Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2023

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

του Ρήγα 














Σκέψεις και σχόλια με αφορμή την ομιλία του π. Λουδοβίκου " Η Ελλάδα ως Ανατολή της Δύσης και ως Δύση της Ανατολής: Ο Ρικαίρ, ο Ντούγκιν κι εμείς", στο Συνέδριο "Ο Ελληνικός Πολιτισμός ως Οικουμενική Πρόταση".

Παρά πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά που λέει εδώ ο πατέρας Λουδοβίκος. Η ορθόδοξη θεολογία του προσώπου, η συνέργεια, ο διάλογος και διαλεκτική με άλλους πολιτισμούς... Πολύ αξιόλογος ο π. Λουδοβίκος αλλά και πολύ απογοητευτικός, όσον τουλάχιστον αφορά την αναφορά του στον Ντούγκιν.¹

Ναι, πολύ σωστά λέει ο π. Λουδοβίκος, ότι ο Ντούγκιν λέει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την Δύση πάση θυσία. Αν όμως αυτή η δήλωση πληροφορία μένει εκεί είναι λειψή, είναι παραπλανητική. Διότι ο Ντούγκιν επίσης λέει ότι η Δύση δεν είναι ούτε τόπος, ούτε λαός, ούτε πολιτισμός και σίγουρα η Δύση δεν είναι όχι μόνο η Ευρώπη - και σίγουρα όχι η Ελληνογενής Ευρώπη, αυτή που εδώ ο π. Λουδοβίκος ονομάζει Ελληνο-Δυτικός και  Έλληνο-Χριστιανικός Πολιτισμός - αλλά ούτε καν η ίδια η (Βόρεια) Αμερική, η Δύση είναι η Παγκόσμια Αποικιοκρατία.

Γενικά στην Ευρώπη μπερδεύουμε την Ευρώπη με την Δύση και τον Αντλαντισμό και είναι το ίδιο σαν οι Ινδοί να μπέρδευαν τον Ινδικό Πολιτισμό με το Βρετανικό Ιμπέριουμ, είμαστε δλδ αποικιοκρατημένοι, του π. Λουδοβίκου μη εξαιρουμένου. Και για αυτό είναι απογοητευτικός, διότι είναι σπάνιος και πολύ αξιόλογος πνευματικός ταγός. Θα περίμενα και από αυτόν να αναδείξει μια ελληνική διάσταση των ντουγκικών ιδεών, υιοθετώντας και απορρίπτοντας, προσαρμόζοντας και διορθώνοντας όπου χρειάζεται και όχι να ξεμπερδεύει μαζί τους έτσι εύκολα και, εμμέσως πλην σαφώς, απαξιωτικά. 

Αναφέρει για παράδειγμα τον Σεργκέι Χορούζυ, τον οποίο δεν τον γνωρίζω, αλλά λέει για αυτόν ότι είναι ο ιδρυτής της Σχολής της Συνεργειακής Ανθρωπολογίας και ότι ενώνει για παράδειγμα τον Φουκώ με τους Ασκητικούς!  Να χαρώ! Μα αυτό ακριβώς κάνει και ο Ντούγκιν! Όχι δλδ ακριβώς να ενώνει τον Φουκώ με τους Ασκητικούς, αλλά για παράδειγμα ενώνει τον Μεταμοντερνισμό με τον Νεοπλατωνισμό και θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι γνωρίζει τον συγκεκριμένο στοχαστή. Τόσο στην Νοομαχία του όσο και την Εθνο-Κοινωνιολογία του, αλλά και αλλού, μελετά τη φαινομενολογία των Εθνο-Πολιτισμών και προτείνει ερμηνείες και μέσα από τέτοια ακριβώς "συνεργειακά" σχήματα. 

Και γενικά ο Ντούγκιν κάνει ακριβώς αυτό που εδώ ο π. Λουδοβίκος ισχυρίζεται ότι δήθεν δεν κάνει. Δλδ τον Διάλογο των Πολιτισμών, αντί μάλιστα την επιβολή της καθολικότητας/οικουμενικότητας ενός πολιτισμού, την οποία ο ίδιος ο π. Λουδοβίκος επιχειρεί. Η απόρριψη της καθολικότητας/οικουμενικότητας της Δύσης από μέρους του Ντούγκιν όχι μόνο δεν είναι άρνηση του διαλόγου μεταξύ πολιτισμών, όπως εντελώς εσφαλμένα ισχυρίζεται εδώ ο π. Λουδοβίκος, αλλά αποτελεί και την βασική του προϋπόθεση. 

Πού οφείλεται λοιπόν αυτή η παρεξήγηση; Που οφείλεται αυτή η τόσο στρεβλή εικόνα που ο π. Λουδοβίκος έχει για τον Ντούγκιν; Διότι δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο π. Λουδοβίκος έχει την γνωστή εμπάθεια πολλών Νεοελλήνων και Δυτικών κατά του οτιδήποτε ρωσικού και ευρασιατικού εν γένει. Και προσέξτε πως, αναφερόμενος στην Ανατολή, μιλάει κατευθείαν για Ινδουισμό και Βουδισμό, το Ισλάμ πού είναι;². Η απάντηση, νομίζω πως, βρίσκεται στο γεγονός ότι στην Δύση, άρα κι εδώ σε μας, υπάρχει στην Νοόσφαιρα αυτή η εμπάθεια κατά του οτιδήποτε δεν είναι δυτικό και κυρίως απέναντι σε οτιδήποτε δεν είναι αλλά θα έπρεπε να είναι κατ' αυτούς δυτικό, ό,τι δλδ ξέφυγε από το μαντρί, είναι δλδ στον αέρα που αναπνέουμε, δεν χρειάζεται να την αγκαλιάσει κανείς, αλλά αν δεν θελήσει συνειδητά να απαλλαγεί από αυτήν, την αναπαράγει άθελα του. 

Συνεπώς κάποιος ο οποίος βλέπει τον εαυτό του ως εκπρόσωπο του Ελληνο-Δυτικού πολιτισμού, ό,τι και να σημαίνει αυτό, θα έπρεπε να ενθουσιάζεται στην προτροπή του Ντούγκιν να απαλλαγούμε από την Σύγχρονη Δύση πάση θυσία, διότι αυτό θα απελευθέρωνε και τον όποιον Ελληνο-Δυτικό πολιτισμό από την Δυτική επικυριαρχία και τον σφετερισμό, απ'αυτήν την νοσηρή Νοόσφαιρα.

Επιπλέον, μιας και αναφερθήκαμε στην Συνέργεια, αν και δεν ξέρω τί ακριβώς προκύπτει από την ένωση Φουκώ και Ασκητικών, θα ήθελα να δω συνέργειες μεταξύ Πλήθωνα και Γρηγορίου Παλαμά, Πλήθωνα και Ρουμί και Γρηγορίου Παλαμά, (Νεο)Παγανιστών Νεοπλατωνικών και Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Διονυσίου Φιλοσόφου και Μπεντρεντίν, Ίωνος Δραγούμη και Corneliu Codreanu, Μαρμαρωμένου Βασιλιά και Κράλλη Μάρκου, π. Ιωάννη Ρωμανίδη και Mircea Eliade, Ιουλιανού και Χομεϊνί... 

Αυτές θα ήταν και θα είναι συνέργειες που θα μας χρειαστούν στο εγγύς μέλλον, διότι, έχω την εντύπωση, ότι ο Ελληνό-Δυτικός πολιτισμός του π. Λουδοβίκου, η Ανατολή της Δύσης, όπως την λέει - και επιμένει σε αυτήν θυμίζοντας κάπως μια κουλτουριάρικη εκδοχή του Προκεχωρημένο Φυλάκιο της Δύσης στην Ανατολή, αντί του Καθ'ημάς Ανατολή -, είναι ένα αφήγημα που απευθύνεται αποκλειστικά στο κομμάτι εκείνο της ελίτ και των μεγαλομεσαίων στρωμάτων (στα οποία ακόμα μεγάλο μέρος της νεοελληνικής κοινωνίας φαντασιώνεται ότι ανήκει και σε μεγάλο βαθμό και σε αυτό το κοινωνιολογικό φαινόμενο οφείλεται εν πολλοίς η ταύτιση με την Δύση) που δεν έχουν χάσει ακόμα πλήρως την ταυτοτική τους συνείδηση αλλά και δεν θέλουν να χάσουν την ευρωπαϊκή τους προοπτική. 

Πιο πολύ με χάιδεμα στα αυτιά μου ακούγεται, παρά ρεαλιστική προοπτική. Η Ευρώπη, αν συνεχίσει άλλη μια γενιά μέσα στην Δύση ή μούμια θα καταντήσει ή μουσουλμάνα θα γίνει, εξού και η ανάγκη για τις συνέργειες που προτείνω. Είμαστε κυριολεκτικά η τελευταία γενιά Ευρωπαίων όπως την ξέρουμε την Ευρώπη εδώ και μερικούς αιώνες, αν και η περίπτωση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι αρκετά διαφορετική, εξού και η ανάγκη για αναφορές περισσότερο σε μια Καθ' ημάς Ανατολή, παρά σε Ανατολή της Δύσης.


Βρισκόμαστε, ως Ευρώπη και ως Ελλάδα, εκεί που βρίσκονταν και ο Ιουλιανός (στην ουσία η νιτσεϊκή Γέννηση της Τραγωδίας σε άλλες χωροχρονικές διαστάσεις ): ή προτείνουμε εμείς την δική μας Συνέργεια με την Ανατολή ή θα υποστούμε μιαν αδιάλλακτη Ανατολή (η προοπτική να γίνουμε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, δλδ Ιζραέλ, είναι η προοπτική της ηθικής, τουλάχιστον, ήττας και της πολιτισμικής μουμιοποίησης και θέλω να πιστεύω ότι ο π. Λουδοβίκος δεν προτείνει κάτι τέτοιο, όχι τουλάχιστον συνειδητά).  Ευτυχώς για τον Ιουλιανό αυτό το είχε ήδη κάνει ο θείος του ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο ίδιος ο Ιουλιανός³ θα πετύχενε πολλά περισσότερα αν αντί για αντιχριστιανικό μένος, πρότεινε κάποιες εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και βασικά μιαν επιστροφή στο καθεστώς του θείου του θα ήταν αρκετή και το ίδιο ισχύει, νογώ, και για τον Πλήθωνα, μιαν επιστροφή στην αυτοκρατορική θρησκεία της Ρωμηοσύνης, όχι μόνο δίχως κατάργηση της Ορθοδοξίας αλλά και με ενσωμάτωση του Ισλάμ⁴ ή έστω πτυχών και εκφάνσεων του, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμη πρόταση από μιαν άτακτη οπισθοχώρηση στο Ολύμπιον Πάνθεον. 

Αν και ενδεχομένως αυτή να είναι η ερμηνεία του Πλήθωνα που έχει επικρατήσει στις μέρες μας, αν αντίθετα δει κανείς το έργο και τον βίο του συνολικά, τότε ο Πλήθωνας όντως πρότεινε, μια Οικουμενική Πλατωνική Θεολογία⁵ αλλά όχι απαραίτητα μια Παγανιστική Θεολογία της Πρίσκας. Κάτι που αυτόματα βάζει τον Πλήθωνα στις διαστάσεις τόσο του Γκενόν μεταγενέστερα όσο και κυρίως του Νεοπλατωνισμού (εν μέρει και του Στωικισμού) κατά την Ύστερη Αρχαιότητα. Νεοπλατωνισμού που δεν τελείωσε με το τέλος του Παγανισμού αλλά συνέχισε τόσο μέσα στον Χριστιανισμό⁶, όσο και μέσα στο Ισλάμ⁷. Ένα είδος αρχέτυπου λογισμικού των θρησκειών της Ενότητας και της Απορροής ικανού να εγκατασταθεί σε σχεδόν όλων των λογιών τους σκληρούς δίσκους⁸, ακόμα και τον Ιουδαϊσμό (Καβάλα).

Συνεπώς, θα μπορούσε κανείς να πει ότι, η Οικουμενικότητα του Ελληνικού Πολιτισμού, στην φιλοσοφική θρησκευτική του διάσταση, περνάει μέσα από το γεγονός ότι αυτές που λέμε συνήθως Αβρααμικές θρησκείες, είναι στην πραγματικότητα (Νέο)Πλατωνικές⁸ θρησκείες, με την Ελληνορωμαϊκή και τον Ζωροαστρισμό μάλιστα να εξαιρούνται από - και άρα να υπερβαίνουν τον - υποτιθέμενο Αβρααμισμό. Μια πραγματική Επιστροφή (Revolutio) στις ΕλληνοΡωμαϊκές Πολιτισμικό-Θρησκευτικές μας ρίζες, χωρίς απόρριψη της Ορθοδοξίας, θα έκανε αυτόματα τον Σύγχρονο Δυτικό Πολιτισμό εντελώς ξένο προς έμας και το Ισλάμ αρκετά πιο οικείο. 

Το κλειδί είναι, νογώ, πρώτα στην Πλατωνική Ευσέβεια και στην συνέχεια σαν το βάρος δίνεται στην Εσχατολογία ή στην Ιντερπρετάτιο/Ermeneutica, καθώς και στην ιστορικοποίηση του Μύθου⁹-¹⁰. Νομίζω ο ΕλληνοΡωμαϊκός Κόσμος έδινε πάντα περισσότερη έμφαση στην Ερμηνευτική, ήταν συγκριτικός, ακριβώς λόγω Ευσέβειας, χάνοντας ίσως για αυτό από νωρίς την ιστορικοποίηση του Μύθου, επειδή ερμήνευε αλληγορικά, χωρίς να λείπουν και οι προφητείες και η Εσχατολογία. 

Υπό κάποιες προϋποθέσεις ακόμα και ο Μεγαλέξανδρος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο Ιδρυτής τόσο του Χριστιανισμού όσο και του Ισλάμ. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι οι σπουδαιότεροι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, τόσο ο Μέγας Κωνσταντίνος όσο και ο Ιουλιανός ανάμεσα τους, επιδίδονταν στο Imitatio Alessandri, την Αλεξάνδρου Μίμησης, τότε η (εγκαθ)ίδρυση του Χριστιανισμού από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο ενισχύει αυτόν τον ισχυρισμό, ενώ το γεγονός ότι στο Ισλάμ το Κοσμικό δεν αποσχίστηκε ποτέ από το Ιερό το καθιστά, υπό αυτό το πρίσμα, πιο κοντά στο Ελληνορωμαϊκό Ιμπέριουμ. 

Ένας είναι ο Θεός και ο προφήτης του ο Μεγαλέξανδρος, ο Ιουλιανός, ο Μέγας Κωνσταντίνος¹¹ και κατά συνέπεια η "Βυζαντινή" έννοια του Κατέχοντος¹², του Ρωμαίου Αυτοκράτορα ως την ενσάρκωση του εκπροσώπου του Ενός Θεού στην Γη, που εμποδίζει την υπερίσχυση του Κακού, ίσως να είναι ό,τι πιο Ελληνορωμαϊκό υπάρχει, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε Ελληνοδυτικότητα.


Ξέφυγα όμως...

Το θέμα μας εδώ είναι ο Ελληνικός Πολιτισμός ως Οικουμενική πρόταση. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχει κάποια αναφορά "συνέργειας" με ό,τι βρίσκεται εθνοπολιτισμικά στην Εγγύς και δυνητικά Καθ'ημάς Ανατολή, στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, δλδ και το Ισλάμ; Δεν είναι κάπως περίεργο να μιλά κανείς για την Οικουμενικότητα του Ελληνικού Πολιτισμού και ταυτόχρονα να περιφρονεί τα μέρη εκείνα (άρα και τους πληθυσμούς) που αυτή η οικουμενικότητα κατεξοχήν άνθησε;¹³ 

Πριν όμως μιλήσει κανείς για την οικουμενικότητα ενός πολιτισμού θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς εννοεί με αυτόν τον όρο, "οικουμενικότητα", ειδάλλως κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα του "ουνιβερσαλισμού", δλδ της κουλτουριάρικης εκδοχής της Δυτικής Παγκοσμιοποίησης, πόσο μάλλον όταν αυτοπροσδιορίζεται κανείς ως Ελληνο-Δυτικός... 

Θέλω να πω ότι υπάρχουν δύο τρόποι ένας πολιτισμός να ανάγεται σε οικουμενικός. Ένας είναι ο τρόπος με τον οποίο η Σύγχρονη Δυτική Παγκοσμιοποίηση ανάγει τον εαυτό της σε Καθολικό/Ουνιβερσαλικό Παγκόσμιο Πολιτισμό έξω από τον οποίο δεν υπάρχει άλλος Πολιτισμός, είναι δλδ η άρνηση ύπαρξης άλλων πολιτισμών! Αν θέλεις να είσαι πολιτισμένος πρέπει να είσαι σαν εμάς και αν δεν είσαι σαν εμάς δεν είσαι πολιτισμένος. Με μια λέξη Αποικιοκρατία.

Την πιο σκληροπυρηνική εκδοχή αυτού του ουνιβερσαλιστικού αφηγήματος την βλέπουμε στις μέρες μας να ρίχνει την μάσκα της - αν την φόρεσε και ποτέ - στην Παλαιστίνη. Το Ισραήλ, ως Προκεχωρημένο Φυλάκιο της Δύσης στην "Μέση" - στην πραγματικότητα Εγγύς - Ανατολή, ως η "Μόνη Δημοκρατία" στην περιοχή (ακούγεται κάπως σαν το Νεοελληνικό "η Χώρα που Γεννήθηκε η Δημοκρατία"), όπου οι Παλαιστίνιοι δεν είναι άνθρωποι είναι ζώα, ακριβώς γιατί δεν ασπάζονται τις ίδιες πολιτισμικές αξίες με τους Ισραηλινούς, οι οποίες όμως αξίες των δεύτερων είναι για αυτούς παγκόσμιες ουνιβερσαλιστικές "οικουμενικές", ή τις αποδέχεσαι ή δεν είσαι άνθρωπος ή έστω πολιτισμένος. Εποικιοκρατία, δλδ Αποικιοκρατία in situ.

Είναι προφανές ότι όταν ένας Έλληνας μιλάει για την Οικουμενικότητα του Ελληνικού Πολιτισμού δεν το εννοεί έτσι ή δεν θα έπρεπε να το εννοεί έτσι, αν και η παρακαταθήκη του "Πας Μη Έλλην Βάρβαρος" είναι βαριά και η λανθάνουσα εμμονή σε αυτήν ισχυρή. Είναι δλδ όντως έτσι τα πράγματα; Το ακούνε ακριβώς έτσι οι άλλοι - σύνοικοι στην καθ'ημάς Ανατολή - λαοί αυτό το αφήγημα ή είναι τρόπον τινά εσωτερικής κατανάλωσης; Και, αν το δεύτερο, με δεδομένο ότι η θέση του τί καθιστά στον Δυτικό Πολιτισμό οικουμενικό είναι καπαρωμένη από άλλους, μήπως όλο αυτό το αφήγημα δεν είναι παρά η κουλτουριάρικη εκδοχή του ανήκομεν εις την σωστή πλευρά της ιστορίας που έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα; Μήπως τελικά δεν μιλάμε για την Οικουμενικότητα του Ελληνικού Πολιτισμού αλλά για τον Παρασιτισμό του;

Σκληρή τοποθέτηση. Ποιος είναι λοιπόν ο άλλος τρόπος της οικουμενικής αναγωγής; Στην ουσία κάθε πολιτισμός που σέβεται τον εαυτό του διεκδικεί οικουμενικότητα αλλά και ταυτόχρονα αναγνωρίζει την οικουμενικότητα των άλλων πολιτισμών. Αυτό όμως, επίσης για κάθε πολιτισμό που σέβεται τον εαυτό του, δεν οδηγεί στον αχταρμά της Παγκοσμιοποιημένης Πολυπολιτισμικότητας ή της Πολυπολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης αλλά στις Πολιτισμικές Σφαίρες, τους Πολιτισμικούς Πόλους, τους Πολιτισμικούς Κόσμους και όχι στην Κοσμοπολίτικη Παγκοσμιοποίηση.

Με βάση τα παραπάνω ο Ελληνικός Πολιτισμός, αν είναι και αν θέλει να παραμείνει όντως ακόμα Οικουμενικός, οφείλει να απέχει από τον Ουνιβερσαλισμό, που σήμερα εκφράζεται μόνο μέσα από την Δυτική Παγκοσμιοποίηση, να ορίσει ποιός είναι ο δικός του Κόσμος και να αποφασίσει με ποιους άλλους Κόσμους θέλει να έρθει σε όσμωση - "συνέργεια", της Καθ'ημάς Δύσης, δλδ της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης, υπό την προϋπόθεση της απαλλαγής της από το σφαιτεριστικό ψευδοαντίγραφο της, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει όντως τέτοια επιλογή και αυτό δεν είναι κάτι που καθορίζεται αποκλειστικά από την Γεωγραφία.

Με δεδομένο ότι η διεκδίκηση οικουμενικότητας αυτόματα απορρίπτει την αυτοαπομόνωση, η οποία με την σειρά της, αν όντως θα μπορούσε να αποτελέσει πρόταγμα και αν όντως σέβεται τον εαυτό της ως πρόταγμα, θα έπρεπε να ισχύει προς όλες τις κατευθύνσεις, κάτι που αυτόματα θα απέρριπτε και τον όποιον Ελληνο-Δυτικό Πολιτισμό, τον οποίο σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να τον μπερδεύουμε με τον Έλληνο-Ρωμαϊκό Πολιτισμό, δεδομένου ότι ο πάτερ Λουδοβίκος εδώ, είδαμε ότι, έστω και άθελα του, απορρίπτει την ντουγκινική πρόταση για απαλλαγή από την Δύση ως Αντί-Ευρώπη και συνεπώς Αντί-Ελλάδα. Πώς ακριβώς τέλος πάντων μπορεί να υπάρξει Έλληνο-Δυτικός Πολιτισμός, όταν η, σημερινή έστω, Δύση είναι Ανθελληνική;

Συνεπώς και παρά τα όσα και πολύ ενδιαφέροντα εδώ του π. Λουδοβίκου, με ή χωρίς τον Ντούγκιν, αν δεν απαλλαγούμε όντως από τον Σύγχρονο Δυτικό Πολιτισμό, πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας αυθεντικός Ελληνο-Δυτικός, πόσο μάλλον Οικουμενικός, Πολιτισμός, παρά μόνο ως παρασιτική απόφυση του πολιτισμικού εκείνου στοιχείου που μονοπωλεί τον ορισμό του τί εστί Δυτικός Πολιτισμός και αρνείται την ανθρωπινότητα σε όσους του αρνούνται την καθολικότητα/οικουμενικότητα. Υπό αυτές τις συνθήκες από μένα είναι Όχι. 

Η Οικουμενικότητα του Ελληνικού Πολιτισμού είναι στην πραγματικότητα μια Πρόκληση - μια μόνιμη διαλεκτική μεταξύ Ιδιοπροσωπίας και Οικουμενικότητας¹⁴ -, όχι κάτι δεδομένο. Είναι η Πρόκληση του Ελληνισμού/ Ρωμηοσύνης για τον 21ο αί. Και μάλιστα πρόκληση με τα ίδια τα στεγανά και τα αφηγήματα μας, όχι τόσο ή όχι αποκλειστικά με τους άλλους. Αν μάλιστα παρθεί ή καλύτερα όταν παίρνεται για δεδομένη - κατάργηση της διαλεκτικής - και όχι ως πρόκληση, τότε στην πραγματικότητα δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα ποιά οικουμενικότητα, αλλά σε ποιών άλλων την οικουμενικότητα. Υπό αυτή την προϋπόθεση, της Πρόκλησης, από μένα είναι Ναι. 

....


¹. https://youtu.be/SMJtSowKdvI?si=dxGbzZcIOEsT0Jhj


². https://www.youtube.com/live/Ip0HeWM4SAk?si=MIHeSHt2MEpTlOXX


³.  https://www.4pt.su/el/content/o-politikos-platonismos-toy-aytokratora-ioylianoy


⁴. https://www.youtube.com/live/8sgZGWSqylM?si=4hZ5rcDQvS2mJi5y


⁵. http://hypervoria.blogspot.com/2012/04/blog-post_28.html?m=1


⁶. https://youtu.be/wA5Vnoa2GuY?si=ZloBAOvWyFtD_jWW


⁷. https://youtu.be/VDfJSbPtAEI?si=LSb-GfCl8AiZ_I7s


⁸. https://www.tetartithesiromiosini.com/2023/08/blog-post.html


⁹. https://www.geopolitika.ru/en/article/return-myth


¹⁰. https://syncreticstudies.com/2019/04/16/in-search-of-the-christ-the-vatican-as-a-mithraeum-sol-invictus-the-savior/


¹¹. https://www.centrostudilaruna.it/unusdeus.html


https://regasakraios.blogspot.com/2020/12/unus-deus.html


http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/12/unus-deus.html?m=0


¹². https://www.4pt.su/el/content/meros-5-tagma-toy-katehontos-dugin


¹³.

Ένας λόγος παραπάνω που όχι μόνο το ίδιο το μέλλον είναι στην Ανατολή, αλλά και, απ'ότι φαίνεται, δεν είμαστε καν σε θέση να κρατήσουμε μακριά μας την πλημμυρίδα της και να το θέλαμε. Άρα αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί δεν είναι η όποια οικουμενικότητα που μας συνδέει με το... Λονδίνο, αλλά το ποια ακριβώς οικουμενικότητα είναι σε θέση να αφομοιώσει την πλημμυρίδα της Ανατολή, όχι κάποτε, όχι αλλού, αλλά εδώ και τώρα, σήμερα και στην έδρα μας.

Αλλά κι αν ακόμα σκεφτούμε με όρους "αν είχαμε αύριο την σκληρή ισχύ του Ιζραήλ, πώς θα την αξιοποιούσαμε;". Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι "Να Πάρουμε την Πόλη!", όπως το Ισραήλ θέλει την Ιερουσαλήμ!

Σε αυτούς που θα πουν πως μια τέτοια ιδέα, τόσο στην μία όσο και στην άλλη περίπτωση, είναι ουτοπική ή/και παρωχημένη, εγώ απαντώ πως παρωχημένα είναι τα μυαλά τους και χωρίς ουτοπία δεν υπάρχει ούτε ευτοπία, μόνο δυστοπική πραγματικότητα. Το ζήτημα δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Ή έχουμε να προτείνουμε ένα δικό μας οικουμενικό περιεκτικό αφήγημα που αφομοιώνει ή θα καταντήσουμε Ισραήλ, με ή χωρίς την σκληρή του ισχύ. 

Η υιοθέτηση όμως του μοντέλου του Ιζραέλ στην σχέση μας με την Ανατολή, σχέση που μόνο Πολιτισμική Ισχύ δεν αποπνέει, μάλλον Πανικό, θα σημάνει την καταστροφή μας. Οι τελευταίοι Παλαιολόγοι είχαν υιοθετήσει αυτό το μοντέλο, αναζητώντας βοήθεια αποκλειστικά και μόνο στην Δύση και μάλιστα αποκλειστικά και μόνο στον Πάπα! Ήτανε δλδ τρόπον τινά Γουέλφοι, ενώ θα περίμενε κανείς να ήταν Γιβελίνοι. 

Πρίσμα μέσα από το οποίο δεν ξέρω αν έχουν ειδωθεί και μελετηθεί ποτέ τα γεγονότα γύρω από την Σύνοδο της Φλωρεντίας Φερράρα. Ήτανε πρόθυμοι δλδ να θυσιάσουν την μαλακή θρησκευτικό-πολιτισμική ισχύ, που την διέθεταν, για χάρη της σκληρής ισχύος, που την αναζητούσαν, και αναζήτησαν αυτήν την βοήθεια όχι στον Γερμανό Αυτοκράτορα, που την είχε και αναζητούσε τρόπο να περιορίσει την Καισαροπαπική ισχύ του Πάπα - και η Ορθοδοξία θα μπορούσε να ήταν μία εναλλακτική! Φανταστείτε τί γεωπολιτισμικό σεισμό θα προκαλούσε απλά και μόνο μια τέτοια πρόταση! Δεν θα είχε εφευρεθεί καν ο Προτεσταντισμός!  -, αλλά από κάποιον που ούτως ή άλλως κυρίως για την οικειοποίηση της πρώτης ενδιαφέρονταν και την δεύτερη δεν την διέθετε καν. 

Τελικά αυτόν τον ρόλο του κατόχου σκληρής ισχύος και προστάτη της μαλακής θρησκευτικό-πολιτισμικής ισχύος της Ρωμηοσύνης τον ανέλαβε ο Σουλτάνος...

Και συνηθίζουμε να τοποθετούμε τον Πλήθωνα στο στρατόπεδο των Ενωτικών, που δεν ήταν, και τους Ανθενωτικούς στο στρατόπεδο του Σουλτάνου, που πέρασαν μόνο εφόσον ο Σουλτάνος σφετερίστηκε τον τίτλο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα! Ο Σουλτάνος όμως, ως και "προστάτης" της Ορθοδοξίας πλέον, είχε για σύμμαχο του στην Ευρώπη τον υπό φλωρεντίνικη, δλδ πληθωνική, επιρροή Γάλλο Μονάρχη! Δλδ η υπό σουλτανική "κηδεμονία" Ορθοδοξία και ο κρυπτό-Πληθωνισμός ήτανε σύμμαχοι...

Προσπαθώ να πω ότι η χωρίς φαντασία μονομερής προσκόλληση στον "Δυτικό Πολιτισμό" - και μάλιστα τώρα που οι επιλογές είναι πολύ περισσότερες- , τώρα όπως και τότε, μάλλον τα ίδια αποτελέσματα θα έχει. Αυτή είναι που φέρνει την κυριαρχία της Ανατολής, ως ένα είδος καταστροφικής εξισορρόπησης και εναντιοδρομίας, σαν ένα ποτάμι που επιστρέφει στην φυσική του κοίτη, που οι δυτικόφιλοι τόσο φοβούνται. Μια πραγματική Οικουμενικότητα όχι μόνο εκπέμπει προς, αλλά και αντλεί από όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Και αντίθετα από το εξτρεμιστικά αποκλειστικό

μοντέλο της μόνης δημοκρατίας στην Μέση Ανατολή, τα περιεκτικά μοντέλα της Ρωσίας και του Ιράν είναι αυτό που μας ταιριάζουν "όποιος ακολουθεί τον Αλί είναι συμπατριώτης μας", απλά εμείς στην θέση του Αλί πρέπει να βάλουμε όχι μόνο τον Χριστό, αλλά και τον Πλάτωνα, τον Δουλ Καρνέιν Μεγαλέξανδρο και τον Μεγάλο Κωνσταντίνο - ως το Κατέχον και ως Αυτοκράτορα που συγκαλεί Οικουμενικές Συνόδους, ως ιδρυτή θρησκείας, όχι απαραίτητα ως αποκλειστικά και μόνο χριστιανό που δήθεν αποποιήθηκε την παλιά του θρησκεία - όχι τον Περικλή και τον Δημοσθένη, ως ήρωες της... Δημοκρατίας. 


Η Ρωμανία Νικά!


¹⁴. Μελέτης Μελετόπουλος "ο Κοινοτισμός ως Οικονομική Πρόταση"! Και μόνο ο τίτλος τα λέει όλα! Αν και, κατά την γνώμη μου, κάνει το κοραϊκό σφάλμα και το πιάνει από λάθος αφετηρία, την Κλασική Αθήνα, και κακώς ισχυρίζεται ότι ο αρχαιοελληνικός κοινοτισμός τελειώνει με την Μακεδονία του Φιλίππου και γενικώς την μακεδονική/ ελληνιστική περίοδο. Εκτός από τα διάφορα Κοινά και τις Συμπολιτείες που άνθισαν ακριβώς αυτήν την περίοδο, στην Μακεδονία του Φιλίππου καταγεγραμμένα και η τελευταία γριούλα μπορούμε να απευθυνθεί στον Βασιλιά και μάλιστα επιπλήττοντας τον όταν εκείνος της είπε να βιαστεί γιατί δεν έχει όλη την μέρα μπροστά του για αυτήν, "αν δεν μπορείς να ακούς τα παράπονα των υπηκόων σου να πάψεις να είσαι βασιλιάς!", αναγκάζοντας τον να κάτσει να την ακούσει. 

Το λάθος του κυρίου Μελετόπουλου βρίσκεται όχι τόσο στο γεγονός ότι συνδέει τον Κοινοτισμό με την Δημοκρατία, εξού και η περιθωριοποίηση της Μακεδονίας, εξαρτάται άλλωστε από ποιά ερμηνεία της "δημοκρατίας" και τον ακούμε εδώ να μην θεωρηθεί δημοκρατία το σημερινό καθεστώς της Ελλάδας, όσο αποκλειστικά και μόνο με το πολιτικό γίγνεσθαι ενός λαού. Ένας λαός ή ένας πολιτισμός μπορεί να είναι κοινοτιστικός σε ένα εντελώς άλλο, πολιτισμικό, επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα είναι εντελώς ξένος προς την όποια δημοκρατία πολιτικά. 

Για την ακρίβεια η συντριπτική πλειοψηφία της προνεωτερικής ευρασιατικής, αν όχι παγκόσμιας, ιστορίας, της μεσαιωνικής Ρωμηοσύνης συμπεριλαμβανομένης, ως προς το ζήτημα εκτυλίσσεται κάπως έτσι. Ως μια αέναη διαλεκτική μεταξύ φυλαρχιών (tribe) και Αυτοκρατοριών. Το Ισλάμ είναι ακριβώς έτσι. Θρησκεία της Προνεωτερικότητας! Αυτοκρατορική θρησκευτική πολιτισμικότητα της Κοινότητας. Και Χαλιφάτο (Αυτοκρατορία) και Κοινοτισμός! Και ακούμε τον κύριο Μελετόπουλο εδώ να λέει ακριβώς το ίδιο για το Βυζάντιο.


https://youtu.be/gEJZ1YSzR5Y?si=kuofn4ZN5DyW0F96







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου