Ντάρια Πλατώνοβα
Η "Νέα Δεξιά" είναι ένα σύνολο πνευματικών κινημάτων που εμφανίστηκε το 1968 ως αντίδραση στην ιδεολογική κρίση και την ενίσχυση της φιλελεύθερης ηγεμονίας στην Ευρώπη. Μέχρι το 1968, τα κλασικά "δεξιά" κινήματα ήταν διαποτισμένα από φιλελεύθερα ιδεολογικά κίνητρα, όπως η υιοθέτηση του καπιταλισμού, τα φιλοαμερικανικά αισθήματα και ο κρατισμός. Με τη σειρά της, η "αριστερή" ατζέντα, της οποίας τον πυρήνα αποτελούσε η αντίθεση στον καπιταλισμό [1], επηρεάστηκε επίσης από φιλελεύθερες επιρροές. Ο εξισωτισμός, ο ατομικισμός, η άρνηση των διαφορών μεταξύ των πολιτισμών και ο ουνιβερσαλισμός καθιστούσαν τα "αριστερά" κινήματα συμμάχους και εταίρους του φιλελεύθερου δόγματος.
Το σύνολο των διανοουμένων της "Νέας Δεξιάς" ασχολήθηκε με τη μελέτη της ευρωπαϊκής ταυτότητας, μια έρευνα που διέφερε από τα σύγχρονα ανάλογα κινήματα κυρίως επειδή δεν θεωρούσε τον εαυτό του "αριστερό" ή "δεξιό" κίνημα. Οι κύριοι ιδεολόγοι του κινήματος μιλούσαν για την ανάγκη υπέρβασης του τεχνητού πολιτικού διχασμού και μετάβασης σε ένα νέο δόγμα, το οποίο θα αποτελούσε ένα μείγμα των καλύτερων ιδεών από τα "αριστερά" και τα "δεξιά" διανοητικά κινήματα. Όπως παρατήρησε ο Guillaume Faye σε ένα συνέδριο της Ομάδας Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (G.R.E.C.E.): "Η κοινωνία μας δεν εμπνέεται πλέον από την ανανέωση της ιδεολογίας της. Αυτή η ιδεολογία βρίσκεται σήμερα στο "αποκορύφωμά" της - και επομένως στην αρχή του ηλιοβασιλέματος, οι νεκρές ιδέες έχουν γίνει ηθικοί κανόνες, συστήματα συνηθειών, ιδεολογικά ταμπού, που δεν ενθουσιάζουν πια" [2].
Ο ίδιος ο τίτλος "Νέα Δεξιά" χρονολογείται από το 1979, όταν ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσει κανείς την επιρροή της "Ομάδας Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό" (G.R.E.C.E.) στην πολιτική κουλτούρα και την πνευματική ζωή της Γαλλίας. Μια τέτοια "ταμπέλα" εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 1979 πρώτα στα γαλλικά και αργότερα στα ευρωπαϊκά, ακόμη και στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης - μέσα σε ένα μόνο καλοκαίρι εκδόθηκαν περισσότερες από 500 δημοσιεύσεις, των οποίων ο κύριος στόχος ήταν αρκετά προφανής: να μειωθεί η επιρροή των ιδεών του Ντε Μπενουά και των υποστηρικτών του. Μια τέτοια εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης ενίσχυσε μόνο τις θέσεις του κινήματος - άρχισε έτσι να εμφανίζεται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η Νέα Δεξιά ολοκλήρωσε το κολοσσιαίο έργο της σύνταξης ενός ενιαίου συνόλου (εγκυκλοπαίδειας) των καλύτερων ευρωπαίων στοχαστών (από τον Πλάτωνα μέχρι τον Νίτσε, από τον Λόρεντζ μέχρι τον Γιούνγκερ). Άνοιξαν τη Γαλλία στις ιδέες των Συντηρητικών Επαναστατών, των Εθνικομπολσεβίκων, των φιλοσόφων της "Νέας Αρχής" και άλλων φαινομενολόγων, κοινωνιολόγων, κοινωνικών ανθρωπολόγων και εθνολόγων που συνέβαλαν σημαντικά στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μεταξύ των εμπνεύσεών τους ήταν οι Ersnt Niekisch, Ernst Jünger, Arthur Moeller van den Bruck, Oswald Spengler, Friedrich Nietzsche, Martin Heidegger, Claude Lévi-Strauss, Arnold Gehlen, Jean Thiriart, Louis Dumont και Pierre-Joseph Proudhon.
Μια σύνθετη επανεξέταση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και η δημιουργία ενός μετώπου "αντι-ηγεμονίας" που θα αντιμετώπιζε τον ουνιβερσαλισμό, την παγκοσμιοποίηση, τον εξισωτισμό που πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο της φιλελεύθερης ατζέντας μέσω μιας εναλλακτικής και κάπως συμμετρικής ιδεολογίας, αλλά και μέσω της ανασυγκρότησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού σε όλη του την ποικιλομορφία, αποτέλεσαν τα κύρια καθήκοντα της Νέας Δεξιάς. Το κίνημα διαμορφώθηκε αρχικά γύρω από την "Ομάδα Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό" (G.R.E.C.E.) και το "Νέο Σχολείο" ("Nouvelle École").