ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΘΟΡΙΟΥ*

Ντάρια Ντούγκινα

Η παρούσα απομαγνητοφωνημένη διάλεξη έλαβε χώρα στη θερινή κατασκήνωση της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων το έτος 2022. Η ηχογράφηση της διάλεξης είναι διαθέσιμη εδώ.

Για τη Μεταφυσική της Μεθορίου

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Αγαπητοί φίλοι, επιτρέψτε μου να συστηθώ. Όσοι από εσάς δεν με γνωρίζετε από κοντά, έχετε την ευκαιρία να με γνωρίσετε. Το όνομά μου είναι Ντάρια Πλατόνοβα. Είμαι πολιτική παρατηρήτρια του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος. Είμαι πτυχιούχος φιλόσοφος, ακριβέστερα, ιστορικός της φιλοσοφίας. Διεξήγαγα έρευνα σχετικά με τον πολιτικό νεοπλατωνισμό του ΧΧΙ αιώνα. Η ομιλία μου θα είναι αφιερωμένη σε ένα μάλλον φλέγον ζήτημα. Οι υγιείς και αφυπνισμένοι άνθρωποι το σκέφτονται όχι τους τελευταίους έξι μήνες, αλλά για τουλάχιστον 8 χρόνια τώρα. Και όποιος είναι μεγαλύτερος από εμένα, στην πραγματικότητα, σκέφτεται αυτό το θέμα εδώ και 30 ή και 40 χρόνια. Σήμερα, βλέπω τέτοιους ανθρώπους μεταξύ των ομιλητών μας, των προσκεκλημένων και των VIP συμμετεχόντων στην Ευρασιατική μας κατασκήνωση.

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με το ζήτημα της μεθορίου. Μιλώντας για τη Νοβορόσια, για τα νέα ρωσικά εδάφη, για το τι συμβαίνει στη Ρωσία αυτές τις μέρες και πώς η αυτοκρατορία μας επεκτείνεται ή "αναπνέει", μας λείπει η κατανόηση της περιοχής στην οποία εισερχόμαστε. Φαίνεται ότι όλα είναι ξεκάθαρα. Η Νοβορόσια, σίγουρα, είναι μια αναγκαία εξέλιξη στη μάχη για τα ιδανικά και τις αξίες μας. Ωστόσο, δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως τι είναι αυτή η περιοχή, ποιο είναι το οντολογικό της καθεστώς, τι μπορεί να μας δώσει, τι μας δίνει ήδη και αν είναι δευτερεύουσα, για παράδειγμα, σε σχέση με το κέντρο ή αντίστροφα, με τον πυρήνα. Θεωρώ σημαντικό να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα, διότι τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τώρα και η προσωπική μου εμπειρία από την επίσκεψή μου στο Ντονμπάς μου έδειξαν (μια πραγματικότητα) εντελώς διαφορετική από την κοινή άποψη της Μόσχας γι' αυτήν. Διαπίστωσα ότι αυτή η περιοχή μας παραδίδει ένα τεράστιο μάθημα. Δηλαδή, είναι η Νοβορόσια που τώρα μας διδάσκει να είμαστε μια αυτοκρατορία και μας παρέχει μια ταυτότητα. Η Νοβορόσια θέτει αυτή την πρόκληση, απαιτεί την αφύπνισή μας. Γι' αυτό πρέπει να κατανοήσουμε τη Νοβορόσια, να τη σκεφτούμε σοβαρά, να την αναλογιστούμε και να τη ζήσουμε.

Πολλοί από τους συμμετέχοντες και τους ομιλητές μας έχουν βρεθεί στη Νοβορόσια, ορισμένοι μάλιστα έχουν υπηρετήσει εκεί τη στρατιωτική τους θητεία. Μεταξύ των μελών της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων, υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι είναι εξοικειωμένοι με αυτή την περιοχή, και υπάρχουν επίσης εκείνοι που πέθαναν εκεί. Θα ήθελα να τιμήσω τη μακρά μνήμη του Alexander Proselkov, μέλους της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων, του παραρτήματος του Ροστόφ, ο οποίος ήταν μαζί μας, ουσιαστικά, από την αρχή. Το 2014, έχασε τη ζωή του κάτω από τραγικές συνθήκες. Ο Αλεξάντερ είναι ένας από τους ήρωες της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων. Παρά το γεγονός αυτό, αισθάνομαι ότι οι νεκροί είναι μαζί με εμάς, τους ζωντανούς. Και ως ζωντανοί, είμαστε οι φωνές τους. Εμείς έχουμε αναλάβει να τους εκπροσωπήσουμε εδώ. Ως εκ τούτου, είναι καθήκον μας να κατανοήσουμε το νόημα της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.  Νωρίτερα συναντήσαμε τους καλεσμένους μας, οι οποίοι θα δώσουν επίσης διαλέξεις σήμερα. Οι βασικοί καλεσμένοι του Ευρασιατικού μας σχολείου είναι αυτοί που κατασκευάζουν νοήματα, αυτοί που θέτουν το παράδειγμα σκέψης για ολόκληρη την Ευρασιατική Ένωση Νέων. Την ίδια στιγμή οι ρωσικές μας ένοπλες δυνάμεις έχουν ήδη καταλάβει την πόλη Πέσκι. Μόλις έφτασε η ανακοίνωση του Υπουργείου Άμυνας ότι βρίσκεται υπό ρωσικό έλεγχο. Συγχαρητήρια. Βλέπετε, η αυτοκρατορία μας, ακόμη και κατά τη διάρκεια του Ευρασιατικού μας σχολείου, συνεχίζει να "αναπνέει". "Αναπνέει", και με αυτή την αναπνοή, με αυτή την εκπνοή, τα σύνορά της ή τα μη σύνορά της επεκτείνονται, αρχίζουν να ζουν, προωθούνται ακόμα περισσότερο. Αποκτούμε νέα εδάφη και νέες πλατφόρμες.

Στην πραγματικότητα, η διάλεξή μου είναι αφιερωμένη στο θέμα της μεταφυσικής της μεθορίου. Όταν επέστρεψα από τη Νοβορόσια, αναρωτήθηκα πού βρίσκεται το σύνορο ανάμεσα σε εμάς και σε αυτούς; Πού βρίσκεται η συνοριακή γραμμή που μπορεί να διαχωρίσει σαφώς αυτό που είναι δικό μας από αυτό που δεν είναι δικό μας. Κατά κανόνα, αυτή η συνοριακή γραμμή μπορεί να χαραχθεί με όρους ιδεολογίας. Μπορούμε να πούμε ποιοι είμαστε ΕΜΕΙΣ και ποιοι είναι ΑΥΤΟΙ. Εδώ, στην Ευρασιατική Ένωση Νέων το κάνουμε αυτό εδώ και πολύ καιρό. Γνωρίζουμε ότι οι αντίπαλοί μας επικαλούνται τον Dmitro Dontsov και τον φιλελευθερισμό. Αντιπροσωπεύουν αυτό που ο Πρόεδρός μας περιέγραψε ως "φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό", στον οποίο ο εθνικισμός αναμειγνύεται με τις φιλελεύθερες αξίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανοιχτή κοινωνία του Τζορτζ Σόρος και, ταυτόχρονα, με κάθε είδους διαστροφικές πρακτικές, ήτοι σαδισμό. Βασικά, η ιδεολογία των αντιπάλων μας μπορεί να περιγραφεί, όπως και η δική μας ιδεολογία. Ας επικεντρωθούμε όμως στο τι είναι, σε γενικές γραμμές, ένα σύνορο και τι είναι μια μεθόριος. Εδώ περνάω στο κύριο θέμα μας, το οποίο, κατά την άποψή μου, πρέπει να τεθεί και να αναπτυχθεί. Μιλάω για το θέμα της μεθορίου.

Αν κοιτάξουμε προς τη Νοβορόσια, τότε ίσως έχετε παρατηρήσει ότι δεν έχουμε έναν σαφή καθορισμό του πού τελειώνουμε εμείς και πού αρχίζουν αυτοί. Δεν μπορούμε να το ορίσουμε γεωγραφικά, ακόμη και σύμφωνα με τους χάρτες και τις εκθέσεις του Υπουργείου Άμυνας, οι οποίες, παρεμπιπτόντως, έρχονται πάντα με καθυστέρηση. Δηλαδή, αυτό που βλέπουμε σε αυτές τις εκθέσεις δεν συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο. Είναι σαν να βλέπουμε τα αστέρια. Στην πραγματικότητα, αυτό που ήταν δικό μας, μπορεί να είναι ήδη εκτός του ελέγχου μας και το αντίστροφο. Μπορεί κανείς να παρατηρήσει τις ραγδαίες ρευστές κινήσεις των συνόρων, σαν αυτά τα σύνορα να είναι ένα ζωντανό ον. Λόγω του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν τόσο ακριβή σύνορα όπως παρουσιάζονται στους στρατιωτικούς χάρτες, και όπως γίνεται σαφές σε συζητήσεις με ανθρώπους σε αυτή την επικράτεια, οι οποίοι λένε: "Λοιπόν, αυτό είναι εν μέρει δικό μας, όχι εντελώς δικό μας". Ας πούμε, το Πέσκι είναι σίγουρα δικό μας σήμερα, και χθες ήταν εν μέρει δικό μας, δηλαδή δεν υπήρχε εκεί κανένα σαφές σύνορο. Αυτό είναι που με έκανε να στραφώ στην έννοια της "μεθορίου".

Μεθόριος. Ποιος ξέρει ποιος εισήγαγε αυτή την έννοια και πώς χρησιμοποιήθηκε, γενικά, στην ιστορία; Έχει κανείς καμιά ιδέα; Έχει ακούσει κανείς αυτή την έννοια στο παρελθόν;

Από το ακροατήριο: Ίσως έχει σχέση με την εξερεύνηση της Άγριας Δύσης.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Σωστά. Θυμάστε ποιος ήταν ο εισηγητής αυτής της θεωρίας;

Από το ακροατήριο: Δυστυχώς όχι.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Ήταν ο Τέρνερ. Στην πραγματικότητα, ο όρος "μεθόριος" εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα, ακριβώς όταν βρισκόταν σε εξέλιξη η αποδόμηση της ιστορίας των ΗΠΑ. Και, στην πραγματικότητα, η επέκταση στη βορειοαμερικανική ήπειρο γίνεται αντιληπτή ως επέκταση προς τη μεθόριο. Το νόημα της μεθορίου, από τη σκοπιά του Τέρνερ, ενός Αμερικανού ιστορικού που εξυμνεί τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είναι η διαμόρφωση της ελεύθερης σκέψης. Πρόκειται για έναν χώρο στον οποίο υπάρχει τόσο το αγγλοσαξονικό στοιχείο όσο και κάτι το ξένο. Διαμορφώνει τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τροφοδοτεί αυτόν τον " αμερικανό μεσσία", ο οποίος στη συνέχεια έχει το απόλυτο μονοπώλιο της επιβολής της ατζέντας και των αξιών του στον υπόλοιπο κόσμο. Η μεθόριος είναι εξαιρετικά σημαντική για τον Τέρνερ. Όχι τα σύνορα (λέει ότι τα σύνορα δεν μπορούν να περιγράψουν την επέκταση της αυτοκρατορίας, ιδίως της αμερικανικής), αλλά η μεθόριος. Δηλαδή, η μεθόριος αναπνέει, η μεθόριος επεκτείνεται. Κατά συνέπεια, αυτή η αυτοκρατορία, όταν εισχωρεί βαθιά μέσα στην Άγρια Δύση που προσωποποιείται από τη μορφή ενός καουμπόη, ο οποίος δαμάζει αυτή την Άγρια Δύση, επίσης επεκτείνεται.

Επομένως, η αναφορά στη " μεθόριο ", πρώτα απ' όλα, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ανάγεται στον 19ο αιώνα, ότι πρόκειται συγκεκριμένα για την αμερικανική ιστοριογραφία. Έχοντας αυτό κατά νου, εννοούμε κάποια επέκταση σε βάθος, την αυτοκρατορία που ξεδιπλώνεται.

Το όνομά του ήταν Frederick Jackson Turner, και απλά λέει ότι αυτή η μεθοριακή εστία διαμορφώνει το αμερικανικό έθνος, και γίνεται σπουδαίο ακριβώς λόγω αυτού του ενδιαφέροντος μείγματος. Στην πραγματικότητα, από τότε, όλοι οι Αμερικανοί ιστορικοί μέχρι περίπου τα μέσα του 20ού αιώνα χρησιμοποίησαν αυτή τη μεταφορά της μεθορίου και επέστρεφαν σε αυτήν κάθε τόσο. Αυτή η έννοια της μεθορίου, στην πραγματικότητα, έγινε κοινός τόπος σε όλα τα ιστορικά έργα των Αμερικανών στοχαστών εκείνης της περιόδου. Εξαίρεση αποτελούν τα μέσα του 20ού αιώνα, όταν σχηματίζεται ξαφνικά μια νέα ομάδα αμερικανών ιστορικών. Ο Ρίτσαρντ Σλότκιν είναι ένα από τα μέλη της. Αναφέρει ότι, στην πραγματικότητα, η μεθόριος ισοδυναμεί με βία, δηλαδή με επέκταση, με κάποιου είδους κατάληψη κάποιου πράγματος που ανήκει στους άλλους(-ο). Σε καμία περίπτωση, μια τέτοια στάση απέναντι στο άλλο είναι εντελώς απαράδεκτη, δεν είναι παρά μια θρησκεία της βίας. Για την ακρίβεια, το 1973, ο Richard Slotkin δημοσιεύει το βιβλίο Regeneration Through Violence: The Mythology of the American Frontier (1600-1860). Εκεί δηλώνει ότι τόσο η μεθοριακή σκέψη όσο και η αμερικανική αυτοκρατορία είναι απολύτως απαράδεκτες και η ίδια η ιδέα πρέπει να εγκαταλειφθεί.

Κατόπιν αυτού, η αμερικανική κοινωνία διχάστηκε. Ορισμένοι Αμερικανοί πρόεδροι εξακολουθούσαν να εμμένουν στην απόλυτη κατανόηση της έννοιας της μεθορίου ως απαραίτητης για τη διαμόρφωση της αμερικανικής ταυτότητας˙ οι υπόλοιποι εγκατέλειψαν αυτή τη θεωρία της μεθορίου. Συγκεκριμένα, ακόμη και αν λάβουμε υπόψη το σημερινό αμερικανικό πολιτικό σύστημα, η Kamala Harris πιστεύει ότι η έννοια της μεθορίου πρέπει να ακυρωθεί, διότι η μεθόριος ισοδυναμεί με βία. Ο Ντόναλντ Τραμπ, αντιθέτως, είναι υποστηρικτής αυτής της σκέψης περί της μεθορίου. Πιστεύει ότι η αμερικανική αυτοκρατορία επεκτεινόταν και εξαιτίας αυτού μια νέα ιδιαίτερη ταυτότητα μόλις άρχισε να σφυρηλατείται. Στην πραγματικότητα, ακόμη και μέχρι σήμερα, υπάρχουν διαμάχες και αντιπαραθέσεις εξαιτίας αυτής της ιδέας στήν αμερικανική πολιτική σκηνή: αν πρέπει να υπάρχει η μεθόριος ή όχι, αν είναι καλή ή κακή.

Αν εξετάσουμε περαιτέρω την εξέλιξη αυτού του όρου, τότε θα τον βρούμε στα έργα του Antonio Negri και του Michael Hardt. Συγκεκριμένα, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους τους οποίους συμβουλεύτηκα κατά την εκπόνηση της μεταφυσικής της μεθορίου και την κατανόηση αυτού του θέματος ανέφεραν τον Negri και τον Hardt. Αυτοί οι δύο μεταμαρξιστές φιλόσοφοι έχουν επίσης μια τέτοια μεθοριακή ιδεολογία. Η μεθόριος γι' αυτούς είναι το σύνορο προς την ελευθερία. Βλέπουν τη μεθόριο ακριβώς όπως οι περισσότεροι Αμερικανοί ιστορικοί, με εξαίρεση τους οπαδούς του Slotkin. Ανήκουν στην κλασική σχολή του Τέρνερ. Μιλάνε επίσης για την ουτοπία των ανοιχτών χώρων, η οποία είναι επίσης μια σημαντική ρομαντική εικόνα γι' αυτούς. Πιστεύουν ότι αυτός ο αμερικανικός χώρος, αυτό το χωνευτήρι της μεθορίου είναι πολύ σημαντικό για τη διαμόρφωση της αυτοκρατορίας. Ωστόσο, έχουν επίσης μια συγκεκριμένη αντίληψη για το τι είναι η αυτοκρατορία, η οποία απαιτεί επίσης επεξήγηση.

Περαιτέρω η έννοια της μεθορίου μπορεί να βρεθεί στην Ευρώπη του 20ού αιώνα. Ένας Γάλλος ιστορικός, ο Lucien Febvre, εισήγαγε τη δική του θεωρία της μεθορίου βασιζόμενος στην ευρωπαϊκή ταυτότητα, την ευρωπαϊκή ιστορία και τον χάρτη της Ευρώπης. Απορρίπτει την έννοια των συνόρων. Ο Lucien Febvre πιστεύει ότι τα σύνορα είναι κάτι τεχνητό. Τα σύνορα καταρρέουν, διχάζουν. Είναι ένας απόηχος της νεωτερικότητας, δηλαδή ενός συγκεκριμένου συστήματος κρατών του βεστφαλιανού συστήματος που καταστρέφει, κόβει στον πυρήνα τον πλουραλισμό των λαών. Και στη συνέχεια ο Lucien Febvre δημιουργεί μια γέφυρα προς την έννοια της μεθορίου. Λέει ότι το σύνορο δεν μπορεί να είναι σύνορο κατά την κοινή μας αντίληψη. Τα σύνορα "αναπνέουν" κατά κάποιον τρόπο, υπάρχει κάποιος χώρος σε αυτά. Εκεί προσεγγίζει το θέμα της μεθορίου. Δηλαδή, δεν πρέπει να μελετάμε τα σύνορα αυτά καθαυτά, αλλά πρέπει να μελετάμε αυτό που βρίσκεται μέσα σε αυτά. Με αυτόν τον τρόπο, ξεπερνά τη σκέψη των ορίων, τον κατακερματισμό, και προχωρά σε αυτόν τον χώρο της μεθορίου εν δράσει. Επομένως, αυτή η θέση υπάρχει στην ευρωπαϊκή ιστοριογραφία χάρη στον Lucien Febvre, ο οποίος αποτελεί βασικό μέλος της γαλλικής σχολής των Annales.

Οι Ευρωπαίοι ιστορικοί και οι ερευνητές των πολιτισμικών σπουδών που ερευνούν την έννοια της μεθορίου συμφωνούν ότι τα σύνορα είναι τεχνητά, αλλά η μεθόριος είναι φυσική.  Ποτέ δεν υπήρξαν σαφή σύνορα μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Αν είχαν ποτέ χαραχθεί, τότε αυτά ήταν τεχνητά σύνορα που πρέπει να καταργηθούν. Δεν μπορούν να θεωρηθούν ως κάτι που χωρίζει το ένα από το άλλο, διότι οι ζώνες μετάβασης, κατά την άποψη του Lucien Fevre, είναι ένας χώρος σταδιακής εκτόπισης του ενός από το άλλο. Ωστόσο, είναι αδύνατο να πούμε πού αρχίζει το ένα κράτος, πού τελειώνει το άλλο, διότι αυτό το σύνορο δεν είναι εν ενεργεία.

Για την ακρίβεια, αν γενικεύσουμε, μπορούμε να δούμε ότι, πράγματι, τα σύνορα αποτελούν ένα είδος αναχρονισμού. Πρόκειται για ένα σύστημα που χρονολογείται πίσω στη σύγχρονη εποχή, την εποχή της νεωτερικότητας, το παράδειγμα της νεωτερικότητας, το οποίο κόβει τους λαούς στα δύο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην αφρικανική ήπειρο. Αυτή τη στιγμή παρακολουθώ ενεργά τα γεγονότα αυτά, για τους πολέμους που ξέσπασαν εξαιτίας των συνόρων. Για παράδειγμα, το Μάλι ιδρύθηκε εντός των συνόρων του με εντελώς τεχνητό τρόπο. Υπάρχουν διάφορες εθνοτικές ομάδες, διάφοροι λαοί που είναι εντελώς ασυμβίβαστοι και κατοικούν σε αυτή τη χώρα. Οι Αζαουάδες ζουν στο βόρειο τμήμα της χώρας, ενώ οι Φούλμπε και οι Μαντίνκα ζουν στο νότιο τμήμα της χώρας. Δεν έχουν κανένα απολύτως κοινό σημείο: δεν υπάρχει κοινός πολιτιστικός, κοινωνικός, θρησκευτικός χώρος μεταξύ τους. Παρ' όλα αυτά, ήταν ενωμένοι. Πολλά τέτοια παράξενα υβρίδια μπορεί να βρει κανείς στην Αφρική. Κατά συνέπεια, αυτά τα έθνη-κράτη, αυτά τα ξεκάθαρα τεχνητά σύνορα το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν συγκρούσεις.

Κοιτάζοντας την ιστορία μας... μου φάνηκε, όταν τελικά κατάλαβα τη μεταφυσική των συνόρων της Νοβορόσια, ότι η Κριμαία ήταν το σύνορο. Δηλαδή, η Κριμαία ήταν κάτι οριστικό: εδώ τελειώνει μια χώρα και αρχίζει μια άλλη. Από αυτή την άποψη, η επανένωση αποκλειστικά με την Κριμαία ήταν ένα μάλλον λάθος βήμα μέσα στη λογική της παράδοσης. Αφού το κάναμε, περιοριστήκαμε σε κάποιου είδους συμβιβασμό. Μπήκαμε σε μια ορισμένη καθορισμένη περιοχή, την αποκόψαμε, την οριοθετήσαμε και ξεχάσαμε ότι υπάρχει μεθόριος. Κάθε αυτοκρατορία έχει τη μεθόριο της. Η αμερικανική αυτοκρατορία έχει μια μεθόριο, η φιλελεύθερη αυτοκρατορία έχει μια μεθόριο. Κοιτάξτε μόνο πώς "αναπνέει" αυτή η μεθόριος στα διάφορα αραβικά κράτη! Κοιτάξτε πώς αυτή η "αναπνοή" αρχίζει να ακούγεται κατά τη διάρκεια των πραξικοπημάτων σε διάφορες περιοχές της Μέσης Ανατολής. Αυτή είναι η "βραχνή αναπνοή" της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Το κομμουνιστικό μας κράτος, η Σοβιετική Ένωση, είχε την ίδια 'αναπνοή', όταν αυτή η μεθόριος επεκτεινόταν. Η "αναπνοή" της κομμουνιστικής αυτοκρατορίας έφτασε μέχρι την Αφρική. Και πολλοί άνθρωποι το θυμούνται. Χάρη σε αυτή την "αναπνοή", χάρη σε αυτές τις περιπτώσεις που η σοβιετική μεθόριος "ανέπνεε" μέχρι την Αφρική, πολλές αφρικανικές χώρες εξακολουθούν να μας προσβλέπουν. Ακόμη θυμούνται τον άνεμο της αλλαγής που ήρθε από τη Σοβιετική Ένωση.

Και, φυσικά, κάποτε και η Ευρώπη είχε τη δική της μεθόριο, δηλαδή τις αποικίες της. Αυτό ήταν επίσης μια προσπάθεια επέκτασης, ήταν επίσης η "ανάσα" της αυτοκρατορίας τους. Οι Ρώσοι θα έπρεπε επίσης να έχουν μεθόριο. Προς το παρόν, η αμερικανική αυτοκρατορία εξακολουθεί να θεωρεί τη Νοβορόσια και την Ουκρανία ως τη δική της μεθόριο. Το λογαριάζουν ως δική τους μεθόριο. Γι' αυτούς, πρόκειται για ένα είδος Άγριας Ανατολής που πρέπει να δαμάσουν. Μας αρνήθηκαν αυτό το δικαίωμα. Μας είπαν να τηρήσουμε τις συμφωνίες του Μινσκ. Ή μας είπαν: "Αυτό είναι ένα τέτοιο οριοθετημένο σύνορο, μια αυστηρά εδαφική οριοθέτηση, και εσείς, οι Ρώσοι, πρέπει να παραμείνετε εντός αυτών των συνόρων". Και προσπαθούν να μας οδηγήσουν μέσα σε αυτά τα σύνορα. Θυμάστε το σχέδιο για την αποαποικιοποίηση της Ρωσίας, το οποίο, νομίζω, πολλοί από εσάς έχετε δει; Σε όσους από εσάς έχετε διαβάσει τα δοκίμια του Halford Mackinder για τη γεωπολιτική, θα μπορούσε κάλλιστα να σας θυμίσει το σχέδιο του πολύ πανούργου Mackinder των αρχών του 20ου αιώνα για την επέκταση της Heartland.  Εκεί ανέφερε μια τέτοια χώρα ως Lenaland. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για ένα κομμένο τμήμα προκειμένου να δημιουργηθεί μια ολοκληρωμένη παράκτια ζώνη που θα διαχωριζόταν από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα, το σχέδιο της αποαποικιοποίησης της Ρωσίας υπήρχε ήδη από τότε. Δεν υπάρχει τίποτα νέο σε αυτό. Όποιος έχει διαβάσει τα έργα του Mackinder μπορεί εύκολα να σχεδιάσει αυτόν τον χάρτη. Αυτή είναι η λογική του Mackinder.

Και κατά αντιστοιχία, η Αμερική και οι εχθροί μας (και ο κύριος εχθρός μας δεν είναι καν η Αμερική, αλλά μάλλον αυτός ο φιλελεύθερος ολοκληρωτισμός) προσπαθούν να μας διασπάσουν, να μας πνίξουν σε αυτή τη "σκέψη περί συνόρων". Και ακόμα και τώρα, αυτή η σκέψη μπορεί να βρεθεί σε πολλά εγχειρήματα των Ρώσων εθνικιστών... Ίσως γνωρίζετε κάποιους Ρώσους εθνικιστές που ισχυρίζονται ότι πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ρωσικό εθνικό κράτος - το RNS. Αυτή είναι μια περίπτωση "συνοριακής σκέψης". Ο υποτελής σκέφτεται με τις κατηγορίες των συνόρων˙ ο κυρίαρχος σκέφτεται με τις κατηγορίες της μεθορίου. Και αυτή η μεθοριακή σκέψη αναβιώνει στο κράτος μας.

Με την έναρξη μιας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, η Ρωσία θυμήθηκε την αποστολή της. Η Ρωσία, στην πραγματικότητα, μετατράπηκε σε αυτοκρατορία. Είναι ένα μυστήριο το πώς συνέβη αυτό. Προφανώς, πρόκειται για κάποιου είδους θεϊκή παρέμβαση στην πορεία της ιστορίας. Και, τελικά, η Ρωσία άρχισε να "αναπνέει", και αυτή η "αναπνοή" γίνεται αισθητή στη Νοβορόσια. Κοιτάξτε. Θυμάστε πώς νωρίτερα, στην αρχή, το 2014, ακούγαμε τις δηλώσεις ότι η Κριμαία ήταν δική μας; Αλλά τι γίνεται με τα υπόλοιπα; Τα υπόλοιπα δεν ήταν δικά μας. Τώρα, στην πραγματικότητα, δεν έχουμε πλέον απάντηση στο ερώτημα πού θα σταματήσουμε. Στην ερώτηση πού θα σταματήσουμε, ένας Ρώσος αξιωματικός ή στρατιώτης, τόσο στη Νοβορόσια όσο και εδώ στο Υπουργείο Άμυνας, απαντά: "Θα το δούμε μετά τη νίκη!" Πού είναι αυτή η νίκη; Η νίκη είναι η μεθόριος. Πρέπει να νικήσουμε σε αυτήν τη μεθόριο. Ως εκ τούτου, αποκαθιστούμε την αυτοκρατορική σκέψη. Αποκαθιστούμε την ανάσα της μεθορίου. Φαίνεται αυτή τη στιγμή, όταν μιλάτε πραγματικά με τους στρατιωτικούς, λένε: "Θα πολεμήσουμε εδώ μέχρι την τελική νίκη".

Ταξίδεψα επίσης σε μια από τις περιοχές της Νοβορόσια με ξένους δημοσιογράφους. Στο χωριό Shchastia της περιφέρειας Lugansk, ο δημοσιογράφος που γνωρίζω καλά ρώτησε έναν αξιωματικό των ειδικών δυνάμεων: "Μπορείτε να μου πείτε πότε θα πάτε να ...; Εννοώ τι είδους νίκη θα σας ικανοποιήσει; Πού, σε ποια συγκεκριμένη ζώνη θα πρέπει να υπάρξει εδαφικό σύνορο, σε ποια περιοχή; Στη Ζαπορόζιε, σωστά; Όχι παραπέρα; Και τι θα γίνει με την περιοχή της Οδησσού;" Και ο στρατιωτικός απάντησε: "Λοιπόν, τι συμβαίνει με την Οδησσό; Λοιπόν, περιμένετε, μέχρι τη νίκη. Μέχρι τη νίκη μας. Τότε είναι που θα επιτευχθεί η ρωσική μας νίκη· τότε θα δούμε ... " Προφανώς, ο δημοσιογράφος μπερδεύτηκε και είπε: "Εντάξει, δεν το κατάλαβα". Αυτός ο δημοσιογράφος ήταν κατά της παγκοσμιοποίησης, αλλά ένας δημοσιογράφος υπέρ της παγκοσμιοποίησης κατέληξε στο συμπέρασμα: "Αχά, θέλουν να καταλάβουν την Ευρώπη! Το κατάλαβα". Και μετά το έγραψε στο ρεπορτάζ του.

Έτσι εκδηλώνεται τώρα αυτή η σκέψη της μεθορίου, και είναι πραγματικά αισθητή. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι ο στρατός πραγματικά δεν απαντά ποτέ σε ποιες περιοχές θα περιοριστούμε. Το ίδιο ισχύει και για τους εμπειρογνώμονες στα τηλεοπτικά κανάλια. Για παράδειγμα, δεν το έχω ακούσει ποτέ ούτε στο κανάλι Zvezda ούτε στο Channel One. Παρεμπιπτόντως, πολλοί εμπειρογνώμονες αναφωνούν ήδη: "Σίγουρα, θα φτάσουμε στη Λετονία, θα φτάσουμε στην Εσθονία, και τελικά στο Παρίσι". Δεν θα φτάσουμε στο Παρίσι με τανκς. Αλλά μπορεί να το φτάσουμε με όρους ιδεολογίας. Η "αναπνοή" της αυτοκρατορίας μας είναι πολύ ισχυρή. Βασικά, το μόνο που έχει να κάνει είναι να εκπνεύσει. Και αυτή, παρεμπιπτόντως, είναι μια πολύ συμβολική εκπνοή. Σε πολλές ιδεολογίες ο κόσμος οικοδομήθηκε ακριβώς μέσω της εκπνοής: η εισπνοή και η εκπνοή ήταν μια μορφή δημιουργίας του κόσμου. Και αυτή η "αναπνοή" αρχίζει να φτάνει σε πολλές πόλεις και χώρες.

Το επόμενο σημείο αφορά τη μεθόριο. Ας ορίσουμε τι είδους κατηγορία είναι αυτή, η χωρολογική κατηγορία ή, για να είμαστε ακριβείς, η χωρική κατηγορία. Είναι, στην πραγματικότητα, πολύ κοντά στη γεωπολιτική, στη γεωπολιτική σκέψη. Στη γεωπολιτική, ο χώρος είναι ποιοτικός. Ο χώρος δεν είναι μόνο βουνά ή μερικές λίμνες, ή ξηρά και θάλασσα. Όχι, η στεριά και η θάλασσα δεν έχουν μόνο ένα γεωγραφικό χαρακτηριστικό, δεν έχουν μόνο ένα χαρακτηριστικό του τι ατμοσφαιρική θερμοκρασία υπάρχει εκεί, τι είδους τοπίο (αγροτικό, ή αστικό), κ.λπ. Το γεγονός είναι ότι, στη γεωπολιτική, ο χώρος είναι ζωντανός. Είναι ο χώρος που υπάρχει και σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο, ο χώρος που θεοποιείται. Δηλαδή, ο χώρος της Αρχαίας Ελλάδας, π.χ. Αν ο αρχαίος Έλληνας έβλεπε αυτόν τον χώρο, θα σκεφτόταν αμέσως με τις εξής κατηγορίες: πού είναι το ιερό, πού είναι οι Μούσες, ποιες περιοχές απαγορεύεται να επισκεφτούν οι άνθρωποι, πού είναι το ιερό μέρος αυτού του χώρου, πού είναι το βέβηλο μέρος; Δηλαδή, θα είχε τη σκέψη, την αντίληψη του χώρου που είναι ακριβώς ποιοτική. Ή, στη Φιλοσοφική Σχολή, δίνουν συχνά το παράδειγμα ενός τραπεζιού. Κάθε άνθρωπος φαντάζεται ένα τραπέζι με διαφορετικό τρόπο. Για τον αρχαίο Έλληνα, αυτό το τραπέζι θα ήταν κάποιο στοιχείο για μια ιερή τελετουργία, για μια ιερή τελετή.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον χώρο. Ο χώρος είναι διαφορετικός για τον καθένα. Στις Μεθοριακές Σπουδές, στη μεθοριακή σκέψη, ο χώρος είναι μια ποιοτική, κοινωνικοφιλοσοφική κατηγορία. Δηλαδή, ο χώρος έχει τον δικό του τρόπο σκέψης. Θυμηθείτε, ο Mackinder είχε μια φόρμουλα ότι ο πολιτισμός της ξηράς και ο πολιτισμός της θάλασσας έχουν διαφορετικό στυλ φιλοσοφίας. Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν συνέχισε με τη θέση ότι ο πολιτισμός της θάλασσας εστιάζει περισσότερο στην ατομικιστική αρχή, ενώ ο πολιτισμός της ξηράς σκέφτεται συλλογικά. Στην πραγματικότητα, ο χώρος στις Μεθοριακές Σπουδές είναι απολύτως ο ίδιος. Είναι ένας γεωπολιτικός χώρος, εμψυχωμένος, ζωντανός χώρος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σημαντικό να κατακτήσουμε αυτή τη μεθοριακή νοοτροπία. Η μεθόριος είναι μια νοητική κατηγορία.

Άλλωστε, όταν έψαχνα για κάποιες αναλογίες με τη μεθόριο, βρήκα την έννοια της "συνοριακής γραμμής" (στμ borderline) στην αγγλική γλώσσα. Υπάρχει ένα "σύνορο", δηλαδή ένα όριο. Αλλά μια 'συνοριακή γραμμή' είναι κάποιος χώρος, ένας χώρος στα σύνορα. Και αυτό ακριβώς είναι το πιο κοντινό πράγμα στις δικές μας Mεθοριακές Σπουδές. Ο Άντονι Γκίντενς είχε επίσης τo μοτίβο του "τοπικού". Ο Γκίντενς περιέγραψε το τοπικό ως ένα κείμενο, κάποιον χώρο που πρέπει να διαβαστεί ως κείμενο.

Ας τα εφαρμόσουμε όλα αυτά στην περίπτωση της Νοβορόσια. Είναι ενδιαφέρον ότι θα πρέπει πράγματι να δανειστούμε την κατηγορία που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί ιστορικοί. Κάποτε συνάντησα ένα ενδιαφέρον ποίημα του Alexander Blok, ο οποίος ξαφνικά χρησιμοποιεί τέτοια μοτίβα το 1913:

«Από το ζοφερό υπόγειο - ένας Μεσσίας...

Έρχεται ο μαύρος άνθρακας, ο γαμπρός και βασιλιάς σου.

Αλλά όχι τρόμος σε μένα, ω Ρωσία μου,

Χτύπα τις φωνές που τραγουδούν τα τραγούδια της πέτρας!»

Βρισκόμαστε στο 1913, την εποχή της ραγδαίας διαδικασίας μετάβασης στις επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Σε 10-15 χρόνια, είναι η περιοχή του Ντονέτσκ που θα γίνει ο χώρος αυτού του μαύρου άνθρακα, όπου θα εδραιωθεί η λατρεία του. Η αίρεση, που εξυμνήθηκε από τον Dziga Vertov στο έργο Ενθουσιασμός: Η Συμφωνία του Ντονμπάς. Και αυτός ο μαύρος άνθρακας θα ανυψωθεί. Τότε είδα τον τίτλο του ποιήματος και έμεινα έκπληκτη. Έγραφε Νέα Αμερική. Δηλαδή, αν κάποιος καταλήξει σε έναν τέτοιο παράλογο, ανορθολογικό, απολύτως συναισθηματικό συνειρμό, τότε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι, κατ' αρχήν, ο Blok προλαμβάνει αυτή τη μεθοριακή σκέψη, η οποία είναι δανεισμένη από την αμερικανική ιστοριογραφία. Αυτός ο μαύρος άνθρακας γίνεται η δική μας μεθόριος.

Ας προχωρήσουμε τώρα στο τι μπορεί να μας διδάξει η Νοβορόσια. Πρώτον, η Νοβορόσια είναι η δική μας μεθόριος. Πρόκειται για έναν ποιοτικό χώρο στον οποίο διασταυρώνονται διαφορετικοί πολιτισμοί. Αυτός ο χώρος είναι εντελώς ετερογενής, έχει τη δική του γλώσσα, τη δική του λογική, τη δική του θρησκεία, τις δικές του λατρείες, έχει τη δική του στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο. Έχει επίσης τη δική του στάση απέναντι στη φιλοσοφία. Χάρηκα πολύ όταν ανακάλυψα ότι οι φιλόσοφοι του Λουγκάνσκ ανέπτυσσαν επίσης την ιδέα της μεθορίου. Η Νοβορόσια των Καταιγίδων, η Νοβορόσια των Ονείρων είναι ο τίτλος μιας συλλογής ποιημάτων της Έλενα Ζασλάβσκαγια όπου απεικονίζεται ακριβώς αυτή η μεθοριακή φύση της Νοβορόσια. Η μεθόριος δεν είναι τα σύνορα. Δεν πρόκειται για μια οριοθέτηση μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου, αλλά για μια σύντηξη. Είναι ένας ορισμένος χώρος αλληλεπίδρασης, ένα ορισμένο διονυσιακό πεδίο, στο οποίο υπάρχει ο ένας Λόγος και ο δεύτερος επίσης, και μαζί σχηματίζουν κάτι εντελώς διαφορετικό.  Πάρτε τη γλώσσα των κατοίκων της Νοβορόσια: είναι εκπληκτική. Έχω ήδη πει σε μια διάλεξη εδώ ότι οι άνθρωποι του Ντονμπάς έχουν τη δική τους πολύ ιδιαίτερη γλώσσα. Δεν είναι πάντα εύκολο να την καταλάβουμε, είναι πολύ περίπλοκη. Δεν είναι μια pidgin (στμ. απλοποιημένη γλώσσα), αλλά έχει κάποια πολύπλοκα μοτίβα, μια παράξενη κατασκευή φράσεων, μια παράξενη σειρά λέξεων σε αυτές τις φράσεις.

Και αυτή η μεθόριος σήμερα είναι μια μεθόριος διδασκαλίας. Είναι η μεθόριος που μας διδάσκει ότι είμαστε μια αυτοκρατορία. Ξεχνάμε συνεχώς ότι είμαστε μια αυτοκρατορία. Πολλοί από εμάς το έχουν ήδη ξεχάσει. Τώρα υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός καλλιτεχνών που καταδικάζουν την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση ή προσπαθούν με κάποιο τρόπο να εκδηλώσουν την πολιτική τους θέση και γράφουν "Όχι στον Πόλεμο" τη νύχτα στις γκρίζες πέτρες της χώρας μας. Αυτοί, στην πραγματικότητα, έχουν ξεχάσει ότι είναι μέρος μιας αυτοκρατορίας. Και την έχουν προδώσει. Αλλά η μεθόριος που ονομάζεται Νοβορόσια μας το υπενθυμίζει τακτικά από το 2014. Και τελικά, αυτή η φωνή έσπασε την άσφαλτο. Αυτά τα δέντρα φύτρωσαν από τη μεθόριο που καταπιέστηκε εντελώς από το ασφάλτινο παγοδρόμιο και άρχισαν να μας διδάσκουν μαθήματα.

Θα ήθελα να ολοκληρώσω τη διάλεξή μου με τέσσερα μαθήματα περί της μεθορίου. Τέσσερα μαθήματα της Νοβορόσια, της μεθορίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της ρωσικής μεθορίου.

Πρώτον, η Ρωσία είναι μια αυτοκρατορία, όχι ένα έθνος-κράτος. Το εθνικό κράτος έχει σύνορα, είναι ένα σχέδιο για να καταλάβουν όλοι τις θέσεις τους, για να μπουν όλοι στους πάγκους τους. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για ένα απολογητικό σύστημα και ένα μοντέλο σχεδιασμένο για υποτελείς. Αυτό είναι ένα μοντέλο για εξαγωγή. Εδώ είναι το εθνικό κράτος ένα, εκεί είναι το εθνικό κράτος δύο, εκεί πέρα ένα εθνικό κράτος τρία. Έχοντας μιλήσει με τους Ρώσους εθνικιστές, συνειδητοποίησα πραγματικά ότι μαζί τους δεν θα πετύχουμε τίποτα. Μπορεί να έχουμε ένα είδος λατρείας του "Ρώσου" (και αυτό δεν είναι κακό, αυτό είναι ήδη καλό, γιατί ο Ρώσος είναι εξαιρετικός), αλλά φοβάμαι ότι απλά θα χάσουμε τα πάντα. Θέλω να πω, δεν θα επιβιώσουμε. Οι Ρώσοι τότε θα σφαγιαστούν γιατί το σχέδιό τους να διατηρήσουν το ρωσικό εθνικό κράτος είναι ένα σχέδιο που, όπως μου φαίνεται, δεν απέχει πολύ από την ιδέα του Μακίντερ να αποαποικιοποιήσει τη Ρωσία. Και, παρεμπιπτόντως, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Ρώσοι εθνικιστές υποστήριζαν και ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για στενότερους δεσμούς με τους Αμερικανούς συντηρητικούς. Με το πρόσχημα αυτών των Αμερικανών συντηρητικών, "σύντροφοι" που ενδιαφέρονταν για την αποαποικιοποίηση της Ρωσίας, τους προσέγγιζαν και τους παρείχαν οικονομική υποστήριξη. Όσον αφορά όμως αυτό το αυτοκρατορικό δίδαγμα, είναι η Νοβορόσια που μας το διδάσκει. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα της αυτοκρατορικής μας αυτοσυνειδησίας σε αυτή την ειδική στρατιωτική επιχείρηση ήταν δύο περιπτώσεις που μου έκαναν αρκετά μεγάλη εντύπωση. Η πρώτη είναι όταν παιδιά και γυναίκες κρύφτηκαν σε υπόγεια στη Μαριούπολη και αφού βγήκαν από τα υπόγεια είπαν τα εξής  "Καθόμασταν στα υπόγεια και ξαφνικά ακούσαμε το "Allahu Akbar" και αμέσως καταλάβαμε ότι οι Ρώσοι επιτέλους έρχονται". Αυτό είναι ένα παράδειγμα ενός εντελώς ευρασιατικού συνόρου, ένα παράδειγμα μιας απόλυτης αυτοκρατορίας. Η αυτοκρατορία έρχεται, η αυτοκρατορία "αναπνέει", αυτό άκουσαν αυτοί οι άνθρωποι. Το δεύτερο επεισόδιο που μου έρχεται στο μυαλό έλαβε χώρα στο Λισιτσάνσκ, όταν οι πολεμιστές μας έλεγαν "Λιούμπο, μπράτσι, Λιούμπο! Ο Αχμάτ είναι δύναμη!" (ένωσαν τα λόγια ενός γνωστού παραδοσιακού κοζάκικου τραγουδιού που σημαίνει "Ωραία, αδέρφια, ωραία" με ένα σύνθημα των Τσετσένων που αποτίει φόρο τιμής στον ηγέτη της Δημοκρατίας Αχμάτ Καντίροφ). Οι τσετσενικές και ρωσικές μονάδες, οι μονάδες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, στην πραγματικότητα, πλαστογράφησαν αυτό το ρητό στο απελευθερωμένο Λισιτσάνσκ. Αυτό είναι αυτό που ονομάζω αυτοκρατορική σκέψη. Κατά συνέπεια, το να επιμένουμε στην οπτική ενός Ρώσου εθνικιστή, δεδομένου ότι υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις που οι Ρώσοι δεν πολεμούν μόνοι τους, αλλά πολεμάμε ως μια τεράστια ενιαία επίθεση, είναι έγκλημα και πράξη δολιοφθοράς, στα μάτια μου. Είμαστε όλοι Ρώσοι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι επίσης Ρώσοι.  Δηλαδή, οποιαδήποτε (εθνικιστική) σκέψη τώρα, μια επιστροφή στον ρωσικό εθνικισμό κατά τη διάρκεια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, κατ' αρχήν, είναι αν όχι βλακεία (που μπορεί να συμβαίνει), τότε μια πράξη σαμποτάζ, ειδικά αν πρόκειται για μια σκόπιμη και συνειδητή επιλογή.

Το δεύτερο μάθημα είναι ότι η ταυτότητά μας είναι ευρασιατική και αυτοκρατορική. Ως γεγονός, αυτό είναι πολύ κοντά σε αυτό που έχω ήδη πει. Δηλαδή, είμαστε ακριβώς η αυτοκρατορία, είμαστε ακριβώς η Ευρασία.

Το τρίτο μάθημα είναι η κατάληψη της μεθορίου. Εγκαταλείπουμε τις εθνικές γλώσσες, μεταβαίνουμε σε μια αυτοκρατορική γλώσσα με τις διαλέκτους της. Είμαι λίγο εξοργισμένη με την κατάσταση που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα κανάλια μας στο Telegram ή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, επειδή δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουμε ακόμα κανένα κανάλι που να εκπέμπει στα ουκρανικά και να μεταφέρει τα μηνύματά μας στον ουκρανικό πληθυσμό. Αυτή είναι η γλώσσα μας. Αυτή είναι η γλώσσα που έχουμε κάθε δικαίωμα να μιλάμε. Ο Akim Apachev στο υπέροχο τραγούδι του Pliva kacha, ένα ριμέικ μιας ρωσικής μπαλάντας, το υποστηρίζει. Εκεί υπάρχουν οι εξής στίχοι: "Ο Ρούσβας είναι ο πιο δυνατός... "τώρα αναλαμβάνω τη γλώσσα σας". Αυτή είναι η νοοτροπία ενός αληθινού αυτοκράτορα. Αλλά για κάποιο λόγο δεν καταβάλλουμε αρκετή προσπάθεια για να οικειοποιηθούμε αυτή τη γλώσσα. Έχουμε κάθε δικαίωμα να το κάνουμε. Ή γιατί, για παράδειγμα, δίνουμε τόσο λίγη προσοχή στη λευκορωσική γλώσσα; Αγαπώ πολύ τη Λευκορωσία. Ειδικά αφότου βυθίστηκα στον πολιτισμό της, αφότου άρχισα να τη μελετώ. Γνωρίζουμε ελάχιστα για τη γλώσσα της, παρόλο που υπάρχουν πολλές λέξεις που, στην πραγματικότητα, είναι μια πολύ παλιά μορφή ρωσικών λέξεων. Για παράδειγμα, "dabranach". Ή το "maladzeychyna" είναι το "molodets".  Δηλαδή, υπάρχουν πολλά λεξιλόγια που πρέπει επίσης να μελετήσουμε. Αυτά, ίσως, είναι μερικές φορές ακόμη πιο κοντά στην εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα. Τέτοια παραμέληση για τους αδελφούς μας στη μεθόριό μας είναι αδικαιολόγητη. Επιστρέφοντας στο τραγούδι του Akim Apachev που τραγουδιέται στα ουκρανικά. Είναι υπέροχο, αλλά τι θα ακολουθήσει; Που βρίσκονται άλλα έργα σε αυτή τη γλώσσα; Πού είναι η σκέψη; Σκεφτόμαστε ότι η ουκρανική γλώσσα είναι γενικά μια υπογλώσσα. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Είναι μια αληθινή γλώσσα. Απλά προσπαθήστε να μεταφράσετε και να διαβάσετε κάτι σε αυτήν χωρίς λεξικό. Θα αποτύχετε.  Πρέπει να τη μελετήσουμε. Μετά πρέπει να περάσουμε στην αυτοκρατορική γλώσσα με τις διαλέκτους της.

Παρεμπιπτόντως, μου είπε επίσης μια ενδιαφέρουσα ιστορία ένας υψηλόβαθμος στρατιωτικός που καταγόταν από εκείνη την περιοχή. Είπε: "Και ξαφνικά τον πλησίασα και άρχισα να του μιλάω σε τέλεια ουκρανική γλώσσα. Με ρώτησε,

Γιατί μιλάτε ουκρανικά; Δεν είναι απαγορευμένη γλώσσα στη Ρωσία;

Του απάντησα: Φυσικά και όχι. Τίποτα τέτοιο δεν είναι απαγορευμένο εδώ, γιατί είναι και η δική μας γλώσσα".

Εκείνος ο Ουκρανός κρατούμενος έμεινε έκπληκτος και στη συνέχεια μοιράστηκε πολλά ενδιαφέροντα μυστικά, επειδή αυτοί οι δύο στρατιώτες δημιούργησαν με κάποιο τρόπο μια σύνδεση. Εννοώ ότι συνειδητοποίησαν ότι ανήκαν στον ίδιο κόσμο, αλλά είναι τεχνητά χωρισμένοι. Αυτός ο κρατούμενος έκανε τελικά μετάνοια. Δεν ήταν ο Volyna, αλλά του ίδιου βαθμού μαζί του. Έτσι, έλαβε χώρα ένα τέτοιο επεισόδιο.

Και, τέλος, το τέταρτο μάθημα της αυτοκρατορίας, των συνόρων είναι ότι μπορούμε να ζήσουμε αυθεντικά χάρη στη μεθόριο. Θα μπορούσατε να το θέσετε ως εξής – δοκιμάστε το με αυθεντικό τρόπο. Αυτά μπορεί να ακούγονται σαν μεγάλα λόγια, αλλά είναι η Νοβορόσια που μας διδάσκει αυτό το μάθημα. Η παραμονή εκεί μόνο για μια εβδομάδα διδάσκει τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος. Η Νοβορόσια είναι ο τόπος όπου οι νεκροί ζουν μαζί με τους ζωντανούς. Κάποιος σκοτώνεται εκεί, κάποιος θάβεται. Είναι μικροί και μεγάλοι, νέοι και ηλικιωμένοι, ήρωες και όχι απόλυτα ήρωες, αυτοί που είναι στα πρόθυρα της επίθεσης και αυτοί που βρίσκονται στα μετόπισθεν. Βλέποντάς τους συναντά κανείς την αυθεντική ύπαρξη. Όταν το εχθρικό πυροβολικό βομβαρδίζει τις πόλεις, ακούς όλες αυτές τις εκρήξεις 50 χιλιόμετρα μακριά και συνειδητοποιείς τι είναι η ζωή και ότι πρέπει να συνεχίσεις να ζεις κάπως.  Η μελαγχολία δεν στέκεται πουθενά κοντά στο πένθος για το νεογέννητο μωρό που πεθαίνει από τις βόμβες στη Νοβορόσια. Πώς τολμάμε να μένουμε άπραγοι εδώ όταν εκεί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το θάνατο κάθε μέρα κανονικά θάβοντας τα θύματα και πενθώντας; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Νοβορόσια μεταξύ πολλών άλλων μας διδάσκει να βιώνουμε τη ζωή και το θάνατο.  Είναι δύσκολο να το εκφράσω με λόγια. Αξίζει να έρθει κανείς εκεί και να το δει με τα ίδια του τα μάτια.  Μπορεί κανείς να πάει εκεί ως δημοσιογράφος, ως στρατιωτικός ή ως εθελοντής σε ανθρωπιστικές οργανώσεις. Μπορούμε να συζητήσουμε όλες τις επιλογές, αν κάποιος ενδιαφέρεται. Στην πραγματικότητα, παρακολουθώ τώρα ενεργά το έργο του φίλου μου από το βιβλιοπωλείο Listva, του Dima Bystrakov, ο οποίος παρέχει πολύ σοβαρή βοήθεια στους στρατιωτικούς, όπως η διανομή κιτ πρώτων βοηθειών.

Εν πάση περιπτώσει, μου φαίνεται ότι η επανένωση με τη Νοβορόσια είναι ένα κρίσιμο βήμα. Παρεμπιπτόντως, ο Ήλιος του Βορρά, το ευρασιατικό πολιτιστικό μας κέντρο που εδρεύει στην Αγία Πετρούπολη, σχεδιάζει να διοργανώσει συνέδρια για φιλοσόφους και διανοούμενους στη Νοβορόσια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι αυτή η μεθοριακή σκέψη, οι Μεθοριακές Σπουδές, πρέπει να αναπτυχθούν, να βελτιωθούν και να μελετηθούν. Πρέπει να σκεφτούμε με τους ίδιους όρους όχι μόνο για τη Νοβορόσια, αλλά και για περιοχές όπως το Καζακστάν ή τη Λευκορωσία. Έχουμε ξεχάσει εντελώς τους Λευκορώσους. Εννοώ ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα για την ταυτότητά τους. Ούτε για την ουκρανική ταυτότητα γνωρίζουμε πολλά, εκτός από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τον ναζισμό εκεί. Αντιθέτως, νομίζω ότι για να υπάρχουμε και να εκπροσωπούμε την Ευρασιατική Ένωση Νέων, πρέπει να είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε σε όλους ποια είναι η ουκρανική ταυτότητα, ποιος είναι ο Dmytro Dontsov και σε ποιες βάσεις θεμελιώθηκε ο εθνικισμός του. Πρέπει να απαντήσουμε και να λογοδοτήσουμε, αν είμαστε Ευρασιάτες και υπερασπιζόμαστε την Αυτοκρατορία, τι είναι, για παράδειγμα, το "tuteishya" (ένας λευκορωσικός όρος που κυριολεκτικά σημαίνει "ντόπιος" ή "τοπικός λαός" και χρησιμοποιείται από τους Λευκορώσους για να ξεχωρίζουν από τους Πολωνούς ή τους Ρώσους). Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα ποια είναι η ταυτότητα των Λευκορώσων. Ακόμη και οι ίδιοι οι Λευκορώσοι πέφτουν κατά καιρούς σε αδιέξοδο όταν αρχίζουν να μιλούν για το ποιοι είναι. Αλλά στον πολιτισμό τους, υπάρχουν εξαιρετικά έξυπνες κατηγοριοποιήσεις για να βγάλουν κάποιο νόημα. Εμείς δεν το κάνουμε αυτό. Χάνουμε κατά κάποιο τρόπο σε κάποια πιο λεπτά νοήματα, όπως μας φαίνονται, και απλά τα αγνοούμε. Όσο περισσότερο έχουμε αυτή την αδαή στάση, τόσα περισσότερα μπορούμε να χάσουμε από την αυτοκρατορία μας. Στην πραγματικότητα, πρέπει να συγχρονιστούμε με την "αναπνοή" της αυτοκρατορίας και να αναπνεύσουμε επίσης, δηλαδή να αναπτύξουμε και αυτή την αυτοκρατορία. Αν δεν αναπνεύσουμε, η αυτοκρατορία στην πραγματικότητα θα συρρικνωθεί.

Παρεμπιπτόντως, είναι ενδιαφέρον ότι αν εξετάσουμε τη ρωσική ιστορία, την ιστορία της ρωσικής αυτοκρατορίας, αυτή θα μπορούσε και να συρρικνωθεί και να εκπνεύσει. Αυτές οι συγκεκριμένες κινήσεις είναι οι κινήσεις αυτής της ίδιας της συνοριακής αναπνοής.

Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τι είναι η μεθόριος και πώς αυτή η μεθόριος εκδηλώνεται στην ιστορία, ιδιαίτερα στην ιστορία μας. Είναι ζωτικής σημασίας να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που βλέπουμε τώρα στη Νοβορόσια είναι μία μεθόριος, δεν είναι σύνορο. Το σύνορο ήταν η Κριμαία. Τότε επικρατούσε μια αυστηρή νοοτροπία έθνους-κράτους. Τώρα έχουμε μια αυτοκρατορική νοοτροπία. Κατά συνέπεια, πρέπει να οικοδομήσουμε αυτή την αυτοκρατορία.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω λίγα λόγια για την Ευρασιατική Ένωση Νέων. Είμαι μέλος της από την ίδρυσή της το 2005. Βασικά, αυτό το κίνημα είχε πάντα να κάνει με την κατανόηση της αυτοκρατορίας και τη διαμόρφωση της φιλοσοφίας της αυτοκρατορίας. Παραδόξως, η Κατήχηση που εκδόθηκε το 2006 αντανακλά όλα τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή. Υπήρχε η ιδέα της μεθορίου, η δυνατότητα της Ρωσίας να αποκτήσει υποκειμενικότητα και η μεθοριακή αυτοκρατορική σκέψη, συγκεκριμένα η Ευρασιατική. Ως εκ τούτου, η Ευρασιατική Ένωση Νέων είναι μπροστά από την εποχή. Όλες αυτές οι διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα τώρα είχαν ήδη προβλεφθεί, εκπονηθεί και προετοιμαστεί από εμάς. Πολλές από τις τοπικές αρχές της Νοβορόσια το 2014, όντας στη μεθόριο, ήταν τα ενεργά μέλη της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων.

Έτσι, έχουμε μια μεγάλη αποστολή· να αναπνεύσουμε με αυτή την αυτοκρατορία, να γίνουμε αυτή η αυτοκρατορία, να πραγματοποιήσουμε μια τέτοια αναπνευστική λειτουργία. Σε γενικές γραμμές, η αποστολή μας είναι να ενθαρρύνουμε αυτή την αναπνοή. Η Ευρασιατική Ένωση Νέων δεν είναι "στα δεξιά" ή "στα αριστερά" κάποιων πολιτικών. Είμαστε απλώς πιο έξυπνοι, δηλαδή μπορούμε να διαφωνήσουμε με την "αριστερή πτέρυγα", με τη "δεξιά πτέρυγα", ή μπορούμε να είμαστε υπεράνω της διαφωνίας.

Αυτό, παρεμπιπτόντως, είναι ένα χαρακτηριστικό της μετα-πολιτικής. Η μεταπολιτική είναι ένας τέτοιος όρος στη Γαλλία που χρησιμοποιείται από τη γαλλική "Νέα Δεξιά". Σημαίνει εργασία στην ιδεολογική σφαίρα, όπου δεν υπάρχει αντίθεση αριστερής και δεξιάς πτέρυγας, αλλά όπου υπάρχει ένας χώρος ιδεών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Μπενουά αποκαλεί τον εαυτό του ιστορικό των ιδεών. Και στην πραγματικότητα, αυτή η απομάκρυνση από τις στιγμιαίες και διαχρονικές διαμάχες μαζί με την εστίαση στην αιωνιότητα είναι πολύ σημαντική. Οι σύγχρονοι "δεξιοί" και "αριστεροί" σκέφτονται με όρους συνόρων, διαφωνώντας για το πού είναι το σύνορο και πού πρέπει να το τραβήξουμε. Οι Ευρασιάτες, από την άλλη πλευρά, σκέφτονται με όρους μεθορίου. Μπορεί κανείς να σκέφτεται με όρους συνόρων όχι μόνο γεωγραφικά μιλώντας, όταν λέμε "η περιοχή του Πέσκι είναι δική μας και η αυτοκρατορία θα εξαπλωθεί περαιτέρω", αλλά μπορεί κανείς να σκέφτεται με αυτούς τους όρους και φιλοσοφικά. Υπάρχουν δύο τύποι σκέψης: η αναλυτική σκέψη που διασπά, διαιρεί σε υποκείμενο και αντικείμενο, χωρίζει τα πάντα σε άτομα∙ και η σκέψη που απορροφά τα πάντα, δηλαδή η περιεκτική σκέψη, η αυτοκρατορική σκέψη, η αυτοκρατορική φιλοσοφία.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να συνοψίσω. Μου φαίνεται ότι τώρα δεν βρισκόμαστε απλώς στο στρατόπεδο της Ευρασιατικής Σχολής Σκέψης, αλλά βρισκόμαστε στο πιο σημαντικό σημείο της ιστορίας. Αυτό που συμβαίνει σήμερα έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Οι πιο σημαντικές κατευθύνσεις θα συζητηθούν εδώ. Πρέπει να εκτελέσουμε την αναπνοή. Ας είναι λίγο τεχνητή για την αυτοκρατορία μας κατά καιρούς∙ ένα είδος υποβοηθούμενης αναπνοής για την αυτοκρατορία, αλλά και πάλι. Μετά την υποβοηθούμενη αναπνοή, κάποια στιγμή, αν ένας άνθρωπος προορίζεται να ζήσει, αναπνέει με όλο του το στήθος, αναστενάζει και συνεχίζει να ζει. Εμείς πρέπει να βοηθήσουμε την αυτοκρατορία στην αναπνοή της με την ευφυΐα, την ειδίκευση, τη φιλοσοφία ή το στρατιωτικό μας καθήκον.  Παρεμπιπτόντως, όσον αφορά την ειδίκευση, συνιστώ σε όποιον θέλει να αναπτύξει την ειδίκευσή του να τηρεί ημερολόγιο κάθε μέρα. Εννοώ όχι ένα συνηθισμένο ημερολόγιο, αλλά ένα ημερολόγιο με φιλοσοφική και πολιτική εστίαση. Τα κανάλια του Telegram μπορούν να βοηθήσουν στο να μένετε ενήμεροι. Το καθήκον μας είναι να είμαστε ενήμεροι και να αναλύουμε τα τρέχοντα γεγονότα. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι το Πακιστάν υπέγραψε συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Τουρκία. Πρέπει να αναρωτηθούμε: τι σημαίνει αυτό από στρατηγικής άποψης; Τι είναι στην πραγματικότητα η ευρύτερη Μέση Ανατολή; Τι είναι το σχέδιο των Σούφι, τέλος πάντων; Ποιοι είναι οι Σούφι; Ποια είναι η σχέση του Ερντογάν με το τάγμα Naqshbandi, για παράδειγμα;

Περνώντας στο πρακτικό μέρος, συνιστώ ανεπιφύλακτα να ξεκινήσετε ένα κανάλι στο Telegram ή να γράφετε αναρτήσεις στο VKontakte. Στην πραγματικότητα, ενθαρρύνω όλους να ενταχθούν στο δίκτυό μας. Έχουμε ήδη ένα μικρό δίκτυο καναλιών Telegram που διαχειρίζομαι εγώ και τα μέλη της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων. Εκεί μπορούμε να κάνουμε συζητήσεις. Αργότερα θα πρέπει να βοηθήσουμε την αυτοκρατορία μας να αναπνεύσει μόνη της. Η εργασία των ειδικευμένων εμπειρογνωμόνων είναι μεγάλης σημασίας για να συμβεί αυτό. Εγώ η ίδια συμμετέχω σε διάφορες πολιτικές τηλεοπτικές εκπομπές πιο συχνά αυτές τις μέρες. Αν κάποιος από εσάς θα ήθελε να εμφανιστεί κι αυτός στην οθόνη, παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου. Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος θέλει να διαπρέψει στη δημόσια ομιλία, συνιστώ ανεπιφύλακτα τη σχολή ρητορικής του Zhar Volokhvin, του ηγέτη μας της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων. Οι άνθρωποι συχνά ρωτούν ποιους ειδικούς προτείνω να ακολουθήσουν. Μπορούμε επίσης να εξασκηθούμε μαζί σας στη δημόσια ομιλία στο ραδιόφωνο της Ευρασιατικής Ένωσης Νέων για αρχή. Ο Zhar είναι επίσης υπεύθυνος για το ραδιοφωνικό μας πρόγραμμα. Στη συνέχεια μπορούμε να απευθυνθούμε σε ευρύτερο ακροατήριο.

Χθες άκουγα πολιτικούς επιστήμονες, οι οποίοι φαίνονταν να είναι απολύτως πρωτοπόροι πατριώτες της ρήξης πριν από την ειδική στρατιωτική επιχείρηση, και σκεφτόμουν ότι όλα αυτά είναι τόσο βαρετά και ανιαρά. Τώρα λαχταράμε για νέα νοήματα. Έχετε παρατηρήσει ότι σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, στα μέσα ενημέρωσης, υπάρχουν, ως επί το πλείστον, πολεμικοί ανταποκριτές που σχολιάζουν τα τρέχοντα γεγονότα; Κοιτάξτε, πόσοι από αυτούς βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας! Επιπλέον, ορισμένοι πολεμικοί ανταποκριτές θεωρούνταν παρίες πριν από την ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Τους θεωρούσαν επικίνδυνους πολεμοκάπηλους και απειλή για την κοινωνία μας. Κατά κανόνα, οι άνθρωποι που πήγαν στη Νοβορόσια δεν προσκαλούνταν στις τηλεοπτικές εκπομπές. Ωστόσο, τώρα είναι στο κυρίαρχο ρεύμα, τώρα είναι στην ατζέντα, τώρα είναι στο επίκεντρο. Τώρα αυτό το παράθυρο Overton μετατοπίζεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να δράσουμε τώρα. Είναι η μόνη ευκαιρία να κάνουμε τη διαφορά. Θα αποτύχουμε, αν σιωπήσουμε, αν δεν γράψουμε. Έχετε ήδη έρθει στην Ευρασιατική Ένωση Νέων, πράγμα που σημαίνει ότι ήδη ξέρετε πώς να γράφετε και να μιλάτε. Είμαι σίγουρη γι' αυτό. Επιπλέον, θέλετε να σώσετε τη χώρα σας. Για τους λόγους αυτούς πρέπει να εμπλακείτε, πρέπει να δράσετε, να κάνετε ό,τι μπορείτε. Αν είστε καλός στη ζωγραφική ή αν είστε ταλαντούχος γλύπτης, τότε, σας παρακαλώ, να είστε δημιουργικοί όσο μπορείτε. Έχουμε έναν ταλαντούχο γλύπτη μεταξύ των καλεσμένων μας, ο οποίος έχει δημιουργήσει έργα εμπνευσμένα από τον Ιούλιο Έβολα, τον Ρενέ Γκενόν, τον Αλεξάντερ Ντούγκιν. Έφτιαξε γλυπτά όλων των ηγετικών μας μορφών.

Σ' αυτό το σημείο, νομίζω ότι θα σταματήσουμε για σήμερα. Αν έχετε οποιεσδήποτε ερωτήσεις σχετικά με τη διάλεξη, μη διστάσετε να ρωτήσετε. Λοιπόν, θα μείνω εδώ για αυτές τις δύο ημέρες και είμαι έτοιμος να [απαντήσω] αν κάποιος έχει κάποια ειδική [ερώτηση].

Ερώτηση από το ακροατήριο: Γεια σας. Αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να συγκρίνουμε, για να το πω έτσι, να κάνουμε μια αναλογία, μεταξύ της μεθοριακής σκέψης και της συνοριακής σκέψης, σαν να πρόκειται για μια σύγκριση μεταξύ του στατικού και του δυναμικού και, κατά συνέπεια, της ιδέας του κράτους ως υπεράνθρωπου; Για παράδειγμα, υπάρχει μια ανθρώπινη μεταφορά του κράτους. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, θα μπορούσε κανείς να πάρει τη διχοτομία του Νίτσε για τον τελευταίο άνθρωπο, που θέλει να παγώσει στη στατικότητα, και τον υπεράνθρωπο, που θέλει να μην παγώσει αλλά να είναι δυναμικός. Και κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει το σύνορο από τα σύνορα. Είναι δυνατόν;

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Ακριβώς, μια όμορφη σύγκριση. Πράγματι, ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να υπερβούμε. Αυτή η υπέρβαση, αυτή η ίδια η διαδικασία, είναι η σκέψη της μεθορίου. Ο άνθρωπος είναι ένα βέλος που ρίχνεται στην άλλη όχθη. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή της ρίψης, δεν υπάρχει ακόμη τελικός προορισμός, δηλαδή, δεν είναι ένα βέλος που έχει καταλήξει σε κάποιο σημείο της άλλης όχθης, είναι ένα βέλος που ρίχνεται στην άλλη όχθη. Και αυτή η "άλλη όχθη" και η σκέψη με όρους αυτού του ενδιάμεσου κόσμου είναι ακριβώς η σκέψη της μεθορίου.  Μια πολύ ακριβής σύγκριση, παρεμπιπτόντως. Οι Μεθοριακές Σπουδές μπορούν να θεωρηθούν και να ληφθούν ως μια μεθοδολογία όχι μόνο για την κατανόηση των διαδικασιών ειδικών στρατιωτικών επιχειρήσεων με όρους γεωγραφίας. Οι Μεθοριακές Σπουδές μπορούν επίσης να εφαρμοστούν στη σκέψη, δηλαδή μπορεί κανείς να σκεφτεί μεθοριακά. Είναι ακριβώς το νιτσεϊκό δόγμα του υπερανθρώπου, το δόγμα της αφύπνισης, που μιλάει για αυτήν τη μεθόριο. Θέλω να πω, από τη δική μου οπτική γωνία, η αναλογία σας είναι απολύτως έγκυρη. Σας ευχαριστώ. Έχει κανείς άλλος ερωτήσεις; Ναι, Σάσα.

Ερώτηση από το ακροατήριο: Ο προηγούμενος ομιλητής πήρε τα λόγια από το στόμα μου. Ντάσα κοίτα. Σας ευχαριστώ για την πιο ενδιαφέρουσα ομιλία. Η ερώτησή μου είναι, πώς μπορεί αυτό να συσχετιστεί, γενικά, με τις έννοιες του Haushofer για τα σύνορα; Σύμφωνα με τον Karl Haushofer, γνωρίζουμε ότι τα σύνορα είναι πάντα κάτι δυναμικό, όχι μια γραμμή, αλλά μια kampfzone, δηλαδή μια ζώνη μάχης. Από την άλλη πλευρά, ο Haushofer αγαπά πολύ την έννοια της " μεθορίου ". Είναι σημαντικό γι' αυτόν να γεφυρώσει, αφενός, τη δυναμική και αυτή τη ζώνη μάχης εδώ. Από την άλλη πλευρά, γράφει ότι πρέπει να καλλιεργηθεί ακόμη κάποια αίσθηση του συνόρου, δηλαδή κάποιου είδους τάξης και διαχωρισμού, π.χ. του φίλου από τον εχθρό, χωρίς την οποία δεν θα ήταν δυνατή η πολιτική και η ίδια αυτή η δυναμική των συνόρων. Η προσέγγιση αυτή συνδυάζει τόσο τη δυναμική της ζώνης μάχης όσο και μια ορισμένη στατικότητα. Εξακολουθεί να υπάρχει ένας διαχωρισμός, ένας διαχωρισμός του "εμείς και αυτοί", "φίλος και εχθρός", "αυτό και εκείνο" που αποτελεί ένα είδος τάξης. Πώς μπορεί αυτό να ταιριάξει με την έννοια των συνόρων για την οποία μιλάτε;

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Ο Haushofer είχε όντως έναν λόγο για τα σύνορα. Διατηρούσε μάλιστα αυτό το μοτίβο ότι "στα σύνορα οι πόλοι σαπίζουν". Θεωρούσε ότι αυτά τα σύνορα που χαράσσονται μεταξύ των χωρών είναι τεχνητά και τα επέκρινε. Νομίζω ότι εκεί πρέπει να εφαρμοστούν ταυτόχρονα οι δύο μεθοδολογίες. Φαίνεται ότι είναι εντελώς αντίθετες, αλλά και οι δύο είναι βιώσιμες. Δηλαδή, η καρδιά της αυτοκρατορίας πρέπει πάντα να σκέφτεται με βάση την κατηγοριοποίηση "φίλος ή εχθρός" και, με αυτόν τον τρόπο, να υποθέτει πώς είναι δυνατόν να προχωρήσει σε αυτή την εχθρική περιοχή και, τελικά, να συγχωνεύσει αυτό το έδαφος. Μιλώντας για την περίπτωση της Νοβορόσια, για να φτάσουμε στη Νοβορόσια, στην πραγματικότητα, η στρατιωτική μας διοίκηση και η ιδεολογική μας διοίκηση πρέπει να γνωρίζουν τι είναι ο ολοκληρωμένος εθνικισμός. Είναι ο απόλυτος εχθρός. Μόνο τότε θα γίνει σαφές πώς να αλληλεπιδράσουμε με τη μεσαία περιοχή, με την ενδιάμεση. Γιατί αυτή η ζώνη εδώ είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Διότι αυτή η μεθοριακή ζώνη της Νοβορόσια δεν είναι σταθερή, και στην πραγματικότητα δεν μπορεί να χαραχθεί κανένα σύνορο εκεί. Ως εκ τούτου, νομίζω ότι είναι απαραίτητο να συνδυάσουμε τις δύο προσεγγίσεις, από τη μία πλευρά, τη μεθοριακή σκέψη, από την άλλη πλευρά, αυτή την οπτική "φίλου- εχθρού". Αλλά και πάλι, τι είναι ένας "μισός φίλος" και ένας "μισός εχθρός"; Αυτό είναι το ερώτημα αν υπάρχει μια τέτοια έννοια στη γεωπολιτική. Ένα ενδιαφέρον θέμα που πρέπει να αναπτυχθεί είναι ο τρόπος με τον οποίο η γεωπολιτική σκέφτεται με όρους μεθορίου.

Ερώτηση από το ακροατήριο: Πόσο σχετικό είναι, κατά τη γνώμη σας, το γεγονός ότι η ιστορία της Νοβορόσια τον 18ο αιώνα είναι μια μεθόριος στην πιο καθαρή της μορφή; Εννοώ ότι πρόκειται για την ανακατάληψη του Άγριου Πεδίου από τη Ρωσία, από τους Ρώσους; Σε ποιο βαθμό αυτή η ιστορική πτυχή μπορεί να είναι χρήσιμη τώρα, στον 21ο αιώνα; Ακόμη το σκέφτομαι, αλλά μου ήρθε μόνο αυτό το ερώτημα και όχι μια απάντηση. Θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση, ένας άλλος τομέας συλλογισμού. Τώρα μπορώ μόνο να πω ότι την Τετάρτη στο βιβλιοπωλείο Listva στη Μόσχα, θα γίνει μια διάλεξη από τον φίλο μου, έναν ιστορικό. Η διάλεξη θα είναι αφιερωμένη στην εμπειρία της μεθορίου στην ιστορία, δηλαδή πώς εξελίχθηκε η Ρωσική Αυτοκρατορία καθώς μπήκε σε αυτόν τον χώρο. Και νομίζω ότι θα μπορέσει να το περιγράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια και νόημα από ιστορικής άποψης. Ως εκ τούτου, σας προσκαλώ σε αυτή τη διάλεξη. Η ηχογράφησή της μπορεί επίσης να είναι διαθέσιμη αργότερα.

Ερώτηση από το ακροατήριο: Πώς μπορείτε να περιγράψετε έναν γιατρό που εργάζεται στη μεθοριακή ζώνη; Εννοώ την εικόνα του.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Φαντάζομαι έναν τέτοιο γιατρό όπως είστε εσείς, να γνωρίζει τη φιλοσοφία της ιατρικής, να διαβάζει φιλοσοφικές πραγματείες∙ ένα άτομο που κάνει ερωτήσεις σχετικά με τον Παράκελσο και την αρχαία ιατρική. Ακριβώς έτσι. Συγγνώμη για τη διακοπή, συνεχίστε. Λοιπόν, αυτό που εννοώ δεν είναι έκκληση να πάτε επειγόντως στη Νοβορόσια. Είναι ακριβώς ο τύπος του γιατρού που πρέπει να βρίσκεται εκεί. Ξέρετε, θα μοιραστώ μια ιστορία που άκουσα από τον Dmitry Steshin, πολεμικό ανταποκριτή της Komsomolskaya Pravda. Είπε για το ταξίδι του από το Ντονέτσκ στο Ροστόφ με στρατιώτες στην αρχή της ΕΣΕ. Είπε: "Ο Τζέσινγκ είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο: " Έβαλα στο Finis Mundi το επεισόδιο για το Parvulesco. Το ακούγαμε και είχαμε ένα καλό ταξίδι". Είπαν ότι: "Ο κόσμος είναι πολύ καλός, αλλά ο κόσμος είναι πολύ καλός: "Τι παράξενη και ενδιαφέρουσα συζήτηση. Γιατί δεν μας το έδειξες αυτό πριν, Ντίμα;". Αυτό θα έπρεπε να είναι ένας πολεμικός ανταποκριτής. Το ίδιο και ο Vladlen Tatarksy, που περπατάει κατά μήκος της γραμμής του μετώπου στο Πέσκι και μιλάει γι' αυτούς που καταλαμβάνουν τους στάβλους, παραθέτοντας ένα βιβλικό κείμενο. Ή ο Semen Pegov, ο οποίος ξαφνικά βγάζει κάποιο παραδοσιοκρατικό συμπέρασμα στην ομιλία του. Αυτοί είναι οι πολεμικοί ανταποκριτές. Αυτό θα έπρεπε να είναι.

Πώς θα έπρεπε να είναι οι γιατροί; Λοιπόν, σε γενικές γραμμές, οι γιατροί που έχουν ήδη πάει εκεί, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Θέλω να πω, ένας στρατιωτικός δεν χρειάζεται να διαβάζει Ernst Junger για να είναι στρατιωτικός. Ένας στρατιωτικός είναι ο Γιούνγκερ, απλά ο Γιούνγκερ, που είναι εντελώς ζωντανός στην αληθινή, αυθεντική του ύπαρξη. Είχαμε αυτή την ιδέα στον Ήλιο του Βορρά να πάμε, να πούμε στους στρατιωτικούς για τον Γιούνγκερ, να τους παρουσιάσουμε μια διάλεξη στο μέτωπο. Μετά συνειδητοποιήσαμε, ότι είναι καλύτερα να έρθουμε, να τους δώσουμε τσιγάρα, να τους πούμε απλώς ευχαριστώ και να ακούσουμε τι μας λένε. Όλα όσα έχουμε διαβάσει ή όλες οι ανούσιες εξηγήσεις μας που θα τους πούμε δεν είναι τίποτα. Ειδικά το να τους ευχηθούμε να "κρατήσουν".

Ξέρετε, αν πάτε στη Νοβορόσια, αυτό το " κρατήστε γερά" το ακούτε συνέχεια. Δεν υπάρχει λόγος να λέμε "κρατηστε" σε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι άνθρωποι με απίστευτη δύναμη. Μπορείτε να φέρετε μόνο ανθρωπιστική βοήθεια ή κάποια φάρμακα. Αυτό θα ήταν χρήσιμο. Αλλά, στην πραγματικότητα, ο αληθινός Γιούνγκερ είναι εκεί. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της ιατρικής, φυσικά, αν έχουν διαβάσει τον Παράκελσο και τους αρχαίους ιατρούς φιλοσόφους, έχουν ένα πλεονέκτημα. Και ο τρόπος που μιλήσατε σήμερα για τον Παράκελσο, για τη φιλοσοφία της ιατρικής, όταν περπατούσαμε μαζί σας... Αυτό είναι τέλειο για έναν γιατρό της μεθορίου, αλλά αυτό είναι ήδη μια τελευταία πινελιά αυτού που θα θέλαμε να έχουμε σε μια ιδανική αυτοκρατορία. Αλλά σε γενικές γραμμές, μπορείς απλά να είσαι γιατρός, να πας εκεί, και αυτό ήδη θα σε δικαιολογεί ως άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος που έχει χάσει το νόημα και αισθάνεται άσχημα, αν πάει εκεί, ανακτά αυτό το χαμένο νόημα.  Αυτή είναι η περιοχή που δίνει αυτό το νόημα, το νόημα της ζωής.  Παρεμπιπτόντως, εδώ είναι ο φίλος μας, μόλις επέστρεψε από τη Νοβορόσια. Πέρασε ένα μήνα εκεί, έτσι δεν είναι, Αλεξέι;

Αλεξέι: Ναι, αλλά δεν θέλω να σταθώ σε αυτό, θα προτιμούσα να συνεχίσουμε τη συζήτηση.  Μπορούμε να μιλήσουμε πολύ για το ποιος είναι ήδη εκεί, ποιος λείπει από εκεί και ούτω καθεξής. Σας ευχαριστώ πολύ για τη διαφωτιστική συζήτηση. Είπατε πολλά σημαντικά πράγματα. Η πιο συναρπαστική στιγμή για μένα συνδέθηκε με την "αριστερή πτέρυγα", αφού καταλαβαίνουμε ότι ο Μπενουά, ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο ευρασιατισμός αυτός καθαυτός, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θρυμμάτισαν και ακύρωσαν τη διχοτομία.  Παρ' όλα αυτά, αυτές οι δύο πτέρυγες εξακολουθούν να είναι παρούσες. Το λέω αυτό ως άτομο που επικοινωνεί με τους Αφρικανούς και γενικά κατανοεί την κατάσταση στον κόσμο. Μου φαίνεται ότι δεν πρέπει και δεν μπορούμε να ακυρώσουμε την "αριστερή πτέρυγα" ως ιδέα. Για να το θέσω ωμά, αν αυτά τα θέματα μειωθούν, απλοποιηθούν και ελαχιστοποιηθούν κατά κάποιο τρόπο, μετατρέπονται σε μια ατελείωτη οριζοντιότητα, αλλά και σε μια ατελείωτη καθετότητα. Τι πιστεύετε, τελικά, αυτό το θέμα του αυτοκρατορικού, το οποίο, βεβαίως, μας αφορά και, βεβαίως, πρέπει να υπάρχει... Με ποιο τρόπο θα πρέπει να παντρευτεί με τις ιδέες του Αντόνιο Γκράμσι; Ήταν ένας "αριστερός" φιλόσοφος που μιλούσε για την πολιτισμική ηγεμονία και την πολιτισμική νίκη. Ή πάρτε τον αγαπημένο μου José Buenaventura Durruti, ο οποίος επίσης επισκεπτόταν ανθρώπους από το μέτωπο και ρωτούσε για τον αναρχισμό. Τι γίνεται με την αναρχική Νοβορόσια; Ένας αναρχικός μπορεί να είναι και πατριώτης. Επιπλέον, ένας αναρχικός μπορεί να είναι και Ευρασιάτης. Υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί. Τι πιστεύετε, μπορεί η αριστερή ιδέα να παντρευτεί με τη δική μας ιδέα τώρα; Πώς μπορούν αυτά τα πράγματα να συνυπάρξουν; Δεν μπορούμε να το ακυρώσουμε αυτό. Όταν περνάμε μέσα από τη Νοβορόσια, καταλαβαίνουμε ότι είναι όλα κόκκινα. Είναι κόκκινο, είναι ένα κόκκινο αστέρι, σίγουρα. Το ίδιο και η Αφρική, η μισή Αφρική είναι κόκκινη.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Μπορεί κανείς να δει το Savior Not Made by Hands, το οποίο φέρνει ο Andrey Afanasiev με την ανθρωπιστική βοήθεια εκεί, αυτά τα χριστιανικά ορθόδοξα πανό. Το Υπουργείο Άμυνας παρέχει στους στρατιώτες εικόνες, αλλά την ίδια στιγμή, υπάρχει μια ηλικιωμένη κυρία με μια κόκκινη κομμουνιστική σημαία. Είναι ένα παράδοξο. Στην πραγματικότητα, η ευρασιατική αυτοκρατορία φιλοξενεί, περιλαμβάνει και σφυρηλατεί στον εαυτό της τόσο κόκκινους όσο και μη κόκκινους, τόσο "αριστερούς" όσο και "δεξιούς". Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του Ευρασιατισμού. Το ίδιο ισχύει και για τη Γαλλία, όπου ο Alain de Benoit, δεν ήταν "δεξιός". Πότε άρχισαν να τον δαιμονοποιούν γενικά και άρχισαν να τον αποκαλούν "Νέα Δεξιά"; Τη στιγμή που έκανε ένα γιγαντιαίο συνέδριο για την "αριστερή πτέρυγα", όπου ήρθαν εκπρόσωποι του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας και ένα σωρό "αριστεροί" διανοούμενοι. Μετά από αυτό, ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί ανέλαβε δράση και ξεκίνησε μια εκστρατεία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το1971, είπε, "αυτή είναι η Νέα Δεξιά, με νέο προσωπείο, τους μισούμε" απλά και μόνο επειδή ο Benoit μίλησε σε αυτό το "αριστερό" μέτωπο. Ο ίδιος δεν προέρχεται από τη "δεξιά", είναι υπεράνω όλων αυτών. Το ίδιο και ο Ευρασιατισμός, περιλαμβάνει την "αριστερή πτέρυγα". Είμαστε αναρχικοί, μυστικιστές αναρχικοί και γκραμσιστές ταυτόχρονα. Ο φιλόσοφος Αλέν ντε Μπενουά είπε ότι είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί ο "σωστός Γκραμσισμός". Για ποιο λόγο; Για να εξουδετερώσουμε τον Γκράμσι, να τον τοποθετήσουμε "άνωθεν", να τον μεταφέρουμε στη μεταπολιτική. Επομένως, πιστεύω ότι με αυτή την έννοια, ο Ευρασιατισμός είναι ο πιο έξυπνος από όλους. Το λέω γιατί παίρνουμε το καλύτερο από την "αριστερή πτέρυγα" και το καλύτερο από τη "δεξιά πτέρυγα". Απορρίπτουμε την "αριστερή" πολιτική, αλλά δεχόμαστε την "αριστερή" οικονομία. Απορρίπτουμε τη "δεξιά" οικονομία, αλλά δεχόμαστε τη "δεξιά" πολιτική.

Στην πραγματικότητα, οι ρίζες αυτής της ιδέας μπορούν να εντοπιστούν πίσω στο Εθνικό Μπολσεβίκικο Κόμμα. Αργότερα εξελίχθηκε στο Ευρασιατικό κίνημα, στην Ευρασιατική Ένωση Νέων. Επομένως, η ερώτηση που κάνατε είναι καλή. Ναι, πρέπει να σκεφτόμαστε τόσο ως "αριστεροί" όσο και ως "δεξιοί", διότι για εμάς δεν υπάρχει "αριστερά και δεξιά". Αυτό είναι που πιστεύω. Όσον αφορά τον αναρχισμό, είμαι ένας μυστικιστής αναρχικός. Υπάρχει μάλιστα ένα τέτοιο μανιφέστο από την Τατιάνα Γκορίτσεβα και τον αποθανόντα Ιγκόρ Ντουντίνσκι του μυστικιστικού αναρχισμού. Ναι, δεν δεχόμαστε την εξουσία, αλλά αναγνωρίζουμε ότι είναι αφιερωμένη στον Θεό τόσο πολύ που, ταυτόχρονα, Τον υπηρετούμε εδώ, και επομένως δεχόμαστε αυτή την εξουσία. Αυτό είναι ένα απόλυτο παράδοξο, η σκέψη του κοάν. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας, επειδή συχνά επικοινωνούμε με τους "δεξιούς" και τους "αριστερούς", και απλά δεν μπορούν να μας καταλάβουν. "Λοιπόν, είστε δεξιοί", λένε οι "αριστεροί". Και οι "δεξιοί" λένε: "Λοιπόν, εσείς είστε οι αριστεροί".

Αλεξέι: "Δεν βγάζει νόημα", λένε. "Ποια βασική στρατιωτική εκπαίδευση; Ποιος ευρασιατισμός; Είναι ανοησίες".

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Ναι, λένε επίσης: "Μας εξαπατάτε, πιθανόν απλώς προσπαθείτε να προσποιηθείτε ...".

Αλεξέι: Τους πρότεινα το θέμα του σχεδιασμού. Είναι πολύ σημαντικό, ξέρετε. Ξεκινάμε να συνεργαζόμαστε για το σχεδιασμό.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): (Η Ντάρια δείχνει το μπλουζάκι της).

Αλεξέι: Ναι. Επειδή, μου φαίνεται ότι στα εικαστικά, στα μέσα ενημέρωσης, δεν πρέπει να εμφανίζεται με κάποιον τρόπο μόνο το θεϊκό, δηλαδή μια ατελείωτη καθετότητα, αλλά και το οριζόντιο, το οποίο είναι λίγο κόκκινο. Το μέλλον, σωστά; Η μελλοντική Ευρασία πρέπει με κάποιο τρόπο να εμφανίζεται, μου φαίνεται. Η επανεκκίνηση του εικαστικού πρέπει επίσης να γίνει με κάποιο τρόπο. Αν και είναι ένα μικρό βήμα, είναι σημαντικό, κατά τη γνώμη μου.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Έχουμε τον Αλεξέι εδώ να φοράει ένα κόκκινο μπλουζάκι με ένα ευρασιατικό αστέρι. Έχουμε επίσης αυτά τα κόκκινα. Είχαμε κόκκινα πανό στο Κόκκινο Πάσχα το 2006, την πρώτη συνάντηση στην οποία συμμετείχα.

Ερώτηση από το ακροατήριο: Μπορώ να κλέψω την προσοχή σας για άλλο μισό λεπτό; Έτσι, όταν συνάντησα την έννοια των τριών λόγων, συνήθισα να απλοποιώ κάτι, προσπαθώντας να μη χάσω το νόημα. Ο Λόγος του Απόλλωνα είναι λευκός, ο Λόγος του Διονύσου είναι κόκκινος, ο Λόγος της Κυβέλης είναι μαύρος. Είναι τόσο απλό από άποψη οπτικής. Για να εξηγήσω αυτή την ιδέα των τριών λόγων, μου ήρθε η ακόλουθη εικόνα. Ένας αληθινός "Κόκκινος" έπρεπε να υποφέρει στον εμφύλιο πόλεμο: "Είμαι Κόκκινος, καταλαβαίνω την Κόκκινη αλήθεια μου, αλλά είμαι Ρώσος, βλέπω ότι ο Λευκός έχει τη δική του Ρωσική Λευκή αλήθεια". Ένας αληθινός λευκός είναι αυτός που κατάλαβε: "Είμαι Λευκός, είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός, δεν θα υποκλιθώ ποτέ στον Τρότσκι, αλλά καταλαβαίνω ότι οι Κόκκινοι έχουν τη δική τους Κόκκινη αλήθεια". Αυτοί είναι οι αληθινοί Κόκκινοι και οι αληθινοί Λευκοί. Εκείνος ο Κόκκινος που έβαλε τον Λευκό στον τοίχο και εκείνος ο Λευκός που έβαλε τον Κόκκινο στον τοίχο, στην πραγματικότητα δεν είναι Κόκκινος και δεν είναι Λευκός. Είναι και οι δύο μαύροι, οι οποίοι προσποιούνται ότι είναι είτε Κόκκινοι είτε Λευκοί για να νικήσουν και τους δύο. Λοιπόν, σε γενικές γραμμές, στο επίπεδο του πολιτικού ξεσηκωμού λειτουργεί, αλλά στο επίπεδο του φιλοσοφικού προβληματισμού, το αφήνω στους φιλοσόφους. Έτσι φαίνεται, έτσι δεν είναι; Σας ευχαριστώ.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Ναι, αυτό είναι απολύτως σωστό. Ναι, ξαφνιάστηκα από αυτούς τους "δεξιούς" ... Είχαμε πρόσφατα μια διαμάχη με Ρώσους εθνικιστές. Λένε: "Είμαστε Ρώσοι εθνικιστές, δεν ξέρουμε τι είναι ο ρωσικός λαός. Οι Ρώσοι είναι ένα έθνος". Εγώ τους λέω: "Οι Ρώσοι είναι Ρώσοι: "Αυτός είναι ο λαός. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, αλλά οι Ρώσοι είναι λαός. Απλά αντικαταστήστε μια έννοια του "έθνους" με την έννοια του "λαού", και εσείς και εγώ θα είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Έλα, άνοιξε τα μάτια σου στην πραγματικότητα". Είναι άχρηστο. Σε γενικές γραμμές, αυτός ο διάλογος είναι καταδικασμένος. Θα ήθελα να πω ότι υπάρχει μια τέτοια ιδέα για την Ευρασιατική Ένωση Νέων... Πρέπει να σχεδιάσουμε κάποιου είδους κάρτες για παιδιά, ίσως πολύ απλές. Με τη βοήθεια τέτοιων καρτών, μπορούμε να εξηγήσουμε τι είναι ο Ευρασιατισμός και πώς διαφέρει από τον εθνικισμό, τι καλό μπορεί να βρεθεί στην "αριστερή πτέρυγα" και τι καλό μπορεί να βρεθεί στη "δεξιά πτέρυγα". Προτείνω ότι οι εθελοντές μπορούν να σχηματίσουν μια ομάδα εργασίας και να φτιάξουν κάρτες όπως αυτή για να εξηγήσουν με σαφήνεια. Συμφωνώ ότι το βιβλίο "Εθνοκοινωνιολογία" του Αλεξάντερ Ντούγκιν ή άλλα μακροσκελή κείμενα δεν είναι τόσο αποτελεσματικά. Οι άνθρωποι είναι πολύ τεμπέληδες για να τα διαβάσουν. Ο Αλεξάντρ τα έχει διαβάσει, και κάποιοι άλλοι τα έχουν διαβάσει. Οι υπόλοιποι δεν τα έχουν διαβάσει, αλλά αρχίζουν να ασκούν κριτική. Λοιπόν, αν δεν μπορείτε να το διαβάσετε, τότε θα σας προσεγγίσουμε, θα σας δείξουμε αυτές τις κάρτες για παιδιά, όπως για τα επτάχρονα. Λοιπόν, ας το κάνουμε αυτό. Ας το κάνουμε αυτό, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό. Το ίδιο πράγμα με τους "αριστερούς". Γιατί οι αριστεροί είναι καλοί; Μια ευρασιατική απάντηση. Γιατί οι "αριστεροί" είναι κακοί; Μια ευρασιατική απάντηση.

Ερώτηση από το κοινό: Ακούγεται σαν τον Νίτσε, ε; Θέση-αντίθεση. Και η ίδια η επίλυση των αντιφάσεων σύμφωνα με τη διαλεκτική εναπόκειται στον καθένα από εσάς. Σωστά; Θα ήθελα επίσης να πω κάτι για τους εθνικιστές και για τη μοναδικότητα του ευρασιατισμού. Μια σκέψη ήρθε στο μυαλό μου μετά από αυτά που είπατε. Λέτε ότι ο Ευρασιατισμός διαφέρει από οτιδήποτε άλλο στο ότι διαγράφει την αντίθεση "αριστερά-δεξιά". Και στην πραγματικότητα, το "αριστερά-δεξιά" είναι μια διχοτόμηση˙ είναι σαν το γιν και το γιανγκ, κατά κάποιον τρόπο. Δηλαδή, το "αριστερά" δεν μπορεί να είναι "δεξιά", το "δεξιά" δεν μπορεί να είναι "αριστερά". Στην πραγματικότητα, όντας εχθροί, αλληλοσυμπληρώνονται. Δεν μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου "δεξιό" αν δεν υπάρχει "αριστερά". Και γενικά, ο ευρασιατισμός... Θα πρότεινα μια διαφορετική διχοτόμηση του αυτάρκη και του μη αυτάρκη. Και ο ευρασιατισμός προσπαθεί να είναι αυτάρκης και από γεωπολιτική άποψη. Είπατε ότι οι εθνικιστές σκέφτονται σαν υποτελείς. Θέλουν απλώς κάποιο είδος στατικών συνόρων για τους ίδιους, ώστε να έχουν ένα μέρος για να ζήσουν. Έτσι, παραδέχονται τη δουλοπρεπή φύση τους και λένε "απλά ας το κάνουμε και αφήστε μας ήσυχους, δεν θέλουμε να πολεμήσουμε για τίποτα, δεν θέλουμε να είμαστε αυτάρκεις". Αυτή είναι μια αδύναμη θέση. Δεν επιβάλλετε αξίες, αντιθέτως, απλά θέλετε να προστατεύσετε αυτό που έχετε. Και η διχογνωμία είναι ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που θέλουν η χώρα στην οποία ζουν να είναι ένα είδος κέντρου επιβολής εξουσίας. Ο πολυπολικός κόσμος είναι το ίδιο. Ο μονοπολικός κόσμος είναι απλώς μια μονοσήμαντη έννοια, όπου ο άνθρωπος θέλει απλώς να πάρει οποιαδήποτε θέση σε κάποια κοινή αλυσίδα. Και αυτή είναι η ουσία του ευρασιατισμού, το γεγονός ότι προσπαθεί να είναι ακριβώς αυτάρκης. Έχουμε και τα δύο, απλά τα παίρνουμε, γιατί κατά κάποιο τρόπο εκλύουμε αυτή την ενέργεια.

Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα): Αυτό είναι, όπως θυμάστε, το θεϊκό κύπελλο του Πλωτίνου που είναι τόσο αυτάρκες που, σαν να αδειάζει αυτό το Αγαθό στον κόσμο και έτσι δημιουργεί τον κόσμο. Μια αρκετά νεοπλατωνική εικόνα. Απολύτως σωστή, ναι. Μου άρεσε αυτή η διατύπωση που έκαναν οι συνάδελφοί μου πρόσφατα σε μια συζήτηση: "Ο Ευρασιατισμός δεν είναι για τους "δεξιούς" ή για τους "αριστερούς", ο Ευρασιατισμός είναι για τους έξυπνους". Και με αυτό το σκεπτικό, ας τελειώσουμε αυτή τη συζήτηση. Ευχαριστώ πολύ.

*(στμ frontier = μεθοριακή γραμμή χωρίς σαφή όρια, ορίζοντας, πεδίο επέκτασης που αντιπαραβάλλεται στη διάλεξη με την στατικότητα, την περιχαράκωση και τον τεχνητό χαρακτήρα των συνόρων/borders)

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος

Από εδώ:

https://www.geopolitika.ru/en/article/frontier-metaphysics