεβίκοι της Σοβιετικής Ρωσίας πραγματοποίησαν μια πολιτική και συμβολική πράξη με τον προσωρινό τίτλο "φιλοσοφικό πλοίο" (που η ιστοριογραφία αποκαλεί πιο χοντροκομμένα "φιλοσοφικό ατμόπλοιο"). Ονομαστικά, επρόκειτο για την εκδίωξη μέρους της Ρωσικής ανθρωπιστικής διανόησης από τη Ρωσία στη Γερμανία και τη Λετονία. Τον Σεπτέμβριο του 1922, δύο ατμόπλοια έφυγαν από την Πετρούπολη και πολλά άλλα απέπλευσαν από τη Σεβαστούπολη. Μεταξύ των στοχαστών που βρέθηκαν στην εξορία ήταν και Ρώσοι φιλόσοφοι: N. A. Berdyaev, I. A. Ilyin, L. P. Karsavin, N. O. Lossky, P. A. Sorokin, S. E. Trubetskoy, S. L. Frank και άλλοι. Πολλοί στοχαστές, συγγραφείς και μουσικοί είχαν εγκαταλείψει τη Ρωσία ακόμη νωρίτερα. Ανάμεσά τους οι: Α: S. V. Rachmaninoff, S. S. Prokofiev, I. Severyanin, V. Nabokov, I. A. Bunin, Z. N. Hippius, D. S. Merezhkovsky, K. D. Balmont, , A. M. Belyi, A. M. Rechka. Belyi, A. M. Remizov, B. K. Zaitsev, I. G. Ehrenburg, V. V. Kandinsky, F. I. Chaliapin, M. I. Tsvetaeva, V. B. Shklovsky, V. F. Khodasevich, κ.λπ.  Πολλοί από αυτούς που δεν εγκατέλειψαν τη Σοβιετική Ρωσία καταπιέστηκαν και ακόμη και εκτελέστηκαν (N. Gumilev, αργότερα N. Klyuev), κάποιοι αυτοκτόνησαν, άλλοι πήγαν σε εσωτερική εξορία...

Το πλοίο των φιλοσόφων του 1922 ήταν αναμφίβολα ένα συμβολικό γεγονός (μπορεί κανείς να μιλήσει για το συμβολισμό του πλοίου, της κιβωτού, του ταξιδιού, του νερού, της κίνησης, της γέφυρας κ.λπ.), που σηματοδότησε το τέλος των τελευταίων ελπίδων της Ρωσικής διανόησης, η οποία είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στο στοιχείο της Ρωσικής Επανάστασης, όπου οι ιδέες, τα σχέδια μιας πιθανής και τότε αναμενόμενης ρωσικής φιλοσοφίας σιγόβραζαν στη φλόγα της ανανέωσης.

Με το πλοίο των φιλοσόφων και την επακόλουθη μετανάστευση του μεγαλύτερου μέρους της πνευματικής ελίτ της Ρωσικής αργυρής εποχής, η φιλοσοφική διαδικασία στη Ρωσία διακόπηκε. Αλλά τι ακριβώς διακόπηκε; Υπήρχε μια γνήσια ανεξάρτητη φιλοσοφική παράδοση, ένας συστηματικός φιλοσοφικός λόγος στη Ρωσία;

Πιθανότατα όχι.  Ήταν μια επίθεση στην ίδια τη διαδικασία γέννησης του ρωσικού λόγου, στην ωρίμανσή του στη μήτρα του ρωσικού στοιχείου, στη διαδικασία της αρχικής απελευθέρωσης της φιλοσοφικής συνείδησης από το χάος της Ρωσικής ύπαρξης.

Απαντώντας στο ερώτημα με αυτόν τον τρόπο, συμφωνώ με τη βαθιά ριζωμένη θέση του Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος στα βιβλία του "Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ και η φιλοσοφία μιας άλλης αρχής" και "Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ και η δυνατότητα της ρωσικής φιλοσοφίας" απέδειξε πειστικά ότι η Ρωσική φιλοσοφία βρίσκεται ακόμη στα πρόθυρα της γέννησης.  Απλώς δεν έχει γεννηθεί ποτέ, παρά τους αιώνες προσπαθειών της ρωσικής ψυχής να βλαστήσει ένα Λογό σε όλο το ρωσικό πεδίο, να αναδυθεί από τη μήτρα της Ρωσικής γης, να υψωθεί πάνω από τον ορίζοντα του ρωσικού χώρου. Και ενώ οι Ρώσοι στην ιστορία έχουν σίγουρα σκεφτεί -για τη λειτουργία, τα στοιχεία, το διάστημα, τον πόλεμο, την εξουσία, το κράτος, τον Θεό ή το χάος- δεν έχουν σκεφτεί φιλοσοφικά μέχρι στιγμής.

Ο Ρωσικός λόγος σήμερα "βρίσκεται κάτω από τον ατμό", βρίσκεται στο προπαρασκευαστικό στάδιο, στη μήτρα του ρωσικού στοιχείου, του ρωσικού χώρου, της σκέψης, της ιστορίας, του ρωσικού λαού και του "dasein".

Η Ρωσική (ειδικά η Ρωσική, και όχι η Δυτικο-Ευρωπαϊκή ή η παγκόσμια) φιλοσοφική σκέψη δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί.

Το ερώτημα που τίθεται είναι: τι εννοούμε με τον όρο φιλοσοφία ως τέτοια;  Εν προκειμένω, αξίζει να εξετάσουμε τους προβληματισμούς του μεγαλύτερου φιλοσόφου του 20ού αιώνα Μάρτιν Χάιντεγκερ για ολόκληρο το οικοδόμημα της Δυτικο-Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας και την τύχη του.

Η φιλοσοφία, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, αναδύθηκε πριν από δυόμισι περίπου χιλιάδες χρόνια, διέσχισε βασιλικά τα στάδια της δυτικής παγκόσμιας ιστορίας, έστησε τον δυτικό πολιτισμό στις προϋποθέσεις και τα θεμέλιά του, υπέστη ιλιγγιώδεις εννοιολογικές μεταμορφώσεις και τελικά έφτασε στην ολοκλήρωσή της, στο πλήρες και αμετάκλητο τέλος της.

Στην Πρώτη Αρχή της, όμως, η φιλοσοφία γεννήθηκε υπέροχα: στα παιχνίδια των θεών που αποκάλυψαν στους σοφούς της αρχαίας Ελλάδας την πολυδιάστατη φύση των κόσμων και τις βίαιες εικόνες των ανώτερων διαστάσεων, τη διαλεκτική του ενός και των πολλών, του ενός και του άλλου, του όλου και του τίποτα, του υπερβατικού και του εμμενούς. Ἡ φιλοσοφία δὲν ἦταν καθόλου συστηματικὴ σκέψη ἤ διάκρῖσις. Η Σκέψη, ο Λόγος, αποκαλύφθηκε στους Προσωκρατικούς ως υπερβατική θεία πραγματικότητα, ως κεραυνός που διαπερνά τον ορίζοντα του είναι, ως η ιερή εμπειρία του διαπεραστικού χτυπήματος του άλλου, ως το άγριο φως της υπερβατικότητας, ως το φαινόμενο της θείας αρχής, ως το φαινόμενο του ίδιου του Όντος*.

ΔΑΡΕΙΑ: ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΗΛΙΑΚΩΝ ΗΡΩΙΣΜΩΝ

Προοίμιο

20 Αυγούστου 2022 - 20 Αυγούστου 2023: έχει περάσει ένας χρόνος και ο ήλιος έχει ολοκληρώσει τον αστρικό του χορό.

Ύστερα από μια κυκλική διαδοχή ανοδικών και καθοδικών σπειρών, απομάκρυνσης και επαναπροσέγγισης, φωτεινότητας και σκίασης, ψυχρότητας και θέρμης, ο Ήλιος επανήλθε τελικά στην ίδια θέση στον ουρανό για να μας υπενθυμίσει ότι σε κάθε αρχή αντιστοιχεί ένα τέλος: και κάθε τέλος αντιστοιχεί σε μια νέα αρχή.

Αξιοθαύμαστη σοφία: να φεύγεις για να επιστρέφεις και να επιστρέφεις για να ξαναρχίζεις. Πάντα Ρει Ηρακλείτειο, βιτσιάνικες πορείες και αναδρομές, νιτσεϊκή αιώνια επιστροφή...

Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Αν αυτό είναι αυτό που φαίνεται, υπάρχει ακόμα μια περαιτέρω και πιο λεπτή αλήθεια σε αυτό.

Πράγματι, αν στεκόμασταν από την οπτική γωνία του ήλιου, θα βλέπαμε ότι μάλλον είμαστε εμείς που στροβιλίζουμε γύρω από τον εαυτό μας, στη φρενήρη φιλοδοξία να πάμε προς εκεί που πάντα ήδη "είμαστε". Τελικά, λοιπόν, σε σχέση με τον ήλιο, δεν θα προχωρήσουμε ποτέ προς τα πουθενά, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ανεξάρτητοι από αυτόν.

Πιο αξιοθαύμαστη σοφία: η ανάκτηση της επίγνωσης του χαϊντεγκεριανού Dasein1, προκειμένου να βιώσουμε "αυθεντικά" το hic et nunc του ανήκειν μας στο είναι.

Αλλά και πάλι, αυτό δεν είναι όλη η ιστορία. Αν αντιπαραβάλουμε την εικόνα του κύκλου με την κυκλική φύση του χωροχρόνου και τον ήλιο με εκείνη του κέντρου του, διαμορφώνεται μια περαιτέρω, πιο "λανθάνουσα" αλήθεια.

Από μια συμβολική-γεωμετρική οπτική γωνία, παρατηρούμε πως ο κύκλος υπάρχει, χωροχρονικά, μόνο ως μια απροσδιόριστη σειρά σημείων, που όλα "ισαπέχουν" από την "παρουσία" ενός μόνο κεντρικού σημείου.2

Ωραία. Διαισθανόμαστε, λοιπόν, ότι αυτό το σημείο εκδηλώνει τη χωροχρονική του υπόσταση ακριβώς και μόνο μέσω της πλαισιακής εκδήλωσης εκείνης της περιφέρειας που το καθορίζει και που το στεφανώνει.

Θα μπορούσαμε όμως ποτέ να πούμε ότι αυτό το σημείο διατηρεί ένα ορισμένο ποσοστό της άπειρης και αιώνιας "δικαίωσής" του, ακόμη και αν δεν εκδηλώνεται με την περιφέρεια;

Βεβαίως. Δεδομένου ότι η ισαπόσταση καθορίζεται από αυτό και αναφέρεται μόνο σε αυτό, και όχι από τα σημεία της περιφέρειας που, αν μη τι άλλο, προέρχονται από την ισαπόσταση, πώς μπορούμε να του αρνηθούμε τη διατήρηση μιας ορισμένης κυρίαρχης "δύναμης", ή μάλλον μιας δικής του "λανθάνουσας δυνατότητας";

Εν ολίγοις, δεν είναι απλώς δυνατόν να μην παραδεχτούμε ότι, ανεξάρτητα από το να εκδηλωθεί μέσω μιας δικής του "δημιουργίας", ο Θεός ο Δημιουργός δεν πρέπει να διατηρεί μέσα του, λανθάνουσα και μη εκδηλωμένη, τη δική του "δημιουργική δύναμη".

Θαυμαστή σοφία: αυτή είναι ο Ντουγκινικός (και Γκενονικός) Ήλιος του Μεσονυκτίου- δηλαδή, αυτό που βρίσκεται πίσω από το φως και το σκοτάδι, τόσο από τον ήλιο της ημέρας όσο και από τη νυχτερινή του άρνηση. Με την παραδοξότητά του, αυτό το σύμβολο υπερβαίνει κάθε κυκλικότητα και στέκεται πέρα από το χωροχρονικό αόριστο, πέρα από τη ζωή και το θάνατο. Δηλαδή, γίνεται για μας μια υπόδειξη, μια ακραία έκφραση αυτού που είναι πραγματικά "αιώνιο, άπειρο".

MIRCEA ELIADE: ΙΕΡΗ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Alexander Bovdunov, Πολιτικός Επιστήμονας

Προετοιμάζοντας αυτή την έκθεση... Στην πραγματικότητα, ήταν η Dasha (Daria Dugina) που με είχε προσκαλέσει να έρθω και να συμμετάσχω στο Συμβούλιο. Μου πρότεινε να μιλήσω για τον Luciano Blaga, επειδή ο Alexander Dugin είχε μιλήσει γι' αυτόν στο πλαίσιο του Τέταρτου Δρόμου και της υπαρξιακής πολιτικής. Αποφάσισα όμως να κάνω μια αναφορά για τον Eliade, αν και για κάποιο λόγο μου φάνηκε απροσδόκητο και ευτυχώς είναι στο πλαίσιο του θέματος που έθεσε ο Nikita Syundyukov. Και μου φαίνεται τώρα ότι η έκθεση και το θέμα με το οποίο ασχολείται έχουν γίνει, για να το θέσω σεμνά, κάπως πρακτικά, αλλά για κάποιο λόγο ασχολήθηκε και με αυτά τα θέματα: θυσία, Πάσχα, κατά κάποιο τρόπο, ιστορία... Ας περάσουμε λοιπόν στην ίδια την έκθεση. Υποθέτω ότι η Ντάρια υποτίθεται ότι αναφέρεται στο τέλος της έκθεσης, χωρίς να της γίνεται ιδιαίτερη αφιέρωση στην αρχή, αφού αποδείχθηκε ότι ολόκληρη η έκθεση ήταν στην πραγματικότητα αφιερωμένη σε αυτήν.

Με βάση τις θέσεις του Nikita Syundyukov, θα ήθελα να ξεκινήσω με το εξής σημείο: όταν μιλάμε για τον Petr Chaadaev, διατηρούμε την ιδέα ότι είναι "Σελλινγκιανικός" και ότι επικρίνει τη Ρωσία για την απουσία ιστορίας με τη σελλινγκιανική έννοια. Με άλλα λόγια, η ιστορία είναι ένα είδος συμμετοχής στην παγκόσμια διαδικασία ανάπτυξης της θεϊκής σκέψης για τον κόσμο και τον άνθρωπο, και όσον αφορά τον Chaadaev, η δυτική ιστορία θεωρείται ως μια τέτοια ανάπτυξη, αλλά η ρωσική ιστορία όχι. Στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι ένα βασικό μοντέλο κοινό και για τον Χάιντεγκερ, αφού μιλάμε για υπαρξιακή πολιτική. Η Die Geschichte des Seyns με την ιστορία του Είναι και τα ιστοριακά είναι στην πραγματικότητα αρκετά ίδια.

Αλλά το πρόβλημα, όπως το θέτει ο Chaadaev, είναι ότι ο ρωσικός λαός δεν έχει μιλήσει στην ιστορία, ή δεν έχει μιλήσει ακόμα. Και ο Chaadaev, ως Σελλινγκιανικός και ιστορικιστής, ερμηνεύει αρχικά αυτή την απουσία λόγου ως όνειρο άρνησης, με άλλα λόγια ως την ίδια την απουσία. Αλλά η σιωπή μπορεί να είναι αρκετά έντονη. Αν εξετάσουμε το πρόβλημα από τη σκοπιά της ίδιας της σιωπής, αυτή δύσκολα βλέπει τον εαυτό της ως κάτι. Πρόκειται επίσης για μια άβυσσο, όχι για μια άβυσσο του κενού, αλλά για μια επαρκώς κορεσμένη άβυσσο. Γενικά, υπάρχουν τρεις πιθανές στάσεις απέναντι στο πρόβλημα που εμφανίστηκαν με τη ρωσική σκέψη:

Η πρώτη είναι μια προσέγγιση εμπνευσμένη από τη Δύση. Ερμηνεύουμε αυτή τη σιωπή ως την απουσία της γλώσσας γενικά και την απουσία αυτή καθεαυτή, πράγμα που σημαίνει ότι οι Ρώσοι πρέπει να διδαχθούν να μιλούν τη γλώσσα της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας και να εισαχθούν σωστά στην ιστορία, δηλαδή στην ευρωπαϊκή ιστορία - στην ιστορία του κόσμου.

Ο δεύτερος, ο σλαβόφιλος τρόπος, σχετικά μιλώντας, είναι να εξηγήσουμε ότι αυτό που ερμηνεύεται ως σιωπή είναι στην πραγματικότητα μια γλώσσα, αλλά μη κατανοητή, καταπιεσμένη από τους φορείς του δυτικού μοντερνιστικού παραδείγματος. Οι Ρώσοι είχαν τη δική τους ιστορία, την ιστορία του Βυζαντίου, της Τρίτης Ρώμης. Αλλά μετά τον Μέγα Πέτρο αναγκαστήκαμε να ξεχάσουμε αυτή τη γλώσσα και να ζήσουμε την ιστορία των άλλων. Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον παλιό τρόπο, στη βυζαντινή γλώσσα, στην πατερική κληρονομιά, και επικαλούμενοι αυτή την κληρονομιά πρέπει να ξεκινήσουμε έναν νέο διαφωτισμό, ή κάτι τέτοιο.

Η τρίτη προσέγγιση, η οποία μπορεί να ανακατασκευαστεί εν μέρει, παραπέμπει στους Σλαβόφιλους, σε κάποιους Ναρόντνικους, στην Αργυρή Εποχή και, τέλος, στον Αλεξάντερ Ντούγκιν στον τελευταίο τόμο της τριλογίας, όταν μιλάει για το Βασίλειο της Γης ή για τον Ρωσικό Λόγο στη σειρά βιβλίων του Νοομαχία. Πρέπει να πάμε ακόμη πιο βαθιά από τους εκπροσώπους της δεύτερης άποψης, για να καταλάβουμε ότι η γλώσσα του Βυζαντινού Εκκλησιαστικού Κράτους είναι η γλώσσα των ρωσικών ελίτ, η γλώσσα της ιστορίας τους, και ότι οι άνθρωποι πριν από τον Μέγα Πέτρο σιωπούσαν ή μιλούσαν, αλλά όχι στη δική τους γλώσσα. Και η ρωσική ιστορία δεν έχει ακόμη διαβαστεί και μπορεί να διαβαστεί μόνο τώρα- είναι η ιστορία του μέλλοντος. Και το συμπέρασμα, αν πάρουμε τους όρους του Χάιντεγκερ, είναι στην πραγματικότητα αυτό που συζητήθηκε στην προηγούμενη συνάντηση, όταν ο Αλεξάντερ Ντούγκιν μίλησε για την ανάγκη να προκύψει μια ολοκληρωμένη οντολογία από αυτή τη λαϊκή οντική.

Τι σχέση έχει ο Mircea Eliade με αυτό; Εμείς οι Ρώσοι θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ μοναδικούς, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Παρεμπιπτόντως, η παράθεση του Gachev το διαψεύδει επίσης όσον αφορά τη Βουλγαρία. Αλλά αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τον ρωσικό σολιψισμό και τουλάχιστον να κατανοήσουμε ότι αυτό ακριβώς το πρόβλημα έχει αναγνωριστεί και σε μια άλλη Ορθόδοξη χώρα με αναπτυγμένο εξευρωπαϊσμένο πολιτισμό, δηλαδή στη Ρουμανία. Αν χωρίσουμε τους σημαντικότερους Ρουμάνους συγγραφείς του 20ού αιώνα σε τρεις κατηγορίες, θα έχουμε την ίδια εικόνα:

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ

Ντάρια Πλατώνοβα Ντούγκινα

Ρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία: Φίλοι και εχθροί, η μάχη για την Rimland  (τον Δακτύλιο της Ευρασίας)

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων αποκάλυψαν τους άξονες των νέων γεωπολιτικών συμμαχιών και ανακατασκεύασαν πλήρως τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου. Έτσι, ο χώρος της Ευρώπης, που βρίσκεται μεταξύ του πόλου της Ευρασίας και του πόλου των ΗΠΑ (ο πολιτισμός της θάλασσας) και αποτελεί μέρος μιας μεγάλης ζώνης, η οποία στη γεωπολιτική ονομάζεται "Rimland" ("γη του τόξου"), έχασε οριστικά την κυριαρχία του (και μάλιστα πριν, σε μεγάλο βαθμό εικονική, μάλλον δυνητική παρά πραγματική) και τον προσανατολισμό του στην ηπειρωτικότητα. Όλη η Ευρώπη σήμερα είναι ατλαντιστική.

Ο γεωπολιτικός Nicholas Spykman σημείωνε το 1942 ότι ακριβώς η εγκαθίδρυση του ελέγχου αυτού του τόξου της "Rimland" (που περιλαμβάνει την Ευρώπη, την Τουρκία, το Ιράν, τις χώρες της Νότιας Ασίας μέχρι την Κίνα και την Ινδονησία) είναι το κλειδί για τη νίκη των ΗΠΑ στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία. Αναλύοντας τις αντιδράσεις στη σύγκρουση, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι ένα σημαντικό τμήμα της Rimland έχει πλέον μετατοπιστεί σε μια πιο σταθερή (ατλαντική) θέση, αλλά αυτό θα οδηγήσει σε παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ ή σε επανασχεδιασμό του γεωπολιτικού χάρτη του κόσμου;

Με φόντο τις συνεχείς αμερικανικές κατηγορίες για ρωσική επιθετικότητα, που ακολούθησαν πολύ πριν από την έναρξη της ρωσικής ειδικής επιχείρησης, η ΕΕ προφανώς ριζοσπαστικοποιήθηκε, οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών χωρών άρχισαν να κατηγορούν τη Ρωσία για ιμπεριαλισμό και να επιβάλλουν κυρώσεις στα πάντα, από την οικονομική συνεργασία μέχρι τα αεροπορικά ταξίδια και τις αθλητικές διοργανώσεις, μέχρι την απαγόρευση γάτων από διεθνείς εκδηλώσεις.

Στο μπλοκ της "καταδίκης" και της υποστήριξης των κυρώσεων προσχώρησαν και χώρες που βάλθηκαν να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ τόσο στην αφρικανική ήπειρο (Γκάνα, Λιβερία), στη Μέση Ανατολή (Ισραήλ, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη) όσο και στην Ασία (αυτονομιστές της Ταϊβάν, Ιαπωνία, Νότια Κορέα). Σε γενικές γραμμές, οι χώρες αυτές, σύμφωνα με τα γεωπολιτικά μοντέλα, είναι ακριβώς οι συνιστώσες της παράκτιας ζώνης που περιβάλλει τη Ρωσία ("Heartland") από τη Δύση, το Νότο και τη Νοτιοανατολική πλευρά. Και ήταν αυτές οι χώρες που αποτελούσαν προτεραιότητα για τις ΗΠΑ ως προπύργια για την οικοδόμηση ενός δικτύου στρατιωτικών βάσεων στα εδάφη τους.

Ωστόσο, οι κυρώσεις περιελάμβαναν σχεδόν αποκλειστικά χώρες του ΝΑΤΟ και γειτονικές χώρες της ΕΕ, καθώς και τις χώρες που ήταν ωστόσο σύμμαχοι των ΗΠΑ, κυρίως στην Ανατολική Ασία. Οι ΗΠΑ είχαν μεγαλύτερη επιτυχία στην Ευρώπη, όπου τέθηκε το ζήτημα της αποδοχής της μέχρι πρότινος ουδέτερης Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Ταυτόχρονα, ορισμένες χώρες εξέφρασαν την υποστήριξή τους στις ενέργειες του Ρώσου προέδρου ή έδειξαν κατανόηση της γεωπολιτικής κατάστασης, αποκαλώντας τις ΗΠΑ ως τον κύριο ένοχο του πολέμου. Αυτοί οι χώροι, αν χαρακτηρίσει κανείς την κατάσταση από γεωπολιτική άποψη, επέλεξαν να συνεργαστούν με την ηπειρωτικότητα.

ΕΥΡΑΣΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΦΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ: ΚΟΙΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Alexander Bovdunov

Ευρασιατισμός και παναφρικανισμός: κοινές προκλήσεις και πολιτισμικές απαντήσεις

Η Ευρασιατική ολοκλήρωση αποτελεί μία από τις κορυφαίες γεωπολιτικές προτεραιότητες της Ρωσίας, ενώ η αφρικανική ολοκλήρωση αποτελεί προτεραιότητα για τις αφρικανικές χώρες. Και οι δύο έννοιες διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο των αντίστοιχων ιδεολογικών ρευμάτων: Ευρασιανισμός και Παναφρικανισμός. Παρά τις εξωτερικές διαφορές μεταξύ Ευρασιανιστών και Παναφρικανιστών, υπάρχουν σοβαρές δομικές ομοιότητες μεταξύ αυτών των ιδεολογιών, οι οποίες μπορούν να συνοψιστούν στο σχήμα "πρόκληση-απάντηση" του Arnold Toynbee. Στην ουσία, πρόκειται για προβλήματα παρόμοιων πολιτισμών, μη δυτικών πολιτισμών που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της δυτικοποίησης, του εκσυγχρονισμού, της ιστορικής μνήμης και του σχεδίου ενός μέλλοντος ριζωμένου στην παράδοση.

Η πρόκληση της Δύσης. Η απάντηση: ένας ανεξάρτητος πολιτισμός

Τόσο οι Ευρασιανιστές όσο και οι Παναφρικανιστές είναι διανοούμενοι που γνώρισαν τη Δύση, που λόγω διαφορετικών συνθηκών βρέθηκαν εκεί, αλλά που έκαναν μια διαφορετική επιλογή, υπέρ της μη Δύσης, της αστικής κυριαρχίας της περιοχής τους, αρνούμενοι στον Δυτικό πολιτισμό την οικουμενικότητα του.

Οι ευρασιατιστές είναι Ρώσοι διανοούμενοι, συμπεριλαμβανομένων αριστοκρατών όπως ο N. S. Trubetskoy, οι οποίοι κατείχαν φιλελεύθερες ή φιλελεύθερες-εθνικιστικές θέσεις πριν από την επανάσταση του 1917. Βρισκόμενοι εξόριστοι στη Δύση, ριζοσπαστικοποίησαν σημαντικά την κοσμοθεωρία τους και έγιναν σταθεροί οπαδοί της Σλαβόφιλης παράδοσης. Ωστόσο, αντιπαρέβαλαν τη Δύση όχι με τον Σλαβικό κόσμο, αλλά με την Ευρασία ως τόπο ανάπτυξης, καθιερώνοντας τον λόγο της μοναδικότητας και της διαφορετικότητας της Ρωσίας από τους πολιτισμούς της Δύσης και της Ανατολής. Ο Ευρασιανισμός συνδύαζε δύο βασικές ιδέες: τη μοναδικότητα του Ευρασιατικού πολιτισμού και την ανάγκη ενοποίησης του Ευρασιατικού γεωπολιτικού (πολιτικού και οικονομικού) χώρου.

Οι πρώτοι Παναφρικανιστές ήταν Αφρικανοί και Αφροαμερικανοί διανοούμενοι που είχαν σπουδάσει και μεγαλώσει στη Δύση κατά την εποχή της Δυτικής αποικιοκρατίας στην Αφρική. Ανάμεσά τους υπήρχαν επίσης μέλη της τοπικής αριστοκρατίας που προσωποποιούσαν άμεσους δεσμούς αίματος με την παλιά προ-αποικιακή κρατική παράδοση - για παράδειγμα, ο Tovalu Ouenu, ένας Παριζιάνος δανδής της αριστοκρατίας του Βασιλείου του Dahomey που ίδρυσε τη Γενική Ένωση για την Υπεράσπιση της Μαύρης Φυλής (LUDRN) το 1924.

Επίσης, λόγω του παράγοντα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Λιβερίας, μιας de facto αμερικανικής αποικίας και σημείου εισόδου των ΗΠΑ στην ήπειρο, ορισμένες από τις φιλελεύθερες ιδέες του Παναφρικανισμού δεν εξαλείφθηκαν αμέσως. Ωστόσο, ο γενικός αντιαποικιοκρατικός λόγος ήταν συνεπής με τις θέσεις για τις οποίες μιλούσαν και οι Ευρασιάτες. Τελικά, οι Παναφρικανιστές άρχισαν επίσης να μιλούν για την ανεξαρτησία και την ενοποίηση της Αφρικής, η οποία έγινε βασική ιδέα συγγραφέων όπως ο Cheikh Anta Diop, ο Leopold Senghor και άλλοι, και η βάση των πολιτικών σχεδίων ηγετών όπως ο Modibo Keita, ο Sekou Toure, ο Kwame Nkrumah, ο Toma Sankara ή ο Muammar Gaddafi.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ "ΔΕΞΙΟΥ ΓΚΡΑΜΣΙΑΝΙΣΜΟΥ": Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ"

Ντάρια Πλατώνοβα 

Η "Νέα Δεξιά" είναι ένα σύνολο πνευματικών κινημάτων που εμφανίστηκε το 1968 ως αντίδραση στην ιδεολογική κρίση και την ενίσχυση της φιλελεύθερης ηγεμονίας στην Ευρώπη. Μέχρι το 1968, τα κλασικά "δεξιά" κινήματα ήταν διαποτισμένα από φιλελεύθερα ιδεολογικά κίνητρα, όπως η υιοθέτηση του καπιταλισμού, τα φιλοαμερικανικά αισθήματα και ο κρατισμός. Με τη σειρά της, η "αριστερή" ατζέντα, της οποίας τον πυρήνα αποτελούσε η αντίθεση στον καπιταλισμό [1], επηρεάστηκε επίσης από φιλελεύθερες επιρροές. Ο εξισωτισμός, ο ατομικισμός, η άρνηση των διαφορών μεταξύ των πολιτισμών και ο ουνιβερσαλισμός καθιστούσαν τα "αριστερά" κινήματα συμμάχους και εταίρους του φιλελεύθερου δόγματος.

Το σύνολο των διανοουμένων της "Νέας Δεξιάς" ασχολήθηκε με τη μελέτη της ευρωπαϊκής ταυτότητας, μια έρευνα που διέφερε από τα σύγχρονα ανάλογα κινήματα κυρίως επειδή δεν θεωρούσε τον εαυτό του "αριστερό" ή "δεξιό" κίνημα. Οι κύριοι ιδεολόγοι του κινήματος μιλούσαν για την ανάγκη υπέρβασης του τεχνητού πολιτικού διχασμού και μετάβασης σε ένα νέο δόγμα, το οποίο θα αποτελούσε ένα μείγμα των καλύτερων ιδεών από τα "αριστερά" και τα "δεξιά" διανοητικά κινήματα. Όπως παρατήρησε ο Guillaume Faye σε ένα συνέδριο της Ομάδας Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (G.R.E.C.E.): "Η κοινωνία μας δεν εμπνέεται πλέον από την ανανέωση της ιδεολογίας της. Αυτή η ιδεολογία βρίσκεται σήμερα στο "αποκορύφωμά" της - και επομένως στην αρχή του ηλιοβασιλέματος, οι νεκρές ιδέες έχουν γίνει ηθικοί κανόνες, συστήματα συνηθειών, ιδεολογικά ταμπού, που δεν ενθουσιάζουν πια" [2].

Ο ίδιος ο τίτλος "Νέα Δεξιά" χρονολογείται από το 1979, όταν ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσει κανείς την επιρροή της "Ομάδας Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό" (G.R.E.C.E.) στην πολιτική κουλτούρα και την πνευματική ζωή της Γαλλίας. Μια τέτοια "ταμπέλα" εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 1979 πρώτα στα γαλλικά και αργότερα στα ευρωπαϊκά, ακόμη και στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης - μέσα σε ένα μόνο καλοκαίρι εκδόθηκαν περισσότερες από 500 δημοσιεύσεις, των οποίων ο κύριος στόχος ήταν αρκετά προφανής: να μειωθεί η επιρροή των ιδεών του Ντε Μπενουά και των υποστηρικτών του. Μια τέτοια εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης ενίσχυσε μόνο τις θέσεις του κινήματος - άρχισε έτσι να εμφανίζεται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η Νέα Δεξιά ολοκλήρωσε το κολοσσιαίο έργο της σύνταξης ενός ενιαίου συνόλου (εγκυκλοπαίδειας) των καλύτερων ευρωπαίων στοχαστών (από τον Πλάτωνα μέχρι τον Νίτσε, από τον Λόρεντζ μέχρι τον Γιούνγκερ). Άνοιξαν τη Γαλλία στις ιδέες των Συντηρητικών Επαναστατών, των Εθνικομπολσεβίκων, των φιλοσόφων της "Νέας Αρχής" και άλλων φαινομενολόγων, κοινωνιολόγων, κοινωνικών ανθρωπολόγων και εθνολόγων που συνέβαλαν σημαντικά στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μεταξύ των εμπνεύσεών τους ήταν οι Ersnt Niekisch, Ernst Jünger, Arthur Moeller van den Bruck, Oswald Spengler, Friedrich Nietzsche, Martin Heidegger, Claude Lévi-Strauss, Arnold Gehlen, Jean Thiriart, Louis Dumont και Pierre-Joseph Proudhon.

Μια σύνθετη επανεξέταση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και η δημιουργία ενός μετώπου "αντι-ηγεμονίας" που θα αντιμετώπιζε τον ουνιβερσαλισμό, την παγκοσμιοποίηση, τον εξισωτισμό που πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο της φιλελεύθερης ατζέντας μέσω μιας εναλλακτικής και κάπως συμμετρικής ιδεολογίας, αλλά και μέσω της ανασυγκρότησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού σε όλη του την ποικιλομορφία, αποτέλεσαν τα κύρια καθήκοντα της Νέας Δεξιάς. Το κίνημα διαμορφώθηκε αρχικά γύρω από την "Ομάδα Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό" (G.R.E.C.E.) και το "Νέο Σχολείο" ("Nouvelle École").

ΝΤΑΡΙΑ ΝΤΟΥΓΚΙΝΑ: Η ΖΑΝ ΝΤ' ΑΡΚ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο θάνατος της Ντάρια Ντούγκινα, που έλαβε χώρα τη νύχτα της 21ης Αυγούστου του τρέχοντος έτους, ήταν ένα γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρο τον ανελεύθερο πολιτικό και πνευματικό κόσμο, ήταν μια αποτρόπαια και σκληρή πράξη, που αφαίρεσε τη ζωή μιας νέας γυναίκας 29 ετών, η οποία είχε λαμπρό μέλλον ως πολιτική επιστήμονας και δημοσιογράφος.

Αλλά η Ντάρια στην ηλικία της είχε ήδη διανύσει ένα μακρύ ταξίδι στο πλευρό του πατέρα της, του καθηγητή Αλεξάντερ Ντούγκιν, γράφοντας, δίνοντας συνέδρια, το μεγαλύτερο όπλο της ήταν το μυαλό της. Η Ντάρια πέθανε σε μια επίθεση που είχε στόχο τον πατέρα της, τον φιλόσοφο που χαρακτηρίστηκε ως "ο πιο επικίνδυνος φιλόσοφος στον κόσμο", ο οποίος ήταν αυτός που θα οδηγούσε αυτό το αυτοκίνητο, αλλά αντ' αυτού κατά μια τραγική σύμπτωση ήταν η κόρη του αυτή που καθόταν στη θέση του οδηγού.

Αυτό δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί, σε κανέναν από αυτούς, βρίσκονταν σε ρωσικό έδαφος, μόλις είχαν ολοκληρώσει τις δραστηριότητές τους σε μια κατασκήνωση νέων, οι τελευταίες φωτογραφίες τους δείχνουν πόσο ευτυχισμένοι ήταν εκείνες τις στιγμές.

Λίγες ημέρες πριν από τη δολοφονία της -πρέπει να πούμε δολοφονία και όχι θάνατο, για να είναι σαφές ότι την πήραν μακριά μας- δολοφονήθηκε επίσης η Ρωσίδα δημοσιογράφος Ζεμφίρα Σουλεϊμάνοβα, εθνικομπολσεβίκα ακτιβίστρια, από το κόμμα "Άλλη Ρωσία" που ίδρυσε ο Εντουάρντ Λιμόνοφ, όταν πέθανε ήταν εθελόντρια κοντά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνεστκ.

Η δολοφονία της Ντάρια είχε μεγαλύτερη απήχηση στα μέσα ενημέρωσης, συγκλόνισε όλους τους ανελεύθερους κύκλους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την 25χρονη Ζεμφίρα, μια νεαρή γυναίκα ιδεαλίστρια και γεμάτη ζωή που πέθανε για τις αρχές της.

Οι αγαπημένοι των θεών πεθαίνουν νέοι όπως θα έλεγαν οι Έλληνες, οι δύο τους πέθαναν στο άνθος της νιότης τους όταν ακολουθούσαν το δρόμο της πολιτικής και πολιτιστικής δράσης.

Στη Ντάρια μπορούμε να δούμε ένα αρχέτυπο κοντά στην Ιωάννα της Λωραίνης για το πολυπολικό ιδεώδες, αυτή τη νεαρή γυναίκα που στην εφηβεία της αγωνίστηκε για να απελευθερώσει ένα έθνος από τους παλιούς εχθρούς του και να τερματίσει επιτέλους έναν πόλεμο 100 ετών.

Η Ιωάννα της Λωραίνης, όπως αναφέρει το απόσπασμα του Robert Brasillach από την αρχή αυτού του άρθρου, την έθεσε ως παράδειγμα ως αναπαράσταση μιας επαναστατικής και προκλητικής νεολαίας.

Η Ιωάννα της Λωραίνης αψήφησε τα ήθη και τα έθιμα της εποχής της, ακολουθώντας το κάλεσμα του Ιερού, πήγε να πολεμήσει για την απελευθέρωση της πατρίδας της Γαλλίας, αψήφησε τους γονείς της, αντιμετώπισε τον ίδιο τον Δελφίνο και τους στρατηγούς του, τον κλήρο και τους ευγενείς, δηλαδή αντιμετώπισε τα πρόσωπα εξουσίας στη Γαλλία προκειμένου να αγωνιστεί για το ιδανικό της, δείχνοντας ότι η αληθινή εξουσία δεν προέρχεται από τις τάξεις κάποιου, όχι από τη γέννηση, αλλά αντίθετα από μια ανώτερη δύναμη.

Με την ίδια επαναστατικότητα, προκλητικότητα και νεανική αυθάδεια, η Ντάρια αντιμετώπισε τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις που, όπως οι Άγγλοι του Μεσαίωνα που είχαν πολιορκήσει τη Γαλλία, έτσι και σήμερα οι ίδιες δυνάμεις έχουν υποτάξει ή πολιορκήσει τα έθνη.

Η Ντάρια Ντούγκινα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια Ιωάννα της Λωραίνης για τον πολυπολικό κόσμο, στα δικά της λόγια μπορούμε να δούμε ότι έβλεπε την αποστολή της ως κάτι πέρα από την πολιτική, ως ιερό καθήκον:

"Αυτός ο πνευματικός πόλεμος κατά του μοντέρνου κόσμου μου δίνει δύναμη να ζω. Αγωνίζομαι ενάντια στην ηγεμονία του κακού για την αλήθεια της Αιώνιας Παράδοσης". 

 - Ντάρια Ντούγκινα 

Η Ντάρια καταγράφηκε ως δυνητική απειλή από τη βρετανική μυστική υπηρεσία πληροφοριών, τους ίδιους ακριβώς εχθρούς για την Ιωάννα της Λωραίνης και για όλη την Ευρώπη. Ακριβώς όπως η Ιωάννα της Λωραίνης πέθανε με εκτέλεση δια πυρός και σιδήρου, η Ντάρια δολοφονήθηκε από τη φωτιά μιας βόμβας, αλλά δεν εκπληρώθηκε με τη δολοφονία τους, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης την έκαψαν ξανά στην πυρά μέσω fake news, tergiversations και αβάσιμων κατηγοριών για ρατσισμό και απολογία γενοκτονίας, ο Δυτικός Τύπος έδειξε ξανά ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά σκουπίδια και ένας οργανισμός στην υπηρεσία του μονοπολικού και παγκοσμιοποιητικού κόσμου.

Μετά το θάνατό της η Ιωάννα της Λωραίνης αγιοποιήθηκε και έγινε η προστάτιδα της Γαλλίας, όπως ακριβώς η Ντάρια έλαβε μετά θάνατον το Τάγμα του Θάρρους εκ μέρους της κυβέρνησης του Βλαντιμίρ Πούτιν, την ύψιστη τιμή στη Ρωσία. Μετά τις δολοφονίες τους, η Ιωάννα και η Ντάρια θριάμβευσαν κατά του θανάτου υπερβαίνοντάς τον και γίνονταν άγιοι και ήρωες.

Στην Ιωάννα και τη Ντάρια συναντιούνται: η νιότη, η επαναστατικότητα και η ιερότητα, η προκλητική περιφρόνηση, ο αγώνας για ένα ιερό ιδανικό, η μάχη για την ελευθερία και ενάντια στην τυραννία, η υπέρβαση πέρα από την πολιτική, τον πολιτισμό και τον θάνατο, για να γίνουν σύμβολα ενός Ιερού Πολέμου.

Στην Ιωάννα, τη Ντάρια και τη Ζεμφίρα βρίσκουμε την αναπαράσταση αυτού που ο καθηγητής Ντούγκιν αποκαλεί φεμινισμό της Εκάτης στο βιβλίο του Νοομαχία (Ediciones Fides), Τι είναι ο φεμινισμός της Εκάτης; Είναι ο αντίλογος του δυτικού και παγκοσμιοποιητικού φεμινισμού, αυτού του είδους του φεμινισμού που είναι πατριωτικός και ταυτοτικός, βασίζεται στη θεά Εκάτη που ήταν στην αρχή, μια ουράνια θεά που έφερε σοφία, θάρρος και δικαιοσύνη στο πεδίο της μάχης.

"(...) ο φεμινισμός της Εκάτης είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της γυναίκας ως φίλης και συμμάχου του άνδρα, του Ινδοευρωπαίου άνδρα. Είναι ένας Ινδοευρωπαϊκός φεμινισμός που αντιτίθεται στον Λόγο της Κυβέλης, γιατί είναι η εξύμνηση της γυναικείας αρχής του καθαρά Ινδοευρωπαϊκού Λόγου". (Noomakhia, Ediciones Fides)

Μέσα σε αυτό το ίδιο πνεύμα της Ιωάννας της Λωραίνης και μέσα στο φεμινισμό της Εκάτης, η φιγούρα της Deni Prieto Stock ή αλλιώς "Maria Luisa", Μεξικανή αντάρτισσα, που δολοφονήθηκε από το στρατό κατά τη διάρκεια των χρόνων του αντάρτικου, θα μπορούσε επίσης να βρεθεί εδώ.

Αυτό το νεανικό πνεύμα που μάχεται, που αρνείται τη δυνατότητα να γεράσει, που πεθαίνει στον αγώνα και μέσα από τον θάνατό του υπερβαίνει, τον ηρωικό θάνατο, την αιώνια νεότητα, τη μετατροπή ενός αγωνιστή σε μάρτυρα, ήρωα και άγιο, όπως στις μυθικές ιστορίες.

Σήμερα, η νεολαία δεν θέλει ούτε να αγωνιστεί ούτε να υπερβεί, αυτό που θέλει είναι να είναι αντίγραφο των εφήβων του Netflix, να υπακούει στο κράτος όταν αυτό τους διατάζει να μείνουν στο σπίτι, να φοράει μάσκα και να υπακούει στους κανόνες, να βάζει σημαίες για κάθε σκοπό της τρέχουσας μόδας ή απλώς να ακολουθεί κάθε νέα τάση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η Ντάρια ήταν μια νεαρή γυναίκα που ήταν εχθρός αυτού του είδους της νεολαίας που επιθυμούν οι παγκόσμιες δυνάμεις, ήταν μια πολεμίστρια, μια διανοούμενη και γι' αυτό δολοφονήθηκε. Οι τελευταίες ημέρες της Ντάρια Ντούγκινα πέρασαν σε μια Ευρασιατική κατασκήνωση, ζώντας μαζί με άλλους νέους Ρώσους, δίνοντάς τους πολιτιστική, αθλητική και πολιτική διαμόρφωση προκειμένου να αγωνιστούν για τον πολυπολικό κόσμο. Η Ντάρια πέθανε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, επειδή το παράδειγμά της χρησίμευσε στη νεολαία που τώρα τη βλέπει, περισσότερο από ποτέ, ως σύμβολο.

Οι Άγγλοι δεν μπόρεσαν τελικά να σκοτώσουν την Ιωάννα της Λωραίνης, οι παγκοσμιοποιητές δεν μπόρεσαν να σκοτώσουν τη Ντάρια και τώρα έχει γίνει ήρωας και αγία της νέας πολυπολικής τάξης.

Δεν μπόρεσαν να τη σκοτώσουν, αντίθετα τη μετέτρεψαν σε σύμβολο, ακόμη και μετά το θάνατό της, η Ντάρια έχει θριαμβεύσει επί των εχθρών της και των εχθρών της Ρωσίας και τελικά όλης της ανθρωπότητας.

"Με το αίμα των μαρτύρων μας, οι αυτοκρατορίες θα αναστηθούν!" - Carlos Mamani, Περουβιανός κοινωνιολόγος

Σε αυτή τη νέα εποχή, η Daria Dugina είναι η Ιωάννα της Λωραίνης για τον Πολυπολικό Κόσμο.

"Οι επιθυμίες μας ενώθηκαν για να σχηματίσουν ένα νέο λαμπερό αστέρι, τώρα έχει γίνει το μονοπάτι που φωτίζει το δρόμο!" 

- Alejandro Vasquez, μεταφραστής αυτού του άρθρου.

ΝΤΑΡΙΑ ΝΤΟΥΓΚΙΝΑ PRESENTE!

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ:

http://www.4pt.su/en/content/daria-dugina-joan-arc-multipolar-world

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ

Ντάρια Αλεξάντροβα Ντούγκινα 

Μεταπτυχιακή φοιτήτρια,

Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας

Περίληψη

Το άρθρο αυτό ασχολείται με την πραγμάτωση της πολιτικής φιλοσοφίας του Νεοπλατωνισμού του αυτοκράτορα Φλάβιου Κλαύδιου Ιουλιανού. Η βασιλεία του δεν ήταν μια προσπάθεια να αποκαταστήσει ή να επανιδρύσει τον Παγανισμό, αλλά μια εντελώς νέα μεταφυσική και θρησκευτικά θέματα, τα οποία δεν ταίριαζαν ούτε με τον Χριστιανισμό, ο οποίος δεν είχε ακόμη αποκτήσει στέρεη πολιτική πλατφόρμα, ούτε με τον Παγανισμό, ο οποίος έχανε με γοργούς ρυθμούς την προηγούμενη δύναμή του. Η κεντρική κατηγορία της πολιτικής φιλοσοφίας του Ιουλιανού είναι η ιδέα ενός "μεσολαβητή", του "Βασιλιά Ήλιου", ο οποίος ενσαρκώνει μια μεταφυσικά αναγκαία μορφή και λειτουργία για τον κόσμο, όπως ο "φιλόσοφος-ηγεμόνας" του Πλάτωνα, που συνδέει τον νοητό και τον υλικό κόσμο.

Ακολουθώντας την πλατωνική αρχή

ομολογίας του μεταφυσικού και του πολιτικού, ο Ιουλιανός βλέπει τον Ήλιο ως στοιχείο της συμπαντικής ιεραρχίας, παρέχοντας έναν σύνδεσμο μεταξύ του νοητού και του υλικού κόσμου, καθώς και την πολιτική μορφή του ηγεμόνα, του βασιλιά, ο οποίος στην πολιτική φιλοσοφία του Ιουλιανού γίνεται μεταφραστής των ιδεών. Ο Ιουλιανός γίνεται ο μεταφραστής των ιδεών στον αδιαφώτιστο κόσμο, που απέχει από το Ένα.

Ο κύριος σκοπός αυτής της εργασίας είναι να ανασυνθέσει την πολιτική φιλοσοφία του αυτοκράτορα Ιουλιανού και να βρει τη θέση της στο τοπίο της Νεοπλατωνικής διδασκαλίας. Η σύντομη αλλά φωτεινή βασιλεία του Ιουλιανού ήταν μια προσπάθεια να οικοδομηθεί μια παγκόσμια Πλατωνόπολη, βασισμένη στις αρχές της Πολιτείας του Πλάτωνα. Πολλές από τις αρχές που αναπτύχθηκαν στην πολιτική φιλοσοφία του Ιουλιανού θα απορροφηθούν τελικά από τον Χριστιανισμό, αντικαθιστώντας το ετοιμόρροπο οικοδόμημα της αρχαιότητας.

Εισαγωγή

Οι ιστορικοί του ύστερου Πλατωνισμού υιοθετούν συχνά την προσέγγιση ότι ο Νεοπλατωνισμός υποτίθεται ότι δεν περιλαμβάνει το πολιτικό επίπεδο στη σφαίρα του ενδιαφέροντός του και είναι αποκλειστικά στοχαστικά προσανατολισμένος, με επίκεντρο τον αποφατικό Ένα (Ἕν), στην ιεραρχία των εκπορεύσεων και στις θεουργικές πρακτικές. Την άποψη αυτή υποστηρίζει, ιδίως, ο Γερμανός ιστορικός του Πλατωνισμού, Ehrhardt [Ehrhardt, 1953]. Η θέση αυτή, επικρίνεται επανειλημμένα στο έργο του Dominic O'Meara "Platonopolis: Platonic Political Philosophy in Late Antiquity" (Η Πλατωνική Πολιτική Φιλοσοφία στην Ύστερη Αρχαιότητα). [O'Meara, 2003] , μπορεί να αμφισβητηθεί, και ένα από τα αποφασιστικά επιχειρήματα στο θέμα αυτό μπορεί να είναι η περίπτωση του αυτοκράτορα Ιουλιανού (331 ή 332-363), ο οποίος όχι μόνο προσέφερε μια ανεπτυγμένη εκδοχή της Νεοπλατωνικής πολιτικής θεωρίας, αλλά και έκανε μια σειρά από αποφασιστικά βήματα για την πρακτική εφαρμογή της στη διοίκηση της αυτοκρατορίας.

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ντάρια Ντούγκινα

 

H Μεταφυσική του Πολέμου

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ τις απόψεις μου σχετικά με τη μεταφυσική του πολέμου και τη φιλοσοφική κατανόηση των όσων συμβαίνουν. Χωρίς μια τέτοια κατανόηση, δεν θα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε όλο το βάθος της σημερινής αντιπαράθεσης. Είναι αυτονόητο ότι παρακολουθώ προσεκτικά τον χώρο της πληροφόρησης, σχολιάζοντάς τον ζωντανά. Ωστόσο, σήμερα θα ήθελα να εξετάσω τα τρέχοντα γεγονότα από μια φιλοσοφική σκοπιά.

Βασικά, ο πόλεμος πάντα γινόταν αντιληπτός ως κάτι αναγκαίο. Ο Ηράκλειτος τον αποκαλεί "πάντων πατήρ". Ο πόλεμος ανέκαθεν αποτελούσε την ειρήνη. Αν δεν υπάρχει πόλεμος, δεν υπάρχει διαίρεση, αλλά δεν υπάρχει και ειρήνη. Έτσι, κατά μία έννοια, ο πόλεμος κατανοείται ως κοσμολογική πράξη. Οι θεωρητικοί του πολέμου Θουκυδίδης και Σωκράτης ρομαντικοποίησαν τον πόλεμο. Ταυτόχρονα, λαμβάνει χώρα μια πολύ ενδιαφέρουσα διάκριση. Μου φαίνεται ότι είναι ζωτικής σημασίας για εμάς σήμερα κατά την ανάλυση της σύγκρουσης. Οι πόλεμοι χωρίζονται σε καλούς και κακούς.

Οι καλοί πόλεμοι είναι πόλεμοι εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού. Είναι αποδεκτοί σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ή τον Σωκράτη, ή τον Ξενοφώντα. Εκτός αυτού, υπάρχουν και οι εσωτερικοί πόλεμοι που αντιμετωπίζονται αρνητικά. Αργότερα, στο διάλογο Νόμοι του Πλάτωνα, αυτοί θα χαρακτηριστούν ως εξωτερικοί πόλεμοι. Ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί τον ελληνικό όρο "πολεμικός" (πόλεμος), σε αντιδιαστολή με τον εσωτερικό πόλεμο - τη διχόνοια. Φυσικά, οι αρχαίοι Έλληνες δικαιολογούσαν τους πολέμους με έναν εξωτερικό εχθρό. Ο εξωτερικός πόλεμος θεωρήθηκε ως πόλεμος με άλλους, με ξένους, με βαρβάρους, οι οποίοι, γενικά, μπορούν να υποταχθούν. Ενώ ένας πόλεμος διχόνοιας, τον οποίο συνήθιζαν να διεξάγουν και οι ελληνικές πολιτικές, όπως ο πόλεμος της Αθήνας και της Σπάρτης, σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τους προκατόχους του, θα έπρεπε να οδηγήσει στη συμφιλίωση, αλλά σε καμία περίπτωση στην καταστροφή.

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΠΤΙΜΙΣΜΟΣ, Η ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΝΤΑΡΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΒΑ ΝΤΟΥΓΚΙΝΑ

Ντάρια Ντούγκινα

Στον Μύθο του Σπηλαίου, όπως αναφέρεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα, ένας φυλακισμένος του σπηλαίου των ψευδαισθήσεων δραπετεύει και γνωρίζει την αληθινή πραγματικότητα του έξω κόσμου και του ουρανού πάνω από αυτόν, μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να κάνει μια επαναληπτική κάθοδο για να φωτίσει τους συνανθρώπους του - με κίνδυνο τη θλίψη και ακόμη και τον θάνατο. Ο Σωκράτης επιμένει ότι ο αληθινός φιλόσοφος και δίκαιος πολιτικός άνδρας δεν επαναπαύεται ικανοποιημένος στην ευδαιμονία της ανυψωμένης γνώσης και της αρμονίας, αλλά τολμά να ζει, να σκέφτεται, να διδάσκει και να αγωνίζεται στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, εδώ και τώρα. Ο Εσχατολογικός Οπτιμισμός, η μεταθανάτια φιλοσοφική μαρτυρία της Ντάρια Πλατώνοβα Ντούγκινα, εξερευνά και αναπτύσσει αυτή την αρχαία ιδέα μέσα στο συντριπτικό καλειδοσκόπιο της σπηλιάς του σύγχρονου κόσμου. Εμπλεκόμενη σε ένα ευρύ φάσμα φιλοσοφικών, θεολογικών, κοινωνιολογικών και λογοτεχνικών προοπτικών, η Ντούγκινα δείχνει ότι η απόφαση να αποκρυπτογραφήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις ψευδαισθήσεις της "πραγματικότητάς" μας είναι μόνο η αρχή ενός διανοητικού, υπαρξιακού, πνευματικού και πολιτικού ταξιδιού, το οποίο τόλμησαν να επιχειρήσουν ποικίλοι στοχαστές, αρχαίοι και σύγχρονοι. Ταυτόχρονα φιλοσοφική θεωρία, ερμηνευτικός φακός και τρόπος ζωής, ο "Εσχατολογικός Οπτιμισμός" είναι ένα σύνθημα, ένας προσανατολισμός και μια αποστολή που μας εμπνέει να τολμήσουμε να γνωρίσουμε, να ζήσουμε και να πεθάνουμε για τις ανώτερες αρχές που λάμπουν για πάντα μέσα και πέρα από το σπήλαιο.

Table of Contents

• From the Translator and Publisher
• From the Editor
• Foreword – The Maiden Slain by the Ray of the Logos
• Part I: Eschatological Optimism
• Eschatological Optimism: Sources, Development, and Main Directions
• Eschatological Optimism and the Metaphysics of War 
• Athos, the Feminine Principle, Apophaticism, and Eschatological Optimism
• Part II: The Feminine Principle and the Problem of the Subject
• Woman and Tradition
• The War of the Sexes
• Homo Hierarchicus: Tripartite Anthropology and the Experience of Hierarchical Society
• The Man of Light in Iranian Sufism
• The Sublime and the Aesthetics of Great Pan
• The Poor Subject
• The Russian Kitezhian, Oleg Fomin-Shakhov
• Andrei Bely’s Petersburg and Infernal Russia
• The Political Subject of Populism and the Problem of “Unhappy Consciousness”
• Part III: Neoplatonism and the Ideal Polis
• The Political Philosophy of Proclus Diadochus 
• The Political Platonism of Emperor Julian
• Julianism
• Emperor Julian, Empire and Neoplatonism
• The Apophatic Moment
• Apophatic Tradition in the Theology of Dionysius the Areopagite
• Part IV: Philosophical Fragments and the Involution of Modernity
• The Voluptuous Universe of Lucretius Carus 
• Wolffian Theology and Gogol’s Insight into Decay
• Bergson and Popper’s “Open Society”: A Traditionalist View
• Dark Deleuze: A Postmodern Reading of Leibniz’s Monadology
• Afterword – Daria Dugina: Philosophy as Destiny

Η Ντάρια Πλατώνοβα Ντούγκινα (1992-2022) ήταν Ρωσίδα φιλόσοφος, δημοσιογράφος, πολιτική αναλύτρια και καλλιτέχνης. Η Ντούγκινα σπούδασε φιλοσοφία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και στο Πανεπιστήμιο Montaigne του Μπορντό, με ειδίκευση στον νεοπλατωνισμό, και ήταν ενεργό μέλος του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος. Η ζωή της διακόπηκε με τραγικό τρόπο από παγιδευμένο αυτοκίνητο τη νύχτα της 20ής Αυγούστου 2022. Ο Εσχατολογικός Οπτιμισμός είναι ο πρώτος τόμος της μεταθανάτιας συλλογής έργων της Ντούγκινα που κυκλοφορεί στα αγγλικά.

Μετάφραση: Jafe Arnold

Επιμέλεια: John Stachelski

*Προσεχώς τον Αύγουστο του 2023*

Οικονόμου Δημήτριος από εδώ:

https://www.geopolitika.ru/en/article/eschatological-optimism-posthumous-philosophical-testimony-daria-platonova-dugina

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΠΤΙΜΙΣΜΟΣ: ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ, ΕΞΕΛΙΞΗ, ΒΑΣΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ

Ντάρια Ντούγκινα

Η παρούσα απομαγνητοφωνημένη διάλεξη δημοσιεύθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2020 στο ρωσικό κανάλι Signum.

Εσχατολογικός οπτιμισμός: Προέλευση, Εξέλιξη, Βασικές Κατευθύνσεις

Σας υπενθυμίζουμε ότι μπορείτε να υποστηρίξετε το πρότζεκτ με μια δωρεά. Ένας σύνδεσμος για την ομάδα μας στο VKontakte και τον ιστότοπο θα σταλεί στη συνομιλία. Εάν έχετε τεχνικά προβλήματα, μπορείτε να επισκεφθείτε την ομάδα μας στο VKontakte ή να επανεισέλθετε στη διάσκεψη. Κατά τη διάρκεια της διάλεξης, μπορείτε να κάνετε ερωτήσεις μέσω του chat και στο τέλος της διάλεξης θα έχετε την ευκαιρία να ενεργοποιήσετε το μικρόφωνο. Ντάρια, ο λόγος είναι δικός σου.

Ναι, σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Ο ήχος είναι εντάξει, ελπίζω να με ακούτε. Σήμερα θα ήθελα να δώσω ένα είδος διαδραστικής διάλεξης, διότι όλες αυτές οι θέσεις και οι υποθέσεις, τις οποίες θα μοιραστώ, μου φαίνονται ακόμη ασαφείς. Επομένως, πρόκειται μάλλον για περίγραμμα σκέψης, περίγραμμα ενός πρότζεκτ, περίγραμμα μιας πιθανής κατανόησης της ιστορικής και φιλοσοφικής διαδικασίας. Για το λόγο αυτό, είναι ευπρόσδεκτες οι ερωτήσεις κατά τη διάρκεια της διάλεξης στη συνομιλία, την οποία έχω ανοίξει. Το εξετάζω τώρα, ώστε να μπορείτε να κάνετε άμεσα ερωτήσεις και να συμμετέχετε ενεργά. Κατά συνέπεια, οι ερωτήσεις σας θα με καθοδηγήσουν σε κάποιο βαθμό στη συλλογιστική μου.

Το θέμα του εσχατολογικού οπτιμισμού είναι ένα μάλλον επικίνδυνο και πολύπλοκο θέμα. Είναι επικίνδυνο επειδή δεν έχει αναπτυχθεί ποτέ μέχρι σήμερα, είναι γεμάτο με πολλές παγίδες, πολλές ανακρίβειες. Όταν προσπαθούσα να προετοιμαστώ για τη σημερινή διάλεξη, συνειδητοποίησα ότι παρόλο που μια τέτοια υπόθεση περί εσχατολογικού οπτιμισμού μπορεί να εξηγήσει πολλές ιστορικές και φιλοσοφικές διεργασίες, να τους δώσει περιεχόμενο και πρόσθετες διαστάσεις, πρόσθετο πλαίσιο και βάθος, υπάρχουν ακόμη πολλά ερωτήματα. Έτσι, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, αμφισβητούσα συνεχώς τον εαυτό μου και αναζητούσα αντιφάσεις. Από την άλλη πλευρά, σκέφτηκα ότι έχω κάθε δικαίωμα να φέρω αυτή την υπόθεση στη συζήτηση, διότι τελικά, τα δόγματα που συγκλίνουν είναι πάντα ατελή. Θυμηθείτε ότι ο Jean Baudrillard έγραψε ότι φεύγοντας από τη ζωή, πρέπει να αφήσει κανείς τον κόσμο όχι λιγότερο περίπλοκο από ό,τι ήταν. Ως εκ τούτου, σε κάποιο βαθμό, υπάρχουν κάποιες αντιφάσεις, δυσκολίες, κάποιες ανισορροπίες, συμπεριλαμβανομένης της κατανόησης της εσχατολογίας, για παράδειγμα, στην αρχαιότητα και στο χριστιανικό περιβάλλον. Νομίζω ότι, αφενός, αυτό θα περιπλέξει την τρέχουσα διαδικασία μελέτης του εσχατολογικού οπτιμισμού. Από την άλλη πλευρά, θα διατηρήσει την αναγκαιότητα της σκέψης, θα διατηρήσει τη ζωντανή αρχή της, θα διατηρήσει τη ζωντανή ύπαρξή της, τη ζωή της.

Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι ο εσχατολογικός οπτιμισμός μπορεί να εξεταστεί από δύο οπτικές γωνίες.

• Πρώτον, μπορεί να εκληφθεί ως υπόθεση για τη γνωριμία με την ιστορική και φιλοσοφική διαδικασία και να θεωρήσουμε ορισμένους στοχαστές ως εσχατολογικούς οπτιμιστές. Αυτό θα βοηθήσει στην ανάδειξη των δύο ακόλουθων κατευθύνσεων στα έργα τους. Αυτά είναι η αναγνώριση του πεπερασμένου του κόσμου που μας δίδεται, σχετικά μιλώντας για το "πεπερασμένο της ψευδαίσθησης", και, παρά την απατηλή αυτή φύση και την αναγνώριση του κόσμου που μας δίδεται ως απολύτως απατηλού, κάποια θετική και βουλητική στάση απέναντι σε αυτή την ψευδαίσθηση. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται απλώς για μια επίγνωση του τέλους, μια επίγνωση ενός ενδεχόμενου θανάτου, μια επίγνωση της αποδοχής αυτού του θανάτου στη ζωή σας. Αυτό απαιτεί επίσης μια στιγμή απόφασης ώστε να του αντισταθείτε. Αυτή είναι μια στιγμή μιας τέτοιας ριζοσπαστικής υπέρβασης, ενός ριζοσπαστικού "όχι" σε αυτόν τον κόσμο και ενός ριζοσπαστικού "ναι" στον κόσμο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της ψευδαίσθησης. Αυτή είναι μια υπόθεση για την ανάγνωση των κειμένων, δηλαδή με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να δούμε πώς διαφορετικοί στοχαστές αναδεικνύουν το πεπερασμένο της ψευδαίσθησης, μια προσομοίωση αυτού που μας περιβάλλει και μια θετική, εκούσια στάση απέναντι στο τέλος της ψευδαίσθησης. Μπορούμε να προσεγγίσουμε με αυτόν τον τρόπο τα κείμενα όλων σχεδόν των ιστορικών της φιλοσοφίας, όλων των φιλοσόφων. Σήμερα, ωστόσο, θα επικεντρωθώ στον πλατωνισμό, τον νεοπλατωνισμό, το εγελιανό σύστημα, τον νιτσεϊσμό και τον χαρονισμό. Όπως βλέπετε, είναι ακόμη και τρομακτικό να απαριθμήσει κανείς αυτές τις σχολές σκέψης, να μιλήσει για μια ογκώδη κληρονομιά της ιστορικής και φιλοσοφικής παράδοσης. Είναι αυτονόητο ότι καθένας από αυτούς τους φιλοσόφους αξίζει μια ξεχωριστή διάλεξη ή ακόμη και ένα ξεχωριστό μάθημα. Σήμερα όμως θα προσπαθήσουμε να πειραματιστούμε στον ελάχιστο χρόνο που μας αναλογεί για τη διάλεξη και να ασχοληθούμε κάπως με αυτό το θέμα.

ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΘΟΡΙΟΥ*

Ντάρια Ντούγκινα

Η παρούσα απομαγνητοφωνημένη διάλεξη έλαβε χώρα στη θερινή κατασκήνωση της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων το έτος 2022. Η ηχογράφηση της διάλεξης είναι διαθέσιμη εδώ.

Για τη Μεταφυσική της Μεθορίου

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Αγαπητοί φίλοι, επιτρέψτε μου να συστηθώ. Όσοι από εσάς δεν με γνωρίζετε από κοντά, έχετε την ευκαιρία να με γνωρίσετε. Το όνομά μου είναι Ντάρια Πλατόνοβα. Είμαι πολιτική παρατηρήτρια του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος. Είμαι πτυχιούχος φιλόσοφος, ακριβέστερα, ιστορικός της φιλοσοφίας. Διεξήγαγα έρευνα σχετικά με τον πολιτικό νεοπλατωνισμό του ΧΧΙ αιώνα. Η ομιλία μου θα είναι αφιερωμένη σε ένα μάλλον φλέγον ζήτημα. Οι υγιείς και αφυπνισμένοι άνθρωποι το σκέφτονται όχι τους τελευταίους έξι μήνες, αλλά για τουλάχιστον 8 χρόνια τώρα. Και όποιος είναι μεγαλύτερος από εμένα, στην πραγματικότητα, σκέφτεται αυτό το θέμα εδώ και 30 ή και 40 χρόνια. Σήμερα, βλέπω τέτοιους ανθρώπους μεταξύ των ομιλητών μας, των προσκεκλημένων και των VIP συμμετεχόντων στην Ευρασιατική μας κατασκήνωση.

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με το ζήτημα της μεθορίου. Μιλώντας για τη Νοβορόσια, για τα νέα ρωσικά εδάφη, για το τι συμβαίνει στη Ρωσία αυτές τις μέρες και πώς η αυτοκρατορία μας επεκτείνεται ή "αναπνέει", μας λείπει η κατανόηση της περιοχής στην οποία εισερχόμαστε. Φαίνεται ότι όλα είναι ξεκάθαρα. Η Νοβορόσια, σίγουρα, είναι μια αναγκαία εξέλιξη στη μάχη για τα ιδανικά και τις αξίες μας. Ωστόσο, δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως τι είναι αυτή η περιοχή, ποιο είναι το οντολογικό της καθεστώς, τι μπορεί να μας δώσει, τι μας δίνει ήδη και αν είναι δευτερεύουσα, για παράδειγμα, σε σχέση με το κέντρο ή αντίστροφα, με τον πυρήνα. Θεωρώ σημαντικό να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα, διότι τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τώρα και η προσωπική μου εμπειρία από την επίσκεψή μου στο Ντονμπάς μου έδειξαν (μια πραγματικότητα) εντελώς διαφορετική από την κοινή άποψη της Μόσχας γι' αυτήν. Διαπίστωσα ότι αυτή η περιοχή μας παραδίδει ένα τεράστιο μάθημα. Δηλαδή, είναι η Νοβορόσια που τώρα μας διδάσκει να είμαστε μια αυτοκρατορία και μας παρέχει μια ταυτότητα. Η Νοβορόσια θέτει αυτή την πρόκληση, απαιτεί την αφύπνισή μας. Γι' αυτό πρέπει να κατανοήσουμε τη Νοβορόσια, να τη σκεφτούμε σοβαρά, να την αναλογιστούμε και να τη ζήσουμε.

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ "ΛΑΥΡΟΣ" ΩΣ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ

 

Ντάρια Ντούγκινα

Το μυθιστόρημα-ζωή (novel-life*), ένα "μη ιστορικό μυθιστόρημα", όπως το αποκαλεί ο συγγραφέας Evgeny Vodolazkin (διδάκτωρ φιλολογίας, ειδικός στην αρχαία ρωσική λογοτεχνία), είναι μια περιγραφή της μοίρας και της εσωτερικής εξέλιξης του θεραπευτή Αρσένι. Αφού λαμβάνει ιατρική εκπαίδευση από τον παππού του Χριστόφορο, ο Αρσένι μπαίνει στη ζωή με όλες τις περιπλοκές, τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της. Από την αρχή, το προφίλ του Αρσένι προδίδει έναν άνθρωπο που καλείται προς το πνεύμα και χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ένα ασυνήθιστο χάρισμα. Κινητοποιείται από μια ανώτερη δύναμη για να υπηρετήσει τους ανθρώπους. Δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, αλλά υπηρετεί τους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Ήδη σε αυτό μπορούμε να δούμε την πλοκή της δυστυχίας και του πόνου.

Κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας, η Ουστίνα, ένα φτωχό κορίτσι του οποίου το χωριό έχει πληγεί από επιδημία, φτάνει στο σπίτι του Αρσένι. Ο νεαρός θεραπευτής την καλωσορίζει όπως καλωσορίζει όλους όσους έχουν ανάγκη από βοήθεια και ανακούφιση, όσους βρίσκονται σε κίνδυνο και δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε και σε κανέναν να στραφούν. Ο Αρσένι την αφήνει να μπει στο σπίτι του, την φιλοξενεί, της δίνει καταφύγιο και... μεγαλώνουν μαζί. Πάρα πολύ. Και πάνω απ' όλα - χωρίς το μυστήριο της εκκλησίας που είναι υποχρεωτικό για έναν άνθρωπο από την Παλαιά Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι η ένωσή τους είναι αμαρτωλή και φέρνει μαζί της πόνο, δυστυχία, θάνατο και σκοτεινό τέλος. Η Ουστίνα μένει έγκυος, αλλά ο Αρσένι, από φόβο για τη διαπόμπευση και τη ρετσινιά, δεν προχωράει μαζί της στο γάμο. Επιπλέον, δεν είναι σαφές πώς θα εξηγήσει ότι σώθηκε από την πανούκλα. Έτσι, ο έρωτας αποδεικνύεται αμαρτία, το παιδί είναι αποτέλεσμα πτώσης, και πάνω σε αυτή την περίπλοκη κατάσταση πριν από τον τοκετό, τον οποίο αναγκάζεται να αναλάβει ο ίδιος ο Αρσένι, η Ουστίνα δεν κοινωνεί, γιατί πώς να εξηγήσει την κατάστασή της στον εξομολογητή; 

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ

 

Ντάρια Ντούγκινα

"Μην κοιτάτε τι κάνει ο άνθρωπός μας. Κοιτάξτε τι προσπαθεί να κάνει".

Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ρωσικής φιλοσοφίας, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς της ρωσικής φιλοσοφίας, είναι ο οντολογισμός της σκέψης. Η θέση του οντολογισμού στη φιλοσοφία, σε αντίθεση με την αντίθετη θέση του γνωσιολογισμού, συνεπάγεται την πρωταρχική εξέταση όχι της διαδικασίας της σκέψης, αλλά του αντικειμένου της κατανόησης. Όντας στην πλευρά του οντολογικού, επιδιώκουμε πρώτα και κύρια να εντοπίσουμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα: ΤΙ είναι, ΤΙ είναι το αντικείμενο της γνώσης μας, ΤΙ είναι το επίκεντρο της διανοητικής μας διαίσθησης. Οι υποστηρικτές του οντολογικού μοντέλου επιδιώκουν, πρώτα απ' όλα, να βρουν ανάμεσα σε όλα αυτά που "ρέουν και αλλάζουν" ένα ορισμένο θεμελιώδες σημείο, ένα σταθερό σημείο, όπως μια μεγάλη πέτρα σε ένα ορεινό ποτάμι που ρέει γρήγορα. Και μόνο αφού βρούμε και συλλάβουμε αυτό το σημείο αναφοράς, την περίπτωση του όντος, μπορούμε να εξετάσουμε την προθετική διαδικασία αναζήτησης αυτού του πράγματος. Επομένως, δεν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε για τη σκέψη πριν ορίσουμε τι είναι και τι μπορούμε να κατανοήσουμε. Υποστηρικτές αυτής της μεθόδου είναι ο Παρμενίδης (ιδέα της ταυτότητας του όντος και της σκέψης), ο Πλάτωνας (αναζήτηση των ιδεών ως πραγματικά υπαρκτών περιπτώσεων) - οι οποίοι έστρεψαν τη συλλογιστική τους στην αναζήτηση μιας αμετακίνητης, του όντος φέρουσας, βάσης.

Σε αντίθεση με την οντολογία, η επιστημολογία επιδιώκει να κατανοήσει την ίδια την πορεία της σκέψης μας από την αρχή. Οι οπαδοί αυτής της θέσης (και η ίδια η θέση άρχισε να αναπτύσσεται ενεργά μετά τον Ι. Καντ) στρέφουν την προσοχή τους στην αντανάκλαση της διαδικασίας της σκέψης. Σε αυτό το μοντέλο, αμφισβητείται η δυνατότητα εντοπισμού ενός σημείου αναφοράς που έχει το δικό του οντολογικό καθεστώς και γίνεται "πράγμα καθαυτό", ακατανόητο για τη νόηση. Το μόνο που απομένει είναι να μελετηθεί η ίδια η διαδικασία της νόησης. Σε αυτή τη μέθοδο, το Υποκείμενο είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι αυτό που γίνεται το κέντρο, ο ρόλος του είναι εξαιρετικά σημαντικός.

ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΙ, Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ RIMLAND

 

Ντάρια Ντούγκινα

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων ανέδειξαν τους άξονες των νέων γεωπολιτικών συμμαχιών και ανακατασκεύασαν πλήρως τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου. Έτσι, ο χώρος της Ευρώπης, που βρίσκεται μεταξύ του πόλου της Ευρασίας και εκείνου των ΗΠΑ ("του πολιτισμού της θάλασσας") και αποτελεί μέρος μιας μεγάλης περιοχής, η οποία στη γεωπολιτική ονομάζεται "Rimland" ("γη του τόξου" στμ Αναχωματικός Δακτύλιος) έχασε οριστικά την κυριαρχία της (και μάλιστα πριν, σε μεγάλο βαθμό εικονική, μάλλον δυνητική παρά πραγματική) και τον προσανατολισμό της προς την ηπειρωτικότητα. Όλη η Ευρώπη σήμερα είναι ατλαντιστική.

Ο γεωπολιτικός Nicholas Spykman σημείωνε το 1942 ότι η εγκαθίδρυση του ελέγχου αυτού ακριβώς του τόξου της "Rimland" (που περιλαμβάνει την Ευρώπη, την Τουρκία, το Ιράν, τις χώρες της Νότιας Ασίας μέχρι την Κίνα και την Ινδονησία) είναι το κλειδί για τη νίκη των ΗΠΑ στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία. Αναλύοντας τις αντιδράσεις στη σύγκρουση, διαπιστώνεται ότι ένα σημαντικό τμήμα της Rimland έχει πλέον μετατοπιστεί σε μια πιο σταθερή (ατλαντική) θέση, αλλά αυτό θα οδηγήσει στην παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ ή σε μια αναδιάταξη του γεωπολιτικού χάρτη του κόσμου;

Με φόντο τις βαρύτατες κατηγορίες των ΗΠΑ για ρωσική επιθετικότητα, που ασκήθηκαν πολύ πριν από την έναρξη της ρωσικής ειδικής επιχείρησης, η ΕΕ προφανώς ριζοσπαστικοποιήθηκε, οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών χωρών άρχισαν να κατηγορούν τη Ρωσία για ιμπεριαλισμό και να επιβάλλουν κυρώσεις στα πάντα, από την οικονομική συνεργασία, τα αεροπορικά ταξίδια και τις αθλητικές εκδηλώσεις, μέχρι την απαγόρευση της συμμετοχής γατών σε διεθνείς εκδηλώσεις.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗ «ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ» ΤΗΣ ΝΤΑΡΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΒΑ

Pavel Kiselev

Στη μνήμη της Daria Dugina, που δολοφονήθηκε από τους εχθρούς της Ρωσίας στις 20 Αυγούστου 2022.

"Ο υποτελής σκέφτεται τα σύνορα/άκρα. Ο Κύρι(αρχ)ος στα σύνορα/άκρα ",

Ντάρια Ντούγκινα

 

Στο Ευρασιατικό Σχολείο στις 13 Αυγούστου, η Dasha διάβασε την εργασία της "Η μεταφυσική των συνόρων". Κάποιοι Ευρασιάτες ή νέοι που φιλοδοξούσαν να γίνουν Ευρασιάτες, την είδαν και την άκουσαν για πρώτη και, προς μεγάλη τους λύπη, για τελευταία φορά. Η Ντάσα μιλούσε ζωντανά, δυναμικά και εύγλωττα, γεγονός που δεν θα μπορούσε να μην εντυπωσιάσει τους νέους που δεν είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας από τη Ντάσα. Η ξεκάθαρη σκέψη της, η ικανότητά της να διατυπώνει τα επιχειρήματά της και να μεταφέρει το μήνυμά της εύκολα στο ακροατήριο, δεδομένου ότι μια τέτοια ενέργεια και απίστευτη πειστικότητα προέρχεται από ένα νεαρό κορίτσι, επηρέασε θετικά τη δυναμική του σχολείου και ελπίζουμε ότι παρακίνησε επίσης πολλούς συμμετέχοντες να αφιερώσουν τη δύναμη και τη θέλησή τους στον κοινό μας σκοπό.

Ο τραγικός θάνατος της Ντάσα μια εβδομάδα αργότερα άφησε μια ανεξίτηλη πληγή στην ψυχή όλων μας - όσων τη γνωρίζαμε από κοντά, όσων βρισκόμασταν συνεχώς στο πλευρό της, όσων την ακούγαμε και εμπνεόμασταν από το θάρρος και την ενέργειά της. Και ο καθένας από εμάς που πληγωθήκαμε βαθιά από τον απροσδόκητο θάνατό της διατήρησε λίγο από αυτό το κουράγιο, αυτή την ενέργεια, για να εργαστεί μαζί μας στη μνήμη του αγγέλου μας, της Ντάρια, και να κρατήσει το λάβαρό της στη μάχη για τη νίκη.

Εγώ, από την πλευρά μου, ήθελα να γράψω αυτή την κριτική της έκθεσης της Ντάσα αμέσως μόλις επέστρεψα από το σχολείο - ήταν τόσο εντυπωσιακή και προκλητική. Εκείνη την εποχή, υπέθεσα ότι όλοι θα συνεργαζόμασταν συχνά με την Ντάσα στο πλαίσιο της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων, ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο αμέσως και να της το στείλω, να το συζητήσουμε και να πάρουμε κάποιες συμβουλές, αλλά τότε, όπως πάντα, βασίστηκα στο γεγονός ότι υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος, θα έχουμε χρόνο...